Gert Kracht

Donderdag ochtend 13 september 2012 10:32am

Gehuld in een blauw ok-pak lag ik in een ziekenhuisbed te wachten tot ze me kwamen halen voor de operatie. Plotseling werden de gordijnen open getrokken en stond daar een enorme Amsterdamse verpleger met oorbel voor mijn bed. ‘Haaaai, sorry dat ik je moet storen jongen, maar ik heb nog twee formaliteiten voor je’.

Hij trok het onderste deel van de dekens naar boven en stond klaar met een enorme zwarte stift in zijn hand. ‘Welk been is het ook alweer? Die met het verband eromheen?’. ‘Hoezo?’ vroeg ik hem verbaasd. ‘Oh, ik zet even een pijl op je zere been zodat ze zich beneden niet kunnen vergissen’……

Daarna duwde hij een rolstoel naast mijn bed. ‘Stap maar in, je moet nog even naar de arts om wat papieren te tekenen voordat ze je kunnen opereren’. Slechts bedekt door de blauwe hoes reden even later door de koude gang naar beneden. Daar  aangekomen werden alle vragen uit het intake gesprek van de dag ervoor opnieuw gesteld. ‘Rook je?’ Nee….‘Bloeddruk?’ Ja? Ik hoop het wel…Na een oneindige lijst van vragen en wat handtekeningen mocht ik weer naar boven.

Koud terug stond de enorme Amsterdamse verpleger weer voor mijn bed. ‘Heb je alles getekend?’ Hij bladerde door documenten. ‘Ja hoor je mag naar beneden’. Remmen vrij en mijn bed rolde door de lange gang richting lift.

Ella liep mee, maar moest bij de operatiekamer buiten blijven wachten. Afscheid nemen voor het moment en succes, daarna een enorme koude luchtsluis in. De grote Amsterdammer gaf me een stevige hand ‘Succes kerel, ik draag je nu over en kom je straks weer halen’. Ik knikte en bedankte hem.

Bijna vijftig en voor het eerst een echte operatie, de kou en angst waren nu meester. De verpleegster moest mijn trillende hand stevig vast houden om een infuus naar binnen te krijgen en daarna kwam de vraag ‘Lokaal verdoven of algeheel’. Ik twijfelde geen moment. ‘Doe maar algeheel want ik vind dit allemaal niets’. Ik rilde van de spanning.

Een kleine vrouw in het groen uniform kwam naast het bed staan. Keek rond en remde iedereen af. Vanaf dat moment ging plotseling alles goed. De operatie en ook het bijkomen van de lokale verdoving, die ik dankzij haar had gekozen, verliepen perfect.

Tien uur in de morgen ging ik naar binnen en om drie uur in de middag zat ik voor het ziekenhuis in een rolstoel buiten te genieten van de zon. Warmte, veel rust en vooral onthaasten waren nu deel van mijn leven. Het moment van onthaasten op de operatiekamer heb ik nog vaak aan terug gedacht.

2012 was een jaar van rennen, presteren en knallen! Maar in al die haast maak je ook sneller fouten. En als je in die haast valt, zoals ik, dan kun je soms verkeerd landen. Dan moet je echt gaan onthaasten.

2013 wordt een jaar met mooie en nieuwe kansen. Dat wens ik iedereen toe, maar vooral: goede gezondheid, veel lachen en onthaasten!

Ik wil heel graag langs deze weg mijn dank door geven aan iedereen die mij de afgelopen maanden IRL en digitaal (online) heeft vergezeld: Ella, Dewi, Romy, mijn hondje Stitch die me alle dagen vergezelde en mijn voeten warm wist te houden, maar ook Hans, Dimitri , Maarten, Philip en Sarah, Daniel, Michael, Jason, Vincent, Annelies en Peter, HenkJan, Adriaan, Briggitte en  Dirk, Briggitte en Ronald, Rajsingh  onze buren Sander, Marianne en Sanne voor alle hulp, Alberta en Hugo voor een nieuwe start. Ook wil ik alle bedrijven bedanken voor hun vertrouwen. En iedereen die ik hier niet heb genoemd! ALLEN DANK! Jullie hebben mij er doorheen getrokken en dat maakt 2012 een heel bijzonder jaar.

Dank aan HenkJan voor mijn derde #mijnmoment uitnodiging!

#joehoe