Gonnie Spijkstra

Als ‘Mijn moment’ een half jaar eerder had plaatsgevonden, had ik het schrijven waarschijnlijk aan me voorbij laten gaan. Ik voelde dit jaar een enorme behoefte om vooral onder de radar te blijven. Even niet zichtbaar zijn, niets zeggen waar ik later weer op terug moest komen, geen verkeerde beslissingen nemen, geen mogelijk valse beloftes doen, niemand teleurstellen. En uitzoeken wat ik nou eigenlijk wilde, zonder dat iemand op me lette.

Want wat ik wilde, dat was ik even kwijt. Mijn laatste project bij De Telegraaf vond ik het leukste ooit: ervoor zorgen dat we online meer impact gingen maken met onmisbare verhalen. Maar door een wisseling van de wacht verdwenen mijn sponsoren en ja, het was natuurlijk wel raar dat ik me met zoiets bemoeide, als niet-journalist. Het gevolg was dat ik vooral bezig was met weggaan, in plaats van met ‘ergens naartoe gaan’. En dat is nooit het goede uitgangspunt.

Een paar maanden nadat ik ook echt was weggegaan, wist ik vooral wat ik niet wilde. En dat brengt je vast wel íets verder, maar het deed mij vooral meer twijfelen. Met gedachten als: ‘Als ik dit werk niet leuk vind, betekent dat niet gewoon dat ik het niet kan?’ En ondertussen was ik maar bezig en bezig, om vooral maar niet aandacht te hoeven geven aan dat enge gevoel van niet goed weten wat je wil. Ik heb het nog nooit zo druk gehad met niets. Ik heb ook nog nooit zoveel stress gehad om niets.

In augustus besloot ik dat ik iets in beweging moest gaan zetten. En besloot ik om eindelijk mijn frustraties over de bereiksfocus van uitgevers op papier te zetten. Het verhaal dat ik al een jaar wilde schrijven. Dat vervolgens nog een aantal weken als concept bleef staan. Ik twijfelde zelfs nog nádat ik op ‘publiceren’ had geklikt, maar het verhaal maakte impact. Vooral op mezelf. Want opeens, niet meteen maar na een dag of wat, begon het me te dagen. Ik wilde in de media blijven, werken bij bedrijven met content als core business. Ik, geboren in een krantenfamilie, had er een jaar voor nodig gehad om dat te beseffen.

En hoewel het retespannend voelt om ‘voor mediabedrijven’ toe te voegen aan mijn bio, is dat dus precies mijn niche. Als ik uitgevers adviseer om scherper te zijn in hun missie, moet ik dat zelf ook doen. En dat freelancen, dat is vooral een middel. Ook hier moet de vorm bijdragen aan de inhoud. Dus hoef ik me deze keer niet te schamen als ik over een half jaar besluit om toch weer voor een baas te werken.

En dat besef maakt dat ik weer boven de radar aan het komen ben. Met onder andere deze ‘Mijn moment’, over dat ik gelukkig weer weet wat ik op dit moment het allerleukste vind: uitgevers helpen zoveel mogelijk impact te maken met hun verhalen.

Gonnie Spijkstra is freelance content- en social distributiestrateeg, voor mediabedrijven. Meer over haar betoog ‘Fuck bereik. Uitgevers, ga voor impact’ lees of zie je hier.