Gert Kracht

Zondag 24 September liep ik samen met Stitch, mijn kleine Jack Russel Terrier, over het Groene strand van Terschelling. Het was windstil, onder ons een spiegel van water over een uitgestrekt stand en daarboven gespiegeld een prachtige Hollandse wolkenlucht.

Om het Westelijke deel van Terschelling heen gelopen liepen we langs het Noordzeestrand richting Paal 3 waar een hoog duin met een waanzinnig mooi uitzicht op ons zou wachten. Of ik die klim zou kunnen halen was op dat moment nog onzeker, maar tot dan verliep alles voorspoedig. Geen pijn in mijn lijf, mijn schoenen uit en samen ontspannen over het strand lopen richting onze bestemming.

Hoe anders verliep de dag op 6 September toen ik in avond na het oplossen van een storing in Zutphen op weg was naar huis. Bij Apeldoorn stond alles stil op de A50 en moest ik aansluiten in de file. Ik heb een hekel aan files, ze zijn gevaarlijk, een totale verspilling van tijd, energie en ons milieu. Vaak ontstaan ze als een van de weggebruikers door iets is afgeleid.

Na tien minuten begon alles weer te rijden, het file probleem leek opgelost. Toch bleef ik waakzaam en dat was niet voor niets. Plotseling veranderde alles voor mij in een groot rood oplichtend veld met remlichten. Ik reageerde meteen en kwam zonder problemen ruim achter mijn voorganger tot stilstand.

Diepe zucht, goed afgelopen. Maar nog geen seconde later een enorme knal. Ik werd met een enorme klap in mijn stoel gesmeten, stekende pijn in mijn rug en terwijl de auto van achteren werd opgetild werd ik al remmend en stuiterend richting de auto voor mij geduwd. Ik vloog alle kanten op, alleen de veiligheidsgordel hield me nog op mijn plaats.

Zonder zicht op wat er achterop mijn auto was gebotst kwam ik met een klap op de bumper van mijn voorganger tot stilstand. Wat was er gebeurd? Wat was er met mij gebeurd? Alles ging voorbij in een flits. Onzeker bleef ik wachten, maar er kwam geen tweede botsing. Alles leek stil te staan. Ik ontkoppelde mijn riem en stapte voorzichtig uit.

Een grote bus volgeladen met zware muziek instrumenten was met een snelheid van zo’n 80 Km/uur tegen de achterzijde van mijn auto gereden. De energie die daarbij vrij was gekomen had alle kasten, het tussenschot en mijn stoel los doen komen van de vloer. Mijn veiligheidsriem was kapot en de auto was total loss.

Laat in de avond reed ik terug in een huurwagen. Ik reed om, ver van files, verkeersdrukte en afleidingen.

Onzeker beklom ik samen met Stitch 24 September het hoge duin. Bang voor pijn in mijn rug of andere klachten. De weken ervoor was er van alles gebeurd, maar dit was mijn moment, onzekerheid, na alles.

Bovenop het duin in de zon, we bleven lang genieten van het uitzicht. Het was goed, voelde goed, geen pijn. We waren terug en gaan ook in 2018 weer door met beleven. Op weg terug liep Stitch vooruit, zijn staart wees de weg.

Gert Kracht is Expert Engineer van beroep, trotse vader van twee dochters, fotografeert, filmt, leest, schrijft, altijd op zoek naar vrede en rust, parttime piraat en halverwege de ladder genietend van het uitzicht met elke stap die ik maak naar de top.