Herman Poos

Stel je eens voor dat je opgroeit op Tuvalu. Een land dat bestaat uit honderden eilanden, waarvan er acht bewoond worden door maar 11.000 inwoners.  De eilandengroep ligt verstoken van de wereld in de stille oceaan.  Een vliegticket naar het dichtst bij zijnde buurland Fiji kost ruim 600 dollar. En maar een keer per week gaat er een vliegtuig heen. Bijna niemand heeft er de middelen om  uit te vliegen.

Maar toch zijn in 2013 zoveel fondsen bij elkaar gesprokkeld dat het nationale voetbalteam drie maanden in Nederland vertoefde voor een stage onder leiding van mijn vriend (en tijdelijk bondscoach) Leen Looijen. Ik hoefde mij niet lang te bedenken toen ik  werd gevraagd als onbezoldigd media adviseur. Het was onbetwist het moment van 2013 voor mij.

Ik ontdekte (andermaal) dat geluk zit in kleine aardse zaken.  En dat wij met onze  westerse maatstaven ‘onbedorven mensen’ snel in verlegenheid brengen met onze smartphones, drank en overvloed aan eten.

Vertederd was ik daarom toen de  jonge volwassen voetballers uit Tuvalu tijdens de eerste  wedstrijd verschrikt opkeken bij het voorbijrazen van een trein langs het sportveld. Een trein kennen ze immers niet. Vergelijk het met een F-pupil die de bal vergeet te trappen omdat er een vliegtuig over het sportpark vliegt. Zoals ook een speler uit Tuvalu vanuit de trein begon te gillen toen hij een koe ontwaarde in een weiland. Hij dacht dat er een leeuw los liep in ons land….

Bijzonder vond ik ook hoe mensen uit Tuvalu nog leven bij de gratie van een enkele prikkel per dag.  In het dagelijkse leven hangen ze rond, toeren wat op hun motorfiets, vissen een paar uur om hun maag later te kunnen voeden en voetballen aan het einde van de dag tot het donker wordt. En op zondag wordt er veel gezongen en gebeden in de kerk. Meer vermaak is er niet.

Het leven in Nederland was daarom veel te gehaast (gestresst) voor ze. Zoveel afleiding konden ze niet aan. De nachten hadden ze daarom nodig om hun familie en vrienden via skypeverbindingen bij te praten over hun belevenissen. Het drinken van water uit de kraan bij een toilet werd als een schok ervaren. In eigen land is er soms helemaal geen hemelwater beschikbaar als drinkwater. En hier drinken wij water onbeperkt uit de kraan. Het leidde direct tot grote onrust op Tuvalu…

Aan de andere kant kregen zeven spelers tijdens de stage te horen dat zij vader zijn geworden. Bijna achteloos werd dat met elkaar gedeeld.

De tijd staat voor deze jongens letterlijk stil, want als je op gevoel leeft dan heb je geen horloge nodig. Soms tot wanhoop van de trainers die vaak vergeefs wachtten wanneer de spelers verschenen voor de training. In stijl van de eigen cultuur werden de internationals tijdens het verblijf in de Noordoostpolder met een huifkar naar de trainingsvelden van de lokale amateurvereniging vervoerd.

De dankbaarheid was altijd groot. Met gezang werden de supporters en vrijwilligers dagelijks bedankt. Een absoluut hoogtepunt was de adoptie door Urk dat zich graag liet afficheren met de kenmerken van Tuvalu (voetbal, geloof, gezang, zee, eiland en saamhorigheid). Met steun van lokale sponsors en de opbrengst van een visveiling onder leiding van Tuvalu voetbalambassadeur Foppe de Haan werd een bedrag van enkele duizenden euro’s opgehaald. Met dat bedrag kan straks een talentvolle Nederlandse trainer naar Tuvalu worden uitgezonden om het Nederlandse voetbalgeloof verder uit te dragen.

Maar voor mij was het al een eer  deze jongens te mogen helpen in ons eigen land. Ik besef nu nog beter in welke luxe en weelde wij leven.

Herman Poos is innovatiepromotor en was eerder voetbalpromotor, voetbaljournalist en hoofd communicatie van de KNVB.