Het is donker als ik de school uitkom, in de verte zie ik de auto staan.In de auto zitten opa, oma en mijn dochter.We zijn onderweg naar het restaurant om de verjaardag van oma te vieren.En zijn gestopt bij school, waar ik naar het laatste tien minuten gesprek van de lagere schoolperiode ben geweest.
Ik weet iets, dat mijn dochter nog niet weet.
Het liefst zou ik het gelijk vertellen, zodra ik de autodeur open doe.
Maar ik ga het bewaren tot het laatste moment.
Eigenlijk mocht het nog niet gezegd worden, maar het gesprek nodigde uit om het te vragen.
De juf begeleidde me naar buiten en op de gang draaide ik me om: “Even over het eindadvies voor de middelbare school, is het heel stout als je het nu al met me deelt?”
Het vooradvies was HAVO/VWO. Mijn dochter was niet blij met dat advies.
Het moest VWO worden. Dat heeft ze nodig om dierengeneeskunde te studeren.
Mijn dochter zit op school in het Luxe Reservaat, Oud-Zuid te Amsterdam.
Een wereld waar je alles kunt kopen, ook dat wat er niet is.
“Ik moet op bijles, heel veel kinderen met een VWO advies hebben bijles”, deelde mijn dochter een week na het vooradvies. Ik keek haar aan en zei: “Is er iets mis met je juf? Geeft ze slecht onderwijs?”
Mijn dochter keek me raar aan: “Daar gaat het niet om, met bijles kan ik ook naar het VWO”.
Even viel ik stil. “Ik pieker er niet over, jij gaat niet op bijles. Jij gaat naar de school die bij je past. In dit huis vieren we niet je niveau, maar je inzet op school. Doe gewoon je best op school”.
Toch gooide ik op een zaterdagmorgen op de hockeyclub eens de vraag op tafel, wie van de dames uit het hockeyteam op bijles zat. Dat waren er behoorlijk wat. “Waarom?”, vroeg ik. “Ze zitten op de beste scholen van Amsterdam”. De ouders kwamen allemaal met hetzelfde antwoord: “Je wil toch het beste voor je kind”. Heel even twijfelde ik, of ik dan niet het beste voor mijn kind wilde. Bestond het dan echt, kun je succes kopen? En voelt dat dan ook als succes?
Ik kom dichterbij de auto, ik zie een klein gespannen hoofdje door het raam kijken.
Bij het openen van de autodeur hoor ik: “Vertel me alles mama, precies zoals de juf het gezegd heeft”. Ik begin: “Je geniet van leren, er is eigenlijk geen vak waar je niet goed in bent. Je krijgt zelfs extra uitdagingen omdat dat bij je niveau past. En je geniet van die extra uitdagingen. Ik ben zo blij voor je dat je zo goed kunt leren. En ben trots dat je die slimme hersenen van je, zo goed inzet op school. En oh ja, je mag naar het VWO”. Gejuich bleef uit. “Ben je niet blij?” vroeg ik. Mijn dochter keek me aan: “Hoezo blij? Ik ga gewoon naar de school die bij me past”.
Mijn naam is Ilse. Ik word al tig jaar blij van een kleine man op hakken. In mijn dagelijks leven, maakik mensen blij met interim personeel EN ontvang ik samen met mijn dochter internationale gasten die vanuit onze B&B op avontuur gaan in Amsterdam!
Als begeleider van pubers word ik heel erg blij en geëmotioneerd van jouw moment! Dank je wel voor het delen!
Yes!
Prachtig zo,n verstandige nuchterheid en vertrouwen in dochter en begeleiders/leerkrachten. En wat een voldoening en zelfvertrouwen zal het “zelf gedaan hebben” moeder en dochter geven. Geweldig.
Mooi!
Ja precies, zo is het, heerlijk beschreven. Heb net zo’n moment met mijn dochter achter de rug.
Zo te lezen ben je wel erg blij dat het VWO is geworden. Wat als je een kind hebt dat gewoonweg de mentale bagage niet heeft om aan het hoge niveau te voldoen? Dan is het een ander verhaal.
Beetje moe van al die Vespa rijdende, Canada Goose bontkraag dragende blabla types.
@Sydney dat is geen terechte opmerking. In dit geval blijkt het een match (met het niveau van haar dochter). Wat dat bij jou oproept, kun je haar niet aanrekenen. Zij kan dat ook niet oplossen voor jou. Bovendien heb je het over een hypothese. En blabla types, in die categorie valt ze ook niet, zeker gezien haar vorige verhalen. Maar als je het niet vertrouwt, heeft het sowieso weinig zin om te lezen, laat staan te reageren.
Canada Goos is voor kampers (en wat een gezeur richting een eerlijke moeder)
Blij met de reacties van Tom Beek en Jan Dijkgraaf. Ik ken de moeder toevallig en weet, dat zij puur, eerlijk en met en uit liefde haar dochter opvoedt. En dat betekent voor haar ook, dat zij even dankbaar, trots en liefdevol was geweest als haar dochter niet het VWO-advies had gekregen. Maar natuurlijk is zij blij en trots voor haar dochter en voor haar zelf nu dit prachtige advies er wel is. Het zou vreemd zijn als dat niet het geval zou zijn.
Dat Sydney daar meteen allerlei, deze moeder volkomen vreemde, zaken aan verbindt moet of afgunst of gewoon even een dom moment van hem betekenen. In ieder geval denk ik, dat Sydney destijds het VWO advies niet heeft gehad.
Overigens een puik beschreven moment dat volgens mij veel ouders bekend voor zal komen.