6 december 2017. Dat schrille fluitje op perron 7 van Utrecht CS betekent maar één ding, instappen! De trein staat op het punt te vertrekken en ik kom net van de roltrap (links gaan, rechts staan!) het perron op. Ik zie een dichte intercitydeur voor me, maar links staat de conducteur nog te wachten. Ik wacht geen seconde, trek een sprint van 25-30 meter en spring op tijd de trein in, terwijl ik glimlachend de conducteur bedank voor zijn pauze.
We zijn het station nog niet uit en ineens valt het me op. Ik ben niet moe. Ik ben niet buiten adem. Mijn aangezicht voelt niet rood aan en het zweet gutst niet over mijn rug. Dat was een paar maanden terug nog wel anders.
In augustus rende ik een roltrap op om de trein naar Utrecht te halen. Compleet buiten adem strompel ik de trein in en terwijl ik neerplof in een stoel besef ik me dat dit écht anders moet. Ik denk terug aan de trap in ons nieuwe huis, waar ik soms even naar boven ren om te checken hoe het gaat bij de spelende/ruziënde kinderen in onze speelkamer. Zelfs dan moet ik even uitpuffen tegen de deurpost. Iemand bellen terwijl ik over straat loop? Mij niet gezien, ik ben te snel buiten adem en kom niet meer uit mijn woorden als ik die twee activiteiten moet combineren.
Op 30 augustus loop ik de winkel binnen met een missie. Ik heb me al dagen ingelezen op diverse fora en met name een community op Reddit, de “voorpagina van het internet”, is van onschatbare waarde om me te informeren en motiveren. De expert in de winkel is direct behulpzaam, hij neemt me mee naar een deel wat is omgebouwd tot een kleine renbaan. Ik krijg een eerste paar schoenen “om een start te maken”. 30 Seconden later kijk ik naar mijn eigen kuiten en voeten die over de sintelbaan sjokken. De jonge verkoper geeft aanwijzingen en met een digitaal pennetje tekent en schetst hij de aandachtspunten voor de volgende schoeisels. De keuze is uiteindelijk snel gemaakt. Natuurlijk koop ik er wat aanverwante spullen bij zoals sokken en een armband voor mijn telefoon. Ik ben er klaar voor.
Mijn moment is vrijdag 1 september 6:37 in de ochtend. Dat is het moment dat ik mijn eerste hardlooptraining voltooide. Al was het slechts 30 seconden rennen, 60 seconden lopen en dat acht maal herhaald. Ik had direct de smaak te pakken en wilde meer en verder. Direct kilometers rennen, snelheid maken, marathons, medailles om mijn nek! Natuurlijk werkt het niet op die manier. Langzaam maar zeker bouw ik alles op. Helaas heb ik in oktober door het rennen een blessure opgelopen in mijn kuit. Waar ik eerst alles op eigen initiatief deed met een online trainingsschema, heb ik nu ondersteuning van een fysiotherapeut die me de techniek van het hardlopen leert. Dat is niet makkelijk en ik ben eigenlijk weer terug bij af. Maar dat maakt niets uit. De loopkriebel is er. Ik heb besloten dat ik de tweede helft van mijn leven beter wil besteden, ik wil kunnen hardlopen. Die eerste stap heb ik nu gezet.
Frank Meeuwsen is overdag Community Architect bij Triggi, maar ’s avonds transformeert hij naar part-time Indieweb blogger en hardloper. Niet gelijktijdig, da’s nog te moeilijk.
Klinkt goed man! Keep up the good work!
Goed bezig… Koester die kriebel!
Supergoed!
Goed bezig
De stap om te beginnen is de mooiste, de kriebel is de beloning. Wees streng doch rechtvaardig voor het lichaam, ontspannen door inspanning, dat is het geheim. Genieten van elke meter die je loopt is het mooiste wat er is. stappen maken, weten wat je echt kunt, espresso doen? #sportismooi
Mooi Frank, klinkt positief en goed.
ben sinds dit voorjaar met hetzelfde bezig. Mbv Evy Gruyaert en geduld. Erg lekker.
Ga op zoek naar die ren club op Reddit, zie je daar misschien. (O en waarschuwing: familieleden vinden een nieuwe sport erg leuk, kans dat je komende tijd alleen maar fluorescerende kleding cadeau krijgt) 🙂