Václav Havel Airport Prague, zondag 26 april 2015. Ik zit in een ongemakkelijk plastic kuipstoeltje en denk terug aan de afgelopen uren. Dit weekend gaf ik in het Czech National Library of Technology in Praag een Evernote keynote en workshop. Met twee internationale sprekers was ik uitgenodigd, ik ben vereerd. Na een presentatie op de Evernote Conference in 2014 is dit mijn volgende buitenlandse optreden. Na mijn goed verlopen keynote op zaterdag maak ik een wandeling door de stad, heb een heerlijk diner met de organisatie en sprekers om vervolgens op mijn hotelkamer de workshop nog wat bij te schaven. Door de vragen en opmerkingen tijdens mijn ochtendpresentatie heb ik het idee dat ik het anders moest brengen.
Maar ergens gaat het mis.
Als ik op zondag de volle zaal binnenloop raak ik in paniek, zomaar, uit het niets. Ik heb nog een uur en dan moet ik de workshop geven. Ik voel me zenuwachtiger worden en krijg het idee dat al mijn kennis en ervaring over Evernote compleet nutteloos is bij dit publiek. Wederom schaaf ik de workshop wat bij, maar als ik na 45 minuten het podium op ga is al mijn zelfvertrouwen weg. In een black-out mompel ik mezelf door de slides en de voorbeelden. Ik zie in mijn ooghoeken het publiek teleurgesteld raken. Aan het einde van de workshop is er gelukkig iemand die het gevoel van de zaal verwoordt: “Wat was dit?” De workshop was gedevalueerd tot een halfslachtige presentatie van wat mogelijkheden in Evernote en daar hadden ze niet voor betaald.
Ik maak mijn excuses aan de man, de zaal en de organisatie, verlaat de bibliotheek en spring in een taxi. Weg van deze plek.
In de taxi Whatsapp ik met een goede vriendin die me opbeurt en wat goede tips geeft. Ik besluit een paar uur in het hotel te wachten en mijn ervaringen en gevoelens van me af te schrijven in een notitieboekje. Dat klinkt simpel, maar ik voelde me steeds kleiner worden in de lobby van dat grote hotel, ik denk dat mensen me afkeurend nakijken omdat ze weten wat er is gebeurd. Ik kruip in mijn eigen wereldje en probeer de alles van me af te duwen.
Eenmaal op het vliegveld koop ik een Wired Magazine om mijn gedachten wat te verzetten. Ik sla het blad open om zoals gebruikelijk snel door de advertenties te bladeren. Maar op de eerste pagina blijft mijn oog hangen op de tekst die ik lees bij een advertentie. Ik begin te huilen.
Tram 51 van Overamstel naar Amsterdam Zuid, 9 december 2015. Ik heb zojuist een arbeidsovereenkomst getekend. Per 1 januari 2016 start ik als Community Architect by Triggi, een startup die slimme apparaten aan elkaar verbindt om ze nog slimmer voor je te laten werken. Ik ben werknemer nummer 8. Niet meer als freelancer, maar de ondernemerszin is er niet minder om. Weer pionieren. Weer iets opbouwen en mooi maken. Ik denk terug aan de advertentie die ik in april op het vliegveld van Praag zag. Met één zoekopdracht in Evernote tover ik hem op mijn scherm. De tekst in de advertentie is een deel van een speech van Theodore Roosevelt op 23 april 1910. Deze speech zou bekend worden als The Man In The Arena. Een passage is zó aansprekend voor wat er in Praag gebeurde. En zo passend voor wat ik ga doen in 2016 en daarna.
Je moment van het jaar openbaart zich pas als je de stippen verbindt.
Frank Meeuwsen begint 2016 aan een nieuw avontuur. Triggi gaat slimme apparaten aan elkaar knopen zodat het Internet of Things nog beter voor je kan werken. Frank heeft als Community Architect tot doel om ontwikkelaars, gebruikers en makers aan elkaar te verbinden en mooie verhalen te vertellen. http://triggi.com
Succes, het hoeft eigenlijk niet gezegd te worden want dat wordt het gewoon!
Mooooooi Frank. Sterk in al je kwetsbaarheid. Zoals iedereen wel herkent. Dank voor het delen en veel plezier in je nieuwe avontuur!!
wauw, dat is pas een MOMENT, weet je dat ik daar een soort van kracht uit put…Het idee dat we dus allemaal gewoon mens zijn en soms uitglijden. Dank je wel….nu durf ik ook weer een beetje meer
Sterk om het op te schrijven en te delen. Daarna wel nog wel een succesvolle workshop gegeven?
Vette move. Ik hou je in t vizier
Frank,
Aangrijpende en mooie beschrijving van je interne gevecht. Je stress voelbaar door de letters heen. En wat mooi dat je er een positief gevolg aan kan geven. Veel succes bij en met Triggi!
Tering, wat een gruwelijk moment, maar you’re the man in the arena, ik ken je niet, maar ben heel trots op je.
Gruwelijk herkenbaar en wat een mooie quote.
Mooi! Eerlijk! Inspirerend!
Succes met je nieuwe uitdaging Frank! En bedankt voor het delen van dit toch wat kwetsbare moment 🙂
Respect! Voor het delen van je verhaal en voor je nieuwe stap. Mooi!
Ik vind je dapper!
Heeeee Frank….ik zei het al, maar zo mooi hoe je dit vertelt. Ik mis je blog!
Geweldig. Er komt veel bij me op als ik dit lees, maar wat overal bovenuit springt: Ga alsjeblieft de boeken Daring Greatly (ja, titel komt uit de Roosevelt speech) en Rising Strong van Brené Brown lezen. True gems. Krachtig, onderbouwd, ijzersterk en prachtig opgebouwd. Eenieder die ervaringen vergelijkbaar als de jouwe heeft, vindt veel nuttigs in deze boeken. En ik tel mezelf mee. Veel geluk in je nieuwe baan, Frank!
Dank je wel voor het delen Frank. Er om het moment zijn is elke keer weer groots. Er niet zijn en dat erkennen en delen dat is misschien nog wel grootser. Waanzinnige gave tijd gewenst bij Triggi. Daar is nog een wereld te winnen en veel te verbinden.
Frank, we zijn er trots op jou aan boord te hebben. Dat je jouw moment deelt, sterkt ons in de overtuiging dat we een geweldige vent bij de club hebben.
Arjen
Oprichter Triggi