Esther Jacobs

Dit wordt een raar stuk. Ik kan en mag namelijk niet schrijven over wat mij op dit moment het meest bezig houdt. 

Mijn vader, waar ik deze winter in Miami voor zorg, zinkt steeds verder weg in het drijfzand van de Alzheimer, maar de familie wil niet dat ik hier iets over post. En hoe kan ik vertellen wat dit met mij doet, zonder te beschrijven wat zich afspeelt?

Daarnaast probeer ik over een korte, maar intense liefdes relatie heen te komen, waar ik ook niets over kan zeggen. Omdat de meneer in kwestie buiten beeld wil blijven, omdat het geen relatie genoemd mocht worden en omdat we allebei hardnekkig volhouden dat het geen liefde was. Maar waarom is loslaten dan zo verdomde moeilijk?

Ik realiseer me dat ik normaal gesproken dit soort ervaringen van me af schrijf. Dat ik inzichten krijg, en deze weer met anderen kan delen, juist omdat ik erover schrijf. Maar blogs of social media posts over deze zaken zijn dus uit den boze. En daarom blijft het even stil. Terwijl in mijn hoofd een storm raast… 

Er groeit ook al een tijdje een nieuw boek in mij : “How to light your fire without a burnout”, over het proces ‘van overleven naar leven’ dat een aantal jaar geleden is ingezet. Over de omslag van uitsluitend mijn mannelijke ‘doe-energie’ inzetten naar de meer vrouwelijke kant van surrender en go with the flow

Maar ik kom niet aan schrijven toe. Eerst moet er rust zijn. In mijn hoofd en in mijn leven. Het proces is nog niet afgelopen. En eerst moeten andere dingen af zijn. Zoals de ecourse waar ik al ruim driekwart jaar aan werk. Het gaat over ‘impact & influence’ met al mijn geheimen voor authentieke social media. De dure en ‘ervaren’ e-course experts die ik had ingehuurd, bleken er een zooitje van te maken, dus ik moest alles zelf leren, met heel veel vallen en opstaan. Daarbij kwamen ook nog eens een hoop (tech) problemen met mijn webshop, computer en zelfs met de IT-ers die ik had ingehuurd om ze op te lossen. Ik ben er zo druk mee, dat mijn superhoge social media score (de basis voor die e-course) ondertussen flink gekelderd is. 

Weer is de oplossing om te schrijven, om mijn verhalen te delen en mezelf te laten zien op social media. 

Maar ik wil helemaal niet zichtbaar zijn nu. Soms wil ik van ellende het allerliefst wegkruipen in een hoekje. Het dekbed over mijn hoofd trekken en pas weer tevoorschijn komen als de wereld er voor mij weer een beetje aantrekkelijker uitziet….

Maar helaas (of misschien wel gelukkig) kan dat niet. Mijn vader heeft me nodig. Ik moet mezelf weer op de rit krijgen. En dat gaat lukken ook. En dat levert vast weer mooie inzichten op. Waar anderen met de ‘eindejaars blues’ misschien ook weer iets aan hebben. 

Dus ik ga sporten, eten koken, tango dansen, e-mails beantwoorden en wandelingen maken. En wachten… tot dingen zich vanzelf oplossen, zonder dat ik eraan hoef te trekken of duwen. 

Dit hele verhaal wordt uiteindelijk vast een interessant hoofdstuk in mijn nieuwe boek….


Esther Jacobs (1970) wordt ook wel de ‘No Excuses Lady’ genoemd. Als rasoptimist, motivational speaker, schrijver en journalist zoekt ze altijd naar verrassende invalshoeken en creatieve oplossingen. Ze heeft geen vaste woon-en verblijfplaats; deze digital nomad reisde en woonde dit jaar in Singapore, Indonesië, Thailand, Vietnam, Mallorca, Amsterdam, Griekenland, Cyprus, Curaçao, de USA en Canada. www.estherjacobs.info

22 gedachten over “Esther Jacobs”

  1. Herkenbaar zo’n innerlijke storm waar je niks over kunt, wilt of mag delen. En hoe dat blokkeert. Ik wens je veel sterkte. Hopelijk wordt je leven in 2018 rustigaan weer overzichtelijker.

  2. Stormen mogen razen. Soms is het goed om iets niet te mogen vertellen, woorden geven sturing aan gevoel. Storm ruimt op, verwoest, en daaruit ontstaat iets nieuws.

  3. Na de storm volgt kalmte en rust die wederkeert. Tijd om puin te ruimen en opgelucht te zijn. Komt wel. Alles op zijn tijd. Geef jezelf aandacht en wees lief voor jezelf. Dapper dat je dit beschreven hebt zo.

  4. Oei Esther, wat pittig. Niet trekken, niet duwen. Wel af en toe een duwtje in de goede richting. En van je af schrijven kan misschien nog wel, alleen niet publiek. Wel heel mooi en goed dat je er voor je vader kan zijn nu. Sterkte met alles! X

  5. Zo heftig dit. Júist praten en delen wat het met je doet is bij Alzheimer zo belangrijk. Al kan je het hier niet delen , ik hoop wel dat binnen de familie het bespreekbaar is. En anders met “lotgenoten”. Heel veel kracht en laat het af en toe vooral goed waaien

  6. Enkele wijsheden, wellicht van pas: “Als je je ogen sluit, dan ziet niemand jou”; “Uiteindelijk resteert amper stof.. of anders het pure escentie.” ; “Hoe sneller het leven hoe onrustiger het hart”; “Adem halen en wees een mens”.; “Bezig zijn met het laatste seconde laat je met minder tijd om te leven”… oo ja, een nieuwe .. de heerlijkste Tango dans je toch op Curacao

  7. Lieve Esther, heel veel sterkte in deze roerige tijden. Wat je vertelt over je vader herken ik, mijn eigen mama, die vorig jaar 30 december overleed, had dat ook: zo verdrietig. Goed van je dat je die zorg voor hem zo oppakt!
    Voor het overige dat je beschrijft wens ik je alle sterkte. Laat je verdriet toe, doorleef het. Juist dát is krachtig!
    Geef jezelf de tijd die je ervoor nodig hebt en wees zeker ook lief voor jezelf.

    Henk.

  8. Avatar foto
    Michael Jacobs

    “Maar waarom is loslaten dan zo verdomde moeilijk?” Omdat ‘loslaten’ een dénkbeeld is, een abstracte idee, net zoals diens tegenhanger ‘vasthouden’. Door in de praktijk voor jezelf te bevestigen dat de mentale conflicten en emotionele tegenstellingen die je ontmoet denkbeeldig zijn (ik doe dat hardop, bijvoorbeeld door te verklaren ‘loslaten staat niet los van vasthouden’) zul je zien dat ze spontaan tot oplossing komen. Nogal logisch, want zij bestaan uit gebakken lucht. Wil je voor mij de groeten doen aan je lieve papa?

  9. Lieve Esther, omarm de storm, wees nieuwsgierig, zoals jij nieuwsgierig kunt zijn. Na de pijn, de verlossing, het nieuwe en oude.. adelheid roossen heeft een prachtige docu gemaakt over haar proces met haar moeder wellicht inspireert die. Dikke knuffel! Annemarie

  10. Avatar foto
    Mary-Ann Mac Leod

    Tur kos bon Esther! Het komt vast goed. En iemand schreef het al, je kan erover schrijven maar niet publiceren. Ook dat helpt vaak. Liefs.

  11. Herkenbaar. Omdat ik niets kan zeggen over hoe i tens dit jaar is geweest, koos ik ervoor mijn MijnMoment beurt dit jaar over te slaan. Dit jaar, het meest intense sinds pakweg 18 jaar. Zo raar om me monddood te voelen hierin. Nooit eerder zo ervaren. Heftig.

  12. Mooi stuk Esther. Heel echt en kwetsbaar. Getuigt van karakter. Je mag me altijd bellen om te sparren. 2 weten immers meer dan 1. Sterkte en dein mee met de flow. Je eigen perceptie bepaalt immers de uitkomst… en dat …wist je natuurlijk al lang!???

  13. Lieve Esther, het leven en de omstandigheden voeren je als een stroom mee naar de plek mee waar vanzelf de balans ontstaat….waar je mind de controle verliest….en je hart de vrede vindt…

  14. Ik leef met je mee, ik verloor vorig jaar mijn moeder , 6 jaar na de diagnose Alzheimer. Het drijfzand, zoals jij omschrijft, herken ik maar al te goed. Ook mijn beginnend dementerende vader is dit jaar overleden. Mijn zus en ik hebben de afgelopen jaren veel voor hen gezorgd en nog van alles met hen ondernomen. Dat voelt nu goed, ik kan het jou dus ook aanraden. Die tijd komt nooit meer terug. En verder herken ik het jezelf overgeven , “go with the flow” . Niet makkelijk, maar blijf geloven in jezelf, dan komt een nieuwe balans. Veel sterkte Esther!

  15. Om te beginnen wens ik jou en je naasten een rijk 2018, waarin liefde, vriendelijkheid, inzicht en voldoening je steunpilaren worden/zijn om ook alle doodeenvoudige, gecompliceerde shit een plek te geven, namelijk het achter je kunnen laten zonder spijt of kwaadheid. Nogal n klus maar wel te doen!
    Jouw jaar leest zich kort samengevat bijna identiek aan het mijne, met het enige verschil dat niet een van van mijn ouders zorg nodig heeft (mn moeder overleed in t voorjaar) maar ikzelf sinds ik ruim n jaar geleden te horen kreeg dat ik uitgezaaide longkanker had met nog slechts enkele maanden te gaan.
    Nou heb ik me daar overigens nog t minst zorgen om gemaakt. Het was namelijk een feit. Ik wist meteen dat ik geen chemo of bestraling van de hersenen wilde en heb de ontzettende mazzel gehad een nieuwe natuurlijke genezingswijze aan te gaan, een ontdekking van een onderzoeker/oncoloog en zijn internationale team in Parijs!
    En dat werkt feilloos :). Wat n geweldig jaar ook :).
    Maar mn verboden relatie/verliefdheid die geen verliefdheid was, maar wat dan wel, werd n gekmaker en was niet bespreekbaar. Het bestond gewoon niet meer. Loslaten is een term, niet meer, ik kan er nu weinig mee.
    Tijd zal helpen de kluwen in het hoofd te ontwarren. Wandelen in de natuur doet goed. Zoals je al schreef, step by step, day by day. En je weet ook dat je er weer bovenuit komt, het lukt je altijd weer, alleen nu heb je er even weinig aan want het is nu gewoon zwaar. Het getuigd van innerlijke kracht wat je geschreven hebt, mijn respect!
    Mijn onrustige verwarde hoofd blokkeerde al mn creatieve processen, ik kwam tot niets en hing onlangs vast in n winterdepressie , maar omdat ik enkele weken moest vechten om mn eigen gezondheid te verdedigen, werd er iets in me getriggerd.
    De levenslust / energie komt langzaam terug, het hoofd wordt helderder en rustiger en ik doe het stap voor stap.
    Jij hebt nu de zorg voor je vader die je tegelijkertijd vast en zeker zal helpen je eigen krachten en energie terug te vinden.
    Ik wens jou en je vader alle goeds en veel kracht!

    P.S. De nieuwste ontdekking op het gebied van verbetering/genezing van Alzheimer is dezelfde methode (metabolique treatment plus ketogenic diet) die op mij toegepast is!!
    Als je meent dat ik je vader ermee kan helpen en/of eea kan verlichten laat het me dan weten! Avec plaisir, I owe him!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven