Guido van de Wiel

21 september, de nacht van de equinox. Ik word midden in de nacht wakker. Ik probeer met mijn blik de duisternis te doorklieven. Wat een lawaai! Een gepiep dat zo hard is dat het niet alleen hoog klinkt, maar alle frequenties lijkt te bevatten. Mijn vrouw ligt rustig te slapen. Ze heeft nergens last van. F*ck, het zit in mij. Het lawaai zit in mijn hoofd. Het is tinnitus. Oorsuizen.

Zeven maanden daarvoor begon de piep zachtjes. Nadat ik mijn oren uit had laten spuiten. Het lukte de assistent maar niet om met een harde waterstraal de propjes te verwijderen. Ondanks mijn voorbereiding met slaolie. Na heel wat pogingen vroeg ze of het nog ging. Het deed pijn. Ik wist inmiddels ook precies waar mijn evenwichtsorgaan zat. Ik hield het werkblad stevig vast, zodat ik niet van de stoel zou vallen. Achteraf las ik dat oren uitspuiten helemaal geen pijn mag doen. Wist ik veel. Na zo’n acht pogingen per oor lukte het om de gehoorgang weer vrij te maken. ’s Avonds kwam er een beetje bloed uit een oor. Had ik terug moeten gaan? Ja, waarschijnlijk wel. Had de huisarts dan iets kunnen doen? Nee, waarschijnlijk niet. De piep die volgde was zachtjes, maar altijd aanwezig. Ik zocht naar informatie over tinnitus op het internet. Zo zacht was die piep dus ook weer niet.

Maar nu, in die eerste herfstnacht, was de piep opeens veel harder. Eenmaal wakker geschrokken, kon ik niet meer slapen. Adrenaline. Hoge hartslag. Ik wilde weg. Maar ik kon niet weg. Tegen hoofdpijn kun je nog paracetamol slikken. Tegen zo’n piep kun je niet terug piepen. Heb ik wel geprobeerd. Ook de nachten erna sliep ik weinig. Ik viel nog wel in slaap, maar daarna was het snel bekeken. Ik gaf de nachten een rapportcijfer, geënt op het aantal uren slaap. Sommige nachten kregen een cijfer 2. Dan gaat het heel snel helemaal niet zo goed meer met je. Als je niet meer kunt slapen. Ik ging naar mijn huisarts. Ze schreef pammetjes voor. Uit de categorie Oxazepam, Diazepam … Maar dat soort pammetjes zijn verslavend. Dus ik wilde eigenlijk geen pammetjes.

Ik wist dat ik de piep moest gaan omarmen. Die wekker die voortdurend in mij afging en geen uit-knop kende. Ik mailde met voormalig Volkskrant-fotograaf Joost van den Broek, die ook aan tinnitus lijdt. De wetenschap van samen is fijner dan de illusie van alleen. Het voordeel van slecht slapen is dat je heel veel tijd over houdt om te surfen op internet. Binnen een paar nachten was ik tinnitus-specialist. De belangrijkste vondst? White noise. Het geluid dat uit een radio komt als je tussen twee radiozenders in afstemt. Een soort ‘shhhhhhhhhhh’ wat je ook kunt horen als je héééél langzaam een woord als ‘shit’ of ‘shut up’ uitspreekt. Dat geluid afspelen blijkt de piep wat te maskeren. Sinds ik dat geluid bij het slapengaan aanzet, heb ik mijn nachten weer terug. Mijn vrouw is – na één nacht naast Willem Ruis te hebben gelegen – vooral blij met haar nieuwe oordoppen.

Aan het begin van elk jaar kies ik een thema. Voor 2017 koos ik het thema Impact. Ik dacht daarbij aan impact op de wereld. Ik had niet voorzien dat het thema zich via tinnitus zou manifesteren als impact op míjn wereld en op mijn eigen gezondheid. Note to self: voor volgend jaar beter de consequenties doordenken van het thema dat ik ga kiezen.

Guido van de Wiel schrijft graag boeken en houdt ervan om naast de werkelijkheid vooral de mogelijkheid te blijven zien. Zo probeert hij tinnitus als doorlopende kans te zien om steeds vaker in het hier-en-nu te zijn. www.wheelproductions.nl