Evert Cuijpers

Het is 18 december 2021 en ik lig, zit en hang op het bed van onze jongste. Zijn kamer is getransformeerd tot soort van isoleercel. Met de zelf betaalde gratis wifi kom ik een heel eind want mijn iPhone en MacBook mocht ik behouden. Af en toe is er een klopje op de deur waarmee vers gezette koffie of een maaltijd wordt aangekondigd. Van nature ben ik positief en deze week werd dat nog eens door de GGD bevestigd. Ze belden me zelfs met of ik daar nog vragen over had. Ja, wanneer mijn zoon zijn kamer terug mag hebben? Als ze geen klachten zouden ontvangen en ik die over zeven dagen ook niet meer had; alle tijd voor reflectie en bezinning dus. Normaliter is zo’n proces sereen en zonder geluid, maar na teruggespoeld te hebben naar 1 januari en een tik op de play-knop gaf mijn brein enkel waarschuwingen af voor gehoorschade. Wat een jaar en wát een zooi. Door wat corona met mensen, mensen met corona en mensen elkaar onderling aandoen. Wat dan enorm helpt bij acceptatie, relativeren en perspectief vinden, is hardlopen. Bij mij althans wel.

Afgelopen augustus deed ik dat in de bergen rondom het prachtige agriturismo Fraseneggi in het mooie Ligurië. De steekvliegen waren hoogst irritant en de temperatuur eigenlijk te hoog voor hardlopen, net als de hellingsgraad van de geasfalteerde weg waar ik mij op voortbewoog. Daartegenover stonden dan weer de wetenschap dat sporten gezond is, het toch wat heroïsche gevoel, de vergezichten en de woestheid van moeder natuur met af en toe een flits van een roofvogel of opgeschrikt en wegvluchtend wild zwijn. Ik wist dat ze er waren en dat ik me er geen zorgen om hoefde te maken omdat ze niets van ons mensen moeten hebben. Toen ik in een afdaling de bocht naar rechts nam en we elkaar recht in de ogen aankeken, waren die zorgen er plots wel. In alle hevigheid en bij beiden. Vooral omdat ik vijf frislingen frivool de weg over zag steken en me realiseerde dat de pakweg honderd kilo aan botten, spieren en vlees die voor me stond vooral een ouder was die zijn kroost beschermde. Sneller dan mijn knieën lief waren was ik tot stilstand gekomen en in een freeze staarden we elkaar aan waarbij respect het won van angst. Wat in mijn hoofd minuten duurde, waren in werkelijkheid naar ik schat nog niet eens tien seconden want toen de laatste telg in zijn zwijnenpyjama, zo worden de strepen bij de biggen genoemd, over de lage heg sprong en in het weiland verdween, verdween papa zwijn er achteraan. Ik bleef nog even staan, overvallen door iets waarvoor ooit eens iemand het woord nederigheid heeft bedacht.

Waar afgelopen augustus papa zwijn, zijn slagtanden verrieden dat het een keiler was, zijn kroost beschermde, kijk ik nu naar de slaapkamerdeur die mijn gezin van besmetting probeert te vrijwaren. Met eenzelfde soort van nederigheid hou ik hem met liefde gesloten en hoop dat ik volgend jaar het Mijn Moment-stukje wederom met flinke hoofdpijn tik. Maar dan omdat we de dag ervoor met vrienden na een enerverend concert in een bloedheet en bomvol poppodium nét iets te vaak het laatste rondje hebben besteld.