Gonny van der Zwaag

Mijn moment van 2015 vond al plaats in januari, maar had invloed op het hele jaar. Mijn verhaal gaat over prioriteiten stellen en nadenken welke dingen ik nu echt belangrijk vind. Vroeger maakte ik me vooral druk over chronisch tijdgebrek: ik heb altijd teveel plannen en er zitten te weinig uren in een dag om alles te kunnen doen. Net als de meeste andere mensen heb ik te maken met nog een andere beperking: geld. Tijd en geld lijken wel een beetje op elkaar: beide zijn schaars. Als het op is, is het weg. Je kunt het geld dat je hebt verdient maar één keer uitgeven en soms kom je erachter dat je niet slim bezig bent. Daar gaat Mijn Moment over.

Hoe luxe wil je het hebben?

Samen met mijn man, Jean-Paul, kocht ik drieënhalfjaar geleden een mooi, groot appartement aan een Amsterdamse gracht. Heel strak en wit, in alle opzichten een droomhuis. Apple-ontwerper Jony Ive zou zich er meteen thuisvoelen. We konden er meteen intrekken en het voelde alsof we elke dag thuiskwamen in de penthouse-suite van een 5-sterrenhotel.

Maar na een paar jaar begon het toch een beetje te ‘wringen’. We gingen eens uitrekenen hoeveel we nou eigenlijk kwijt waren aan woonlasten en hoe weinig er overbleef voor andere leuke dingen die we nog wilden doen. We willen bijvoorbeeld nog reizen naar gebieden waar we nog nooit zijn geweest, zoals in Azië. Of een maand lang ergens in een Airbnb aan het strand rondhangen, zoals we vroeger wel eens deden. Elk weekend erop uit gaan (kerstmarkten in Duitsland!), zonder dat je je schuldig hoeft te voelen dat je prachtige huis tachtig procent van de tijd onbewoond is. Voorheen, toen we nog in een kleiner appartement in Oud-West woonden, konden we veel spontaner een weekendje weg. In ons nieuwe huis moesten we geld opzij gaan leggen, dingen gaan plannen, kiezen om het ene wel en het andere niet te doen. We rekenden alles nog eens na, bekeken nog eens kritisch onze maandlasten en concludeerden: “We zijn eigenlijk gek. Waarom zoveel geld uitgeven aan een huis waar je toch niet continu bent?”

Luxe gaat ook wel eens knellen

Als je een gezin met kinderen hebt, is dat ongetwijfeld anders. Dan wil je een groot huis, waar iedereen een eigen kamer heeft en waar iedereen zich thuis voelt. Onze levensstijl is anders, omdat we niet elke avond thuis voor de buis zitten en omdat niet om 18:00 uur stipt de gehaktballen op tafel gaan. Soms is het druk en blijven we wat langer op kantoor zitten, soms gaan we er even tussenuit en willen we wat langer wegblijven (hoewel dat lastiger is geworden sinds we medewerkers in dienst hebben). Kortom: we realiseerden ons dat we een te groot en te duur huis hadden gekocht, waar we eigenlijk veel te weinig gebruik van maakten en waardoor er veel te weinig (financiële) vrijheid overbleef om de dingen te doen, die het leven leuker maken. Het zou verstandiger zijn om te downsizen: verhuizen naar een kleiner en goedkoper appartement, zodat we niet elke maand een hartverzakking kregen van onze woonlasten.

In januari verkochten we ons huis aan een olijke Amerikaan, die dolgraag aan de Bloemgracht wilde wonen. Hij stelde wel één voorwaarde: hij wilde begin augustus in ons appartement, dus we hadden precies een halfjaar om iets anders te vinden. We hadden op dat moment geen idee waar we terecht zouden komen, maar we wisten wel dat dit de stap was die we moesten zetten. Maar net op het moment dat we op huizenjacht gingen brak in Amsterdam extreme koopgekte los op de woningmarkt , dankzij een historisch lage hypotheekrente en aantrekkende economie. Soms leek het alsof we op een nieuwjaarsborrel waren beland, zoveel mensen schuifelden voetje voor voetje door een appartement. De leukste huizen werden vaak per opbod verkocht en zelfs huizen met een smetje gingen boven de vraagprijs weg. De markt was overspannen en we probeerden daarin ons hoofd koel te houden. We gingen uit voorzorg nog maar niet bezig met het ‘inrichten’ van leuke appartementen, omdat de kans zo onnoemelijk klein was dat we het voor een acceptabele prijs zouden krijgen. En het helpt ook niet als je zelf behoorlijk kritisch bent en de nodige wensen en eisen hebt. De belangrijkste daarvan: een lekker grote en knusse woonkeuken.

Ik rekende erop dat het niet zou lukken in een halfjaar. Naarmate de maanden verstreken, verwachtte ik steeds meer dat we ergens in een huurhuis zouden terechtkomen. Daar zouden we het dan een jaartje of twee volhouden, totdat we iets passends hadden gevonden, voor de langere tijd. Op zich niet erg, al keken we er niet naar uit om meermaals in korte tijd te verhuizen.

Wonen in een kunstwerk

Het halfjaar was bijna voorbij toen… net op het nippertje half juli alles op z’n plek viel. Dankzij snel handelen konden we terug naar onze oude buurt (Oud-West) en het lukte ook nog om iets te vinden dat écht bij ons past. In de Helmersbuurt vonden we een appartement dat ruim genoeg is en bovendien echt uniek is: de grote woonkeuken heeft een muurvullend kunstwerk van stencil-artist Hugo Kaagman (kaagman.nl). We kenden zijn werk al een beetje via Erwin Blom, maar we hadden nooit gedacht dat we een van onze grootste hobbies (koken) zouden kunnen doen ín een Hugo Kaagman-kunstwerk. Er zit zelfs een werkende snackautomatiek in, die nog met guldens en kwartjes werkt. Dus als je zin hebt in een bamischijf of kroket… neem wat oud geld mee! 🙂

De buurt kenden we al goed, omdat we vroeger (vóór ons grachtenavontuur) een paar honderd meter verderop hebben gewoond. Door heel snel handelen lukte het om een bod uit te brengen voordat andere belangstellenden het appartement in het vizier kregen. We boften dat de verkoper vrij soepel was en het lukte zélfs om onder de vraagprijs te blijven. Het is een oud huis, dus we zijn de eerste maanden vooral bezig geweest met klussen en zullen daar ook de komende tijd nog wel mee bezig zijn. Soms zijn dat kleine dingen: we hebben de vergeelde lichtknopjes vervangen door luxere witte lichtknopjes die we in ons vorige huis gewend waren. Luxe zit soms in kleine dingen… De leidingen en aansluitingen zijn soms wat knullig-amateuristisch aangelegd en er zitten kieren op onverwachte plekken, maar het is nu wel al helemaal óns huis geworden.

Terug naar af

Downsizen is meestal geen blije gebeurtenis en het heeft ons het afgelopen jaar heel wat stress opgeleverd, maar het is een geruststellend gevoel dat het uiteindelijk goed gaat komen. We krijgen de vrijheid om te doen wat we echt belangrijk vinden: vaker er tussenuit gaan, vaker vrienden thuis uitnodigen, meer genieten van onze hobbies, minder gericht op altijd maar werken om een mooi huis te kunnen blijven betalen. Het geeft ons ook de mogelijkheid om wat flexibeler onze tijd in te delen.

Het grappige is dat de cirkel nu eigenlijk rond is, zonder dat we daar bewust naar op zoek zijn geweest: we zijn weer terug op onze ‘oude plek’, in een buurt waar we ons thuisvoelen.

Gonny van de Zwaag is oprichter van iCulture.nl en houdt zich verder gepassioneerd bezig met fit blijven (fithacking.nl) en lekker eten (eetblog.nl).