Gonnie Spijkstra

Mijn moment: ons nieuwe, oude huis

Mijn moment van 2012 was een week geleden. Floris en ik verhuisden toen terug naar onze nieuwe, oude huis.

We waren al een tijd op zoek naar een huis. Met een behoorlijk eisenpakket: een stuk groter, en met een tuin – want die wilden we niet kwijt.

Liefst ook in dezelfde buurt.

De Staatsliedenbuurt, sinds 2006 mijn thuis. In makelaarstermen een ‘hippe buurt’, maar voor mij vooral een dorpje binnen de stad. Een buurt waar kinderen op straat “hé buurvrouw” naar je roepen. Waar je van de bakker de volgende dag de rest mag betalen als je te weinig geld bij je hebt. Waar veel van onze vrienden wonen. En waar de buren onze vrienden werden.

Ons eisenpakket leek onmogelijk te vervullen. Totdat we begin januari hoorden dat onze buurvrouw zou gaan verhuizen. Stel nou dat we dat huis bij dat van onszelf konden trekken… Het droomscenario! We belden vanaf een Thais strand met de eigenaar. Zouden wij de woning mogen kopen? Dat mocht.

Maar wat niet zomaar mocht, was het samenvoegen van de twee woningen waarvan we eigenaar zouden worden. Daarvoor is een hoop papierwerk nodig, bijzonder veel geduld, en een fikse fooi voor het stadsdeel. Zes procent van de WOZ-waarde. Oef. Na de samenvoegvergunning hadden we ook nog een omgevingsvergunning nodig. Met een hoop tekeningen en berekeningen voor de verbouwing.

Nu, bijna een jaar later, wonen we in ons nieuwe, vertrouwde huis. Twee keer zo groot, ook de tuin. En in dezelfde buurt. Een buurt waar de kledingmaker je naam weet. Waar veel van onze vrienden wonen. Heerlijk, weer thuis.

Naschrift: Jammer van de schietpartij in de straat achter ons, gisteravond. Dat maakt mijn lofzang op de buurt een stuk minder geloofwaardig. Welkom thuis! 😉