Huub van Zwieten

We hebben met mijn bedrijf TalentFirst een bijzonder jaar doorgemaakt. Dat begon met een forse uitbreiding, van 14 naar 28 aangesloten trainers en coaches. Groei die ik wilde, omdat we iets moois te bieden hebben, wat we met zoveel mogelijk mensen moeten delen.

Maar groei was niet onomstreden. Sommige collega’s – niet de minste – vonden een klein clubje eigenlijk wel zo lekker. Knus, verbonden, familiair.

Ik bevond me, onbewust, de afgelopen jaren regelmatig in een spagaat tussen mijn eigen ambitie en wensen (groei) en de wensen en voorkeuren van een aantal belangrijke collega’s.

In het teamweekend in januari presenteerde ik plannen voor verdere groei, in de hoop daar niet teveel weerstand op te krijgen.

Dat liep even anders.

Muiterij!

Een aantal collega’s liet duidelijk weten niet achter mijn koers te staan. Groei was voor hen op deze manier niet bespreekbaar, en misschien wel helemaal niet, op geen enkele manier.

Ik werd terug mijn hok in gestuurd.

Ik had even tijd daarover na te denken: de hele maand februari zat ik in mijn eentje in Brazilie, in een soort minisabbatical.

Terug in Nederland besloot ik om twee bevriende adviseurs in de arm te nemen om het traject van groei en op welke manier, met ons uit te zoeken. Met interviews, dialoogsessies en ander onderling afstemoverleg.

Een voortvarend verloop, mensen voelden zich serieus genomen.

Op 1 oktober presenteerde ik opnieuw mijn plan, op basis van de input uit de voorafgaande sessies. Ik was klaar voor de sprong voorwaarts, op een nog slimmer bedachte manier. En wie schetst mijn verbazing: wederom muiterij!

Tussentijds was er ook nog een ander proces gaande. Allerlei klanttrajecten liepen zeer succesvol door, en er dienden zich continu nieuwe kansen aan.

Daarnaast had ik één van mijn stoutste dromen ten uitvoer gebracht, met een theatervoorstelling in Carré: ‘Thank God It’s Monday’

https://vimeo.com/51378172

Een groot succes, met 1300 gasten die een topavond hadden gehad en naar huis gingen vol inspiratie door mijn geweldige gasten op het podium.

Dat had mijn zelfvertrouwen goed gedaan.

Mijn moment was op 12 oktober.

Na een aantal gesprekken met collega’s over mijn plannen en hun onvrede erover, realiseerde ik mijn onmogelijke opgave: Mijn eigen ambitie volgen en tegelijkertijd iedereen te vriend houden, was simpelweg niet mogelijk.

Ik realiseerde me dat ik een doorbraak door onbekend terrein moest realiseren, naar mijn eigen droombaan. En vanuit één helder moment koos ik, in overleg met mijn vrouw, voor mezelf. Ik gaf mijn collega’s welbeschouwd de keuze: met mij mee op mijn manier, of niet.

Het heeft veel stof doen opwaaien. De nuance volgde, er kwam wat water bij de wijn. Maar het heeft ook geleid tot afscheid van een aantal collega’s, waaronder mijn beste vriend.

En tot een duidelijke keuze van een veel groter aantal collega’s, die graag mee willen in een gezamelijke ambitie.

Ik heb zin in 2013!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven