Hiranthi Molhoek-Herlaar

Tijdens mijn zwangerschap, 4 jaar geleden, maakte ik kennis met Attachment Parenting (AP, Natuurlijk Ouderschap) en Unconditional Parenting (UP, Onvoorwaardelijk Ouderschap of Responsief Ouderschap). Die kennismaking zorgde ervoor dat mijn visie op de omgang met mensen (en daardoor ook de omgang met babies & kinderen) heel erg veranderde.

Sinds de bevalling was de omgang met mijn ouders nogal stroef. Gedeeltelijk begon dat al (voor mij) jaren daarvoor, door verschillende situaties die ik niet los kon laten. Maar door een miscommunicatie rondom mijn wensen voor mijn bevalling escaleerde het naar praktisch geen contact.

Er zijn in de afgelopen jaren wel pogingen gedaan om het uit te praten, maar dat hielp niet echt. Ik kreeg niet uitgesproken wat ik wilde zeggen en eigenlijk stond ik gewoon niet open voor hun kant van het verhaal.

Begin dit jaar realiseerde ik me dat ik dan mijn zoon (en mijn omgeving) wel zo onvoorwaardelijk mogelijk behandelde (wat nog steeds lastig is zo nu en dan, de voorwaardelijkheid zit behoorlijk gebakken in onze samenleving), maar van mezelf veel meer verwachtte dan van anderen. Door mijn verwachtingen van mezelf te veranderen en vrede te hebben met mezelf leerde ik mezelf steeds meer kennen.

Ik bleek “karaktertrekjes” te hebben waar ik me aan ergerde in m’n moeder, die bleken eigenlijk punten van mezelf te zijn waar ik moeite mee had. Toen kwam er, zo’n drie maanden geleden, een heel zware week. Ik had het moeilijk met de relatie tussen mij en mijn ouders die alleen maar erger leek te worden. Daar kwam bovenop dat ik moest kiezen of ik verder zou gaan met mijn bedrijf of niet, omdat de kosten van de opvang hoger waren dan de winst die ik maakte.

In die week brak ik. Ik zat huilend aan de keukentafel, manlief was zo lief om thuis te komen. Hij maakte ineens een rake opmerking: “misschien geven je ouders je wel de ruimte waarvan je denkt dat je die nodig hebt”. Ik hield eerst aan mijn boosheid vast. Toen kwam het besef dat hij best gelijk zou kunnen hebben. Mijn moment.

In die week heb ik heel wat keren getypt (en verwijderd etc.) wat ik aan mijn ouders kwijt wou. Maar hoe ik het ook schreef: ik bleef het gevoel houden dat ik ze alleen maar zat aan te vallen. Einde van die week heb ik met m’n ouders gepraat, zonder tekst, bleek dat mijn man inderdaad gelijk had. En doordat er (aan beide kanten) irritaties zaten, leken de meest onschuldige dingen ineens aanvallen naar de ander.

Een jaar geleden vond ik nog dat mijn ouders mîj niet zagen, terwijl ik de persoon was die mezelf én mijn ouders niet zag. Ik kon mijn boosheid niet loslaten, waardoor ik ook mijn negatieve beeld van hun niet los kon laten.

Ondertussen heb ik een fijne relatie met mijn ouders. Halverwege januari hebben we zelfs een nachtje logeren voor A. bij ze afgesproken! En dat zag ik een half jaar geleden écht nog niet zitten.

Ik ben Hiranthi Molhoek-Herlaar (o.a. @OnexaNL). Ik ben (web)ontwerper & ontwikkelaar onder de naam Onexa (-> link: www.onexa.nl), in 2014 zal ik ook meer gaan doen onder de handelsnaam Liefdevol Opgroeien. Ik woon in Enschede met mijn man Danny en zoon Angeal (2010).
www.onexa.nl – liefdevol-opgroeien.nl