Hendrik-Jan de Wit

Mijn moment in 2014 is een moment én een plekje: de Noorderplassen in Almere. Daar staat een bankje. Het Bliek-bankje en ik ga daar zitten op een van mijn vele fietstochten. Ik zit al vijf maanden werkeloos thuis en er lijkt geen schot te komen in het solliciteren.

De ene afwijzing na de andere druppelt binnen. Een sollicitatie waarbij ik heel ver ben gekomen, gaat aan mijn neus voorbij. Werkeloos thuiszitten levert heel veel stress op. Naast de teleurstelling dat je werkgever je in de steek heeft gelaten. Je zoekt je wezenloos, bent radeloos (want de hypotheek moet betaald blijven worden) en ook een beetje redeloos.

Het is woensdag 23 april, iets na drie uur. Ik fiets een rondje langs de Lepelaarsplassen. Aan de zuidkant voert het fietspad langs de Noorderplassen. Ik geniet van de zon, het zachte windje en voel de spanning uit mijn lijf verdwijnen. Wat zijn die kleine dingen toch heerlijk in een tijd als deze. Ik stop even om op het bankje te gaan zitten langs het fietspad. Het is een spiksplinternieuw bankje.

Ik wil net weer op de fiets stappen als de telefoon gaat. Heb ik hier bereik? Normaal gaat de telefoon en hoor ik hem niet. Dan zie ik pas veel later dat iemand mij probeerde te bellen. Nu zet ik mijn fiets terug tegen het bankje en neem op. Ik krijg een uitgenodiging voor een sollicitatiegesprek. Met complimentjes over de mooie brief. Ik juich en maak een dansje van geluk.

De somberheid waarmee ik vertrok, verdwijnt als een donkere wolk die wegschuift van de zon. Die zonnestralen die je helemaal gelukkig maken. Zo voelt het als ik daar op het bankje nog even nageniet van de zon. Ik stap weer op de fiets. Ik moet naar huis om het gesprek over twee dagen voor te bereiden. Zo geniet ik van het voorjaar, de zonnestralen en de uitnodiging voor een gesprek.

Dit belletje vormt de kiem voor twee gesprekken en zelfs de baan: webredacteur bij een fantastisch bedrijf. Nu meer dan een halfjaar verder, is de situatie veranderd. Het bedrijf is overgenomen en de toekomst is voor mij heel onzeker. Ze zeggen weleens dat je vooral vooruit moet kijken, maar ik kijk ook terug. Hoe ik me voelde toen ik werkeloos was en verlangde dagelijks met de trein naar mijn werk te reizen.

Dat doe ik nu en daar probeer ik van te genieten. Ik lees veel onderweg en geniet van elke dag dat ik de deur opendoe na een dag hard werken. Ik fiets nog weleens langs het bankje. Zoals met Pinksteren, een dag voor ik zou beginnen. Nu met Inge en Doris over het schelpenpad. We stoppen bij het bankje om even te zitten. Ik kan niet zo vaak meer omzwerven maar als ik er langsrijdt, denk ik altijd even terug aan dat moment, mijn moment van 2014.

Hendrik-Jan (@hjwdewit) is webredacteur, blogger en dichter. Hij woont met zijn lief Inge en lieve dochter Doris tussen de teckels in Almere. Sinds 9 juni 2014 is hij webredacteur bij Ziggo. Hoe lang hij dat blijft, weet niemand. Hij hoopt nog heel lang. Elke dag staat een nieuwe blog op hendrik-jandewit.nl én een gedicht met foto van de (wolken)hemel op wolkenhemel.blogspot.nl.