“Doen we nog een speech?” Het is de dag van het huwelijksfeest en ’s ochtends worden de laatste voorbereidingen getroffen. Ondanks dat ik een strakke planning had om op tijd te verschijnen, voelde ik me toch geroepen hier tijd voor vrij te maken. En na 20 minuten schrijven en schrappen rolt de eerste traan over mijn wangen. Van binnen borrelt het enorm en zijn er diverse krachten met elkaar in de strijd. Er is meer gaande dan alleen het schrijven van een paar woorden.
De ‘perfectionist in mij’ wil een verhaal dat goed in elkaar zit en niet alleen interessant is voor mijn ouders, maar ook voor de rest van de zaal. De ‘harmonieuze ik’ wil dat iedereen zich in het verhaal kan vinden, we bieden immers een gezamenlijk cadeau aan. Mijn ‘spirituele’ kant vindt dat er ook wel een les geleerd mag worden.
En zo zijn er nog een aantal meer in de strijd om gehoord te worden. Allemaal hebben ze een taak en het is aan mij te zorgen dat de goede mix gebruikt wordt voor het resultaat: de speech.
Doe maar gewoon.
Dat is iets dat mijn ouders wilden voor het feest. Gewoon een groep leuke mensen bij elkaar brengen en samen een feestje vieren. “Selfservice, dus als je dorst hebt, dan ligt het aan jezelf.” duidelijk de woorden van mijn vader.
Geen band, maar een laptop met muziek. Geen sjiek zalencentrum, maar een lokaal initiatief gerund door vrijwilligers.
Doe maar gewoon.
Geen lied. Geen video. Geen fotoserie. Geen stukje. Doe maar gewoon. En juist dit -doe maar gewoon- is iets dat we allemaal herkennen. Want mijn ouders zijn geen mensen die uitzonderlijke dingen doen. Zij doen gewoon. Zij vinden dat wat ze doen maar gewoon. Als je bij het bedanken een bloemetje, boormachine of een etentje cadeau geeft, dan wuiven ze het altijd weg. ‘Ach, dat hoeft toch helemaal niet!’. Want het is allemaal zo gewoon.
En juist dit -doe maar gewoon- is iets dat mij persoonlijk al een lange tijd erg veel gedoe oplevert. Zoals mijn ouders dit feest organiseerden, dat -doe maar gewoon-, zo is het altijd geweest.
Doe maar gewoon.
Niet per se verkeerd hoor, dat gewoon doen, maar als je juist jouw uitzonderlijke talenten wilt ontdekken en hiermee aan de slag wilt om jezelf verder te ontwikkelen en eruit wilt springen als ondernemer, dan is het -doe maar gewoon- een hele vervelende raadgever.
Door ‘doe maar gewoon’ ontwikkelde ik me als een bescheiden meisje dat nooit naast haar schoenen loopt. Als dat meisje dan vertelde dat ze ergens goed in is, in bijvoorbeeld een sollicitatiegesprek, dan kostte het haar heel veel moeite om die ‘doe maar gewoon’ raadgever aan de kant te schuiven.
Ik kan beter laten zien waar ik goed in ben. Laat mij maar keihard werken, dan ontdek je wel wie ik ben, wat ik kan en hoe ik een bijdrage kan leveren.
Een ondernemende vrouw heeft er heel veel baat bij zich bewust te zijn van haar talenten, zodat ze juist die goed kan inzetten om haar ambitieuze doelen te bereiken.
Als ik maar gewoon vind wat ik doe, als ik mijzelf niet als uniek zie, als ik niet kan overbrengen waarom mensen juist voor mij moeten kiezen, waarom zouden ze dan kiezen voor míj?
Daar sta ik voor een zaal met meer dan 100 mensen, familie en vrienden. Knikken de knieën en trillende handen. Tegenover mij staan mijn ouders met een verwachtingsvolle blik naar mij te kijken. Ik heb mijn persoonlijke strijd met ‘doe maar gewoon’ niet eerder met mijn ouders of iemand anders gedeeld. Ik realiseer me dat dit een enorme voor mij is.
En op het moment dat ik die woorden uitspreek ontdek ik dat ik met deze speech misschien wel een weg heb vrijgemaakt. Om vaker tegen mijzelf te kunnen zeggen dat ik speciaal ben. Dat wat ik kan, wat ik doe speciaal is. Dat ik mijzelf de ruimte geef hierin.
Het bescheiden meisje in mij mag vaker op vakantie. Zodat ik mijzelf beter kan laten zien aan de buitenwereld en anderen beter begrijpen wat ik voor ze kan betekenen.
De speech volbreng ik niet met droge ogen. Ik snif en snotter door de eerste alinea’s heen. M’n stem slaat over en mijn hart gaat open. Ik herpak me en voelde me vereerd deze woorden te mogen geven. Aan mijn ouders, mijn zussen en broer, de rest van de familie en vrienden in de zaal en zeker ook aan mijzelf.
Mijn naam is Heleen Moes (@heleenmoes). Als business developer met coachend karakter ondersteun ik ondernemers duurzaam te groeien. Dit doe ik door zowel persoonlijke en zakelijke ontwikkeling te stimuleren. Kijk op heleenmoes.nl om te ontdekken wat ik eventueel voor jou kan betekenen.
heleen, ken ik deze? 😉
Herkenbaar en goed gedaan zeg. Worstelingen met je ouders of afkomst zijn de lastigste om te overwinnen. Sterk.
Ik kende het verhaal al maar blijft mooi en herkenbaar! Alle goeds en een speciaal 2015 voor jou!
Familiepatronen doorbreken. Heel erg goed!
Wat bijzonder dat je dit zo hebt opgepakt en doorbroken. En daarmee ook ons het andere perspectief laat zien van dat oh zo leuke “doe maar gewoon, nee wij hebben niks bijzonders nodig” zinnetje…
Ha Karin, ja deze ken je.
Van alle speciale momenten kwam deze toch elke keer weer bovenaan te staan.
Dank, Aartjan en Huub. Ontwortelen is een werkwoord. Fysiek al een tijdje geleden stappen gemaakt.. mentale wortels zijn echter vrij sterk.
Dank Anges, speciaal zal ‘ie worden. Op welke manier dan ook! 😉
Bedankt voor je reactie Sandra. Hoe klein zo’n zinnetje ook kan zijn, de echo kan veel effect hebben.
Zo mooi dit Heleen! Dank dat je dit deelt!
Zinnetjes in je hoofd die er van jongs af aan met de beste bedoelingen ingestampt zijn, als volwassene naast je neer durven leggen omdat ze meer bij anderen (of een andere generatie) passen dan bij jou, heel herkenbaar en knap wat je hebt gedaan!
Je bent op je sterkst als je precies weet wie je bent en waar je voor staat. Het is prachtig als je die kracht vindt!