Het moest op de gang gebeuren.
Alleen, zonder ons.
Ik zocht het nummer op in mijn iPhone en gaf hem het toestel.
Hij stond op en liep weg van de tafel waaraan wij zaten.
Alleen.
Naar de gang, hij en zijn boodschap.
Die middag had hij het te horen gekregen. Eerst had hij nog op de eerste verdieping in zijn eigen lokaal moeten wachten. Alleen op een grauwe doordeweekse middag in een bijna verlaten schoolgebouw. Vier volwassenen, twee leerkrachten en wij, zijn ouders, zaten in de kamer van de schooldirecteur en spraken daar met elkaar en over hem. Hij zat dus boven in het klaslokaal, alleen met zijn tablet. Toen we er beneden uit waren, ging ik hem halen. Hij wist wel in grote lijnen waarover we al een tijdje met school spraken en begreep dat we het nu met hem gingen bespreken. Om dat voor zich uit te schuiven, liet hij me wat werkjes zien die rondom een enorme stoomboot stonden opgesteld. Het was sowieso een spannende tijd; het waren nog maar vijf nachtjes slapen tot pakjesavond.
Later die middag hadden we het thuis aan zijn oudere broer en zus verteld en zaten we na het avondeten met ons drieën aan de eetkamertafel. De oudste was naar zijn zolderkamer getogen om naar eigen zeggen huiswerk te maken en onze dochter was tegen zessen naar dansles vertrokken. Op tafel stond volgens ons eigen sinterklaastijd-ritueel een schaal die rijkelijk was gevuld met schuimpjes en chocolade muntstukken. Die waren nu echter niet belangrijk. Een dag later zou onze jongste met zijn juf het nieuws aan de klas vertellen, dat hadden we zo afgesproken. Tot die tijd moest het grote geheim nog bewaard worden.
Nu is het echter zo dat je grote geheimen gerust met dikke vrienden mag delen. Móét delen misschien wel. Zeker als je ook nog eens weet dat dít geheim door je allerbeste vriend en klasgenoot niet als heel plezierig zal worden ervaren. Dan is er dus volop reden om het hem als eerste te vertellen. Dus vertrok hij met mijn iPhone naar de gang, trok hij de deur van de woonkamer achter zich dicht en hoorden we hem bedompt en met dikke stem zijn naam uitspreken toen er opgenomen werd.
Door de deur heen verried zijn stem dat zijn opgetogenheid over dat hij na het kerstreces naar een groepje hoger gaat, aan de kant werd geschoven. Het moment dat vriendschap belangrijker voor hem was. Het moment dat de teleurstelling van zijn vriend ook zíjn teleurstelling was. Zo voelde hij dat en daarom wilde hij het dan ook zelf aan hem vertellen. Alleen. Alleen in een haast donkere hal met aan de andere kant van de lijn zijn grote kameraad. Even werd er niets meer gezegd, was er enkel het ongemak van stilte. Toen werden de woorden weer gevonden, het moment dat alleen weer samen werd. Voor altijd, zo spraken ze af.
Evert Cuijpers. Directeur bij Omroep Venlo en enorm liefhebber van die stad. Schrijft soms dingen.
’n Hard gelag, als een jonge vriendschap zo uit elkaar getrokken wordt. En je erachter komt dat ’t leven z’n eigen draaiboek volgt.
Hebben jullie als ouders deze vriendschap nog meegewogen in ’t besluit?
Echte vriendschappen laten zich niet breken als er een variabele verandert. Vooral dát hebben we meegewogen en daar gaat dit stukje over, Aad.