Gijsbregt Brouwer

De even jaren, daar doen we het voor in de sport. 2012: EK èn Olympische Spelen. Een even briljant als bizar jaar: 4x naar Londen, 3x NYC, 3x Parijs, Istanboel, Kiev/Charkov, Stockholm, St. Marcellin, Palma de Mallorca, Keulen, Brussel. En dat is alleen nog maar wat buiten Nederland gebeurde, want ik kom altijd met plezier terug in Rotterdam. Mijn twee momenten hangen ook direct samen met dit jaar op hol.

Een eigen bedrijf en niemand die thuis op je wacht is een heerlijke, maar soms gevaarlijke combi. Leven als een krekel. Ik was bijna drie weken in Londen, tijdens het belangrijkste evenement van het jaar. Alsof ik direct gekoppeld zat aan de hartslag van de wereld. Daar zoemt alles, kan alles, moet alles, gebeurt alles. En ik zat er middenin, meestal met Mathys en dan gebeurt er vaak nóg meer. Eenmaal thuis gingen we direct door naar Lowlands: een traditie inmiddels, voor mij altijd geladen met emotie. De bizarre hitte trok een andere wissel op me dan ik had verwacht en ik kwam gaar thuis. Lege agenda. Leeg lijf, leeg hoofd, leeg hart. Twee weken later sprak ik Ben en de volgende dag Erben. Zij stelden het onomwonden en los van elkaar: ze zaten in een zwart gat. Het was hun wijsheid die mij duidelijk maakte: ik zit ook in een zwart gat. Een van de gevaren van alleen thuis zijn, reflectie komt soms wat laat.

Niets restte mij dan schrijven voor Sportnext Magazine. Vier pagina’s vol, maar ondanks een zomer vol sport, geen inspiratie. Dan maar de verkiezingen volgen. En terwijl ik het RTL debat in Carré zat te kijken, kwam ik tot rust. De adrenaline van de sportzomer begon weer te stromen. Ik begon te klappen als er werd gescoord. Ik deelde mijn mening op Twitter. Ik zat geen politiek te kijken, maar sport: de sportificatie van politiek was een feit. Mijn artikel voor Sportnext was vervolgens binnen twee uur af. Er lag weer een wereld voor me open. Sport is overal en alles is sport. De maatschappij sportificeert. Ik ga dat beschrijven. In een boek.

Terug naar de gevaarlijke combi van eigen bedrijf en geen volk thuis. Waardoor ik wat langer kon rondhangen in het zwarte gat. Waardoor ik ook iemand ben die leidt aan het syndroom van “vader by proxy”. Oom noemen ze dat ook wel. Mijn neven zie ik bijna elke week, mijn nicht vier keer dit jaar. Een echte luxe, aangezien er normaal gesproken een oceaan tussen ons ligt. Het spel dat mijn nicht en ik speelden van de zomer, ergens naast een Provençaalse markt, die er niet bleek te zijn, heette “dinosaur”. En dat vat het spel goed samen: je roept hard WRAAAAWR naar elkaar en laat het volgen door “dinosaur”. Liefst met een uitdrukking van een dinosaur op je gezicht.

Best handig die neven en nicht. Kan je je hele leven op teren, zoals mijn tante Hes dat doet en mijn oud-tante Co dat deed.

Verandert een krekel ooit in een mier?