Gert Kracht

De dag dat we te horen kregen dat hij mogelijk niet lang meer had ben ik vergeten. Het is nog helemaal niet zo lang geleden, maar ik heb die dag zoveel mogelijk in mijn geheugen geblokt.

Hij kreeg in een hele korte periode steeds meer problemen met eten en was de hele dag stil. Hij hield afstand naar iedereen, terwijl hij normaal bij ieder van ons even gezellig kwam leunen. Neus onder je hand of arm door. Vraag om aandacht. Dat was allemaal weg.

We reden op maandag met hem naar de dierenarts. Vrolijk snuffelend liep hij naar binnen. Interessant vond ie het, want ‘even eruit’ was nog wel een van zijn favorieten. We liepen na afroep de behandelkamer in waar hij werd gewogen. Een compliment voor zijn conditie en gewicht volgde. Daarna moest hij op de tafel waar hij door de dierenarts werd bekeken. Dat ging harder dan hij hebben kon. De sfeer werd in een handeling heel donker en een harde gil van pijn en paniek volgde. De volle wachtkamer was daarna heel erg stil.

De situatie was ernstig en we kregen medicijnen mee. Die zouden moeten aanslaan en als dat niet gebeurde, dan zouden we aan het eind van de week mogelijk ‘moeten doorbijten’. We reden alle drie doodstil terug naar huis. Dochter en ik in tranen en Stitch, die had er ook even geen lol meer in.

In de dagen erna was hij geen moment alleen. We gaven hem op tijd de medicijnen en pijnstiller. Hij werd overladen met knuffels en de pilletjes gingen in een balletje leverworst met plezier naar binnen. Voor hem een traktatie, voor ons een stille countdown naar wat mogelijk zou moeten gebeuren.

Stitch is een maatje. Een allemansvriend, zelfs de postbode vindt hij lief. Behalve die ene oranje pestkop, maar die komt bijna niet meer. Door de week zit hij op de uitkijk en kwispelt hij bij iedereen die weer thuiskomt. Daarna op de bank, even ‘bijpraten’ en wat eten en drinken. Socialiseren, op zijn manier.

Als er bij een van ons iets niet goed is voelt hij dat feilloos aan. Hij is er altijd en zoekt je dan echt op. Voorzichtig snuffelend dichterbij. Liggen, zijn hoofd op je been of arm en dan wachten. En dat was precies wat hij terugkreeg die week. Die vier dagen werden gevierd. Hij was bij ons.

Na vier dagen was het zover. Ik zette een klein bakje met zacht gemaakt voer neer en wachtte rustig af. Dat was in enkele happen leeg.

Stitch heeft negen levens. Ik weet het zeker. Hij is terug, geniet, eet, praat met ons als nooit tevoren, geeft kopjes, kruipt bij ons ‘mag ik even bij jou…’. Hij kreunt als een oude man als hij gaat liggen, maar knort en blaft in zijn dromen. Hij wordt steeds grijzer, maar loopt weer als een jonge bok door het gras. Eet en drinkt weer na elke wandeling. Een week later hebben we zijn elfde verjaardag gevierd. Lang zal hij leven!

Gert Kracht is datatransport engineer van beroep en geniet in zijn vrije tijd al meer dan 40 jaar van mooie boeken, verhalen, foto’s en video’s maken. Vriend van Stitch.  Actief op Twitter, Facebook en YouTube.

https://www.youtube.com/c/GertKracht