Ilse Kiwiet

Maybe, we can find a place to feel good. And we can treat people with kindness – Harry Styles.

“Mama, ik voel me zo alleen. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld”.

Ik kan mijn 15-jarige dochter nauwelijks verstaan, door de speaker en haar tranen.

Zo hard als het mag, ben ik onderweg in de auto van Amsterdam naar Amstelveen.

Ik kan niet bellen en rijden tegelijk. En ik kan die klote locatie niet vinden zonder routeplanner.

Ik moet mijn vader van 70 wakker bellen. Hij moet met haar praten tot ik er ben. Ik kan dit niet alleen. Vanuit Friesland belt hij naar zijn kleindochter, die op een leeg plein staat.

De ambulance is weg. De politie is weg. De hectiek is weg. En daar staat ze. Ze heeft iemand gered. En nu moet zij gered worden.

Voor het schoolkerstfeest gingen de 15-jarige dames zich samen optutten bij een vriendin thuis. De hippe moeder kwam een flesje rood brengen en iedereen nam een glaasje wijn. Behalve mijn dochter. Bij de locatie van het kerstschoolfeest moeten ze blazen. Een alcoholtest. Drie van de vier slagen niet, dus de meisjes mogen niet naar binnen en verzamelen zich op het plein voor de locatie. Daar is meer sterke drank te vinden dan bij de kroeg om de hoek. De vriendinnen van dochter vervolgen waar ze al mee begonnen waren; drankjes drinken.

Ze was haar vriendin uit het oog verloren. Ineens zag ze haar helemaal alleen zwalken over het plein. Haar vriendin viel tegen een bankje aan en met bloed op haar hoofd verdween ze in het donker. Terwijl de aangeschoten vriendinnen vonden dat ze het meisje met rust moest laten, had mijn dochter een vreemd onderbuikgevoel. Mijn dochter appte haar vriendin: “Ik maak me zorgen om je. App je locatie”. Met haar laatste krachten, zette haar vriendin het locatie signaal aan. Mijn dochter ging op zoek. Op een moeilijk te vinden plek, trof ze haar vriendin aan in het donker. In elkaar gezakt en buiten bewustzijn.112 werd gebeld. En snel was er politie, de ambulance en hield mijn dochter de moeder van haar vriendin op de hoogte.

Mijn dochter groeit op bij een alleenstaande moeder. In zo’n gezin moet je heldere afspraken maken met elkaar. Moet je af en toe stoerder zijn, dan je zou willen op je 15de. Moet je luisteren naar je onderbuikgevoel en goed leren risico’s inschatten. Maar je mag je nooit alleen voelen. Dat nooit.

Ze kan niet slapen na wat er gebeurde vanavond. We zitten samen aan een kop thee, midden in de nacht. “Mama, het was zo fijn, dat opa me belde. Ik voelde me gelijk niet meer alleen. Het voelde zo warm en veilig”. Voor het eerst kreeg wat ik al jaren voelde, woorden; door mijn vader voelen we ons nooit alleen, maar wel warm en veilig. Door de nimmer aflatende steun van mijn vader, dag en nacht, ben ik geen alleenstaande moeder, maar een moeder. En dat voelt een stuk warmer en veiliger. Voor ons allebei.

Mijn naam is Ilse Kiwiet. Ik ben de trotse moeder van een prachtige 15-jarige dochter.

We kunnen niet wachten tot het 2020 is. Dan gaan we de droom van dochter realiseren; samen vooraan staan bij Harry Styles! We wensen u fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar!