De zenuwen gieren door mijn lijf. Om mij heen allemaal getrainde lijven. Mijn meegereisde stemmetjes; dit gaat niet lukken, je bent niet sportief, 7 KM is te ver, de heuvels. We lopen verder, komen langs standjes, waar de hardloopfan zijn hart op kan halen. Ik voel de afstand groeien. Er wordt geadviseerd geen bodywarmers aan te trekken, maar ik kan er geen afscheid van nemen. De bodywarmer moest elke keer aan. Het zat lekker en was praktisch. Hij gaf mij een veilig gevoel, heel idioot. Toen ik op vakantie was in het loeihete Italië, kon ik hem maar moeilijk wegleggen.
Harde muziek en nog veel meer lopers. We komen tussen hekken te lopen die ons naar het begin brengen. We besluiten zover mogelijk vooraan te gaan staan, om zo, voor nu alvast, veel mensen achter ons te laten. ‘Als ik maar niet laatste word, als je hem maar uitloopt, niet te hard van start gaan, waarom wilde ik dit toch, ik ben niet sportief’.
In mei startte ik een app groep waarin de wens uitsprak om met elkaar in september een run van 5 KM te gaan doen. Ik wilde fitter worden en spanning in mijn lijf verminderen. De meiden in de groep waren allen gek op een wijntje en zeker niet op hardlopen, gedeelde ellende leek mij beter. We deelden foto’s waarop onze getergde, maar trotse gezichten stonden. Juichten elkaar toe met elke minuut hardlopen die behaald werd. Maar we deelden ook de verbazing dat na 8 weken ploeteren het nog steeds niet vanzelf ging, of überhaupt leuk was. Wat bleef waren pijntjes, zweet en drempelvrees.
Ik speur de menigte af, zijn er meer mensen zoals ik, maar nee, ze zien er goed voorbereid en vooral gretig uit. ‘Acute buikpijn aanval’, schiet door mijn hoofd, maar het aftellen begint, daar loop ik.
Na drie maanden begin ik het fijn te vinden; de rust, gewoon lopen, verder niks. De eerste tien minuten blijven een uitdaging, maar dan kom ik in het ritme en ontspan ik. Ik realiseerde me, dat ik dit nog best eens kon gaan volhouden. Rennen bleek een van de beste cadeaus te zijn, welke ik mezelf kon geven in deze idioot drukke tijden.
We halen mensen in, heel veel mensen halen ons in, maar we lopen goed, stabiel en boven ons normale tempo. Mijn vertrouwen groeit en ik begin te ontspannen. 1 km , 2 km, nee, nog meer dan 5 te gaan. Paniek, ‘Fem wat doe je hier?’. 5 km zit erop . Ik voel dat mijn lijf begint te protesteren, mij heupen doen pijn. Ik heb er 6 km opzitten. ‘Dit gaat gewoon goedkomen, niet te geloven!’ Ik wil het nu al uitschreeuwen. ‘Concentreer je , niet vallen nu en op naar dat biertje en die medaille.’ De laatste paar 100 meter lijk ik te vliegen, (de foto’s tonen iets anders), en spring ik over de finishlijn. Dit is echt mijn moment van 2016 en dolgelukkig bijt ik op mijn medaille…
Femke Willems heeft samen met Anoeska een bureau waarmee ze beurzen en evenementen organiseren, www.hagenstein.com, moeder van drie prachtige kids en hardloopster.
Lekker bezig! Goed om een doel te hebben, nu volhouden. Ik heb eind november ook nipt 8 km moeten rennen en dacht ook dat ik t niet zou halen maar uiteindelijk kun je altijd meer dan je denkt!
Heerlijk mens, Femke je bent een topper!!! Lekker no
Nonsens en levensgenieter topwijf!
#sportismooi de training g is het mooiste deel van het avontuur!
Mooi! En herkenbaar. Diezelfde (avond)loop was ook één van mijn 2016-momenten :).
You did it! 🙂
1 van de leukste avond tochten. Mijn ervaring was twee jaar terug van dezelfde strekking.
Op naar de 15 Km!! Ye kunt het!!