Ilse Kiwiet

“Hoe vertel ik mijn moeder dat haar hele huis aan gort is?
“Alles is weg, alles is kapot”.

Het is een zwoele zondagmiddag in juni.
De ramen staan open, ik hoor een jongen in paniek.
Midden op de weg staan vier tieners, ze kijken allemaal naar boven.
Ze ogen heel rustig, handen in de zakken.
Zou er ingebroken zijn? Ik blijf bij het raam staan, ik moet naar ze kijken.

“Is iedereen eruit?
-“Ik weet het niet”.
“Heb je de brandweer gebeld?”

Dan dringt het tot me door. Hun huis staat in de brand. Het huis naast ons. Omdat ik niets ruik en geen brandweerwagens zie, voel ik geen paniek. Heb zelfs nog het idee, dat het overdreven is om het huis te verlaten. Heel rustig pak ik mijn handtas, onze telefoons en paspoorten. Ik doe de voordeur open, in de portiek staat een bloedende man naar adem te happen. “Zijn jullie ok?”, vraagt hij. Ik loop met mijn dochter naar het midden van de weg en zie enorm veel rook uit de ramen komen. En er komt rook uit het trappenhuis. We lopen naar het café om de hoek en ik zie de buurman buiten staan met een vogel in een kooi. Door die vogel knapt er iets bij mij. Ik heb de situatie niet goed ingeschat. Het is ernstig. Waarom staan we hier zonder onze katten?

Ik druk mijn dochter van 13 op het hart, te blijven waar ze is. Ik ga onze katten redden. Ze is het er niet mee eens, maar ik ben niet te stoppen. Terwijl iedereen zijn huis uitrent, ziet ze haar moeder terug naar binnen rennen. Ik doe de deur naar de tuin open en de hitte komt me tegemoet. Het is doodstil in de tuin. Ik hoor alleen het geknetter van het vuur. Uit het pand naast ons komen enorme vlammen, de rook is overweldigend. Het is moeilijk om te ademen. Ik vergeet de tijd, ik vergeet het gevaar, ik vergeet mijn dochter. Ik moet onze katten redden. Dat er af en toe iets vanaf het brandende pand in onze tuin valt, sterkt me juist om de zoektocht niet te staken.

Ineens vliegt de achterdeur open. Een brandweerman schreeuwt: ”Evacueren, NU!” Ik baal oprecht dat hij me ontdekt heeft. Ik heb meer tijd nodig. Ik wil niet weg zonder onze katten, negeer de brandweerman en blijf zoeken. De brandweerman herhaalt: “Eruit! Je dochter maakt zich zorgen”. Mijn dochter vond mijn zoektocht naar de katten te lang duren en heeft de brandweerman ingelicht. Ze heeft de voordeur voor hem opengedaan. Samen met de brandweerman loop ik naar buiten en zie mijn dochter staan. Ik vecht tegen mijn tranen. ”Ik heb ze niet gevonden, kleine”. Ze pakt stevig mijn hand en trekt me weg van de brand. Als we veilig achter de linten staan zegt ze: “Alles komt goed, mamma. Alles komt goed. Geloof me maar”. Haar stem klinkt bijna volwassen, zo warm en veilig. Ik geloof haar……

Dank voor het lezen van #mijnmoment. Ik hoop dat je heerlijke feestdagen hebt en wens je een gezond & liefdevol 2018 vol mooie momenten. Meer over me weten, volg me op Twitter @IlseIK & Instagram @airbnbbabycowstudioamsterdam. Of kom overnachten in onze B&B in Amsterdam!