2012… het jaar waarin ik 50 word!
Ik hik tegen mijn verjaardag aan, tot ik me realiseer dat alles wat ik heb meegemaakt mij heeft gevormd tot de persoon die ik nu ben: Opgroeien in een Leger des Heils-gezin tussen de daklozen, mijn coming-out, Maastrichtse en Amsterdamse jaren, liefdesrelaties, 30 onderwijsjaren, vriendschappen en samenwerkingen.
Ik kies niet altijd de makkelijkste weg, toch heeft dit mij een rijkdom aan ervaringen opgeleverd. Telkens dichter bij dat wat ik écht wil! Ook dit jaar heb ik knopen doorgehakt en grote keuzes gemaakt. Een nieuwe weg inslaan betekent ook afscheid nemen: Ik verlaat ‘De TussenTijd’ en ook ‘De InspiratieKaravaan’ laat ik achter me. Het geeft me ruimte, die ik nodig heb om eindelijk mijn hart te volgen en op te bloeien.
En dan op 7 maart bezoekt ene Rusz Bisecker Vacca de EduShockExperience, het event dat ik vanuit België naar Nederland haalde. We spreken een paar dagen later af… binnen 10 minuten is het duidelijk, we zochten niet, maar vonden toch: De ideale collega.
Wat zijn we gelijkwaardig. Allebei kritische kijkers, meedogenloze vragenstellers, warm, vlijmscherp en liefdevol. Het is alsof een puzzel op z’n plek valt na jaren schuiven met de verkeerde stukjes.
Binnen 3 weken zitten we bij de Kamer van Koophandel om onze maatschap te registreren. Bloei is tot bloei gekomen… De tijd is rijp voor ‘Vuur&Vlam’ en ‘YourCriticalFriends’, onze geesteskinderen!
Terwijl in mijn ondernemerschap zomaar alles op z’n plek valt, kondigt zich plotseling een aangrijpende en ingrijpende periode in mijn familie aan…
“De traplift is blijven hangen, ik wilde naar bed, maar hij kwam niet naar beneden. Het gaat niet langer zo!”… Het radeloze berichtje dat mijn moeder mij enkele weken geleden midden in de nacht stuurt. Een regelrechte noodkreet en ik ontdek het pas in de ochtend, wanneer ik al lang en breed in de file sta … schuldgevoel bekruipt mij, ik druk het weg.
Het wereldje van mijn ouders is de laatste jaren steeds kleiner geworden. De gestalte van mijn vader ook. De stoere baas van vroeger is nu een 86- jarige broze man. Hij gaat graag zijn eigen gang. Nog steeds, wat lijken we op elkaar… maar hij loopt keihard tegen alle beperkingen van het ouder worden aan. Versleten, dat is hij.
Op een herfstmiddag breekt mijn vader zijn heup. Gevallen in de tuin. De elektrische maaimachine heeft nog een tijdje op zijn lichaam rondgetold…
Nu slaapt mijn vader in een ziekenhuisbed in de oude vertrouwde huiskamer en de situatie is verder verslechterd. Mijn moeder is nu ook aan het tobben, ze kan amper nog lopen.
Dit zijn nu mijn ouders die altijd klaarstonden voor iedereen. Er zelfs hun levensopdracht van maakten. Eigenlijk kan ik het niet aanzien. Ik check mijn Iphone, een bericht van mijn lief:
“Zorg dat je lekker dicht bij je vader kruipt. Stoel naast zijn bed en een beetje soezen samen. Geniet van elkaar in het NU zolang het kan, hij leeft in reservetijd. Lekker ogen dicht, een muziekje aan. Maak het maar heel veilig. Geniet van alle dagen, weken en misschien wel maanden. x”
Ik schuif de stoel dichterbij…
