Ilse Wolf

3 juni 2019.

“Volgens mij heeft u gewoon al 5 jaar een chronische ontsteking in uw pols. Ik kan een cortisone injectie geven voordat we verdere stappen nemen”

Ik dacht: kom maar door, dan ben ik misschien eindelijk eens van mijn pijn af.

Wat ik toen nog niet wist, was dat mijn lijf ging steigeren van het stofje dat ik ingespoten kreeg. Mijn arm werd stijf en dik. Ik moest een paar keer terug naar het ziekenhuis. Ze wisten niet wat het was.

Ik had hartkloppingen, mijn menstruatie bleef uit en ik voelde me opgefokt. In de maanden die volgden had ik stemmingswisselingen. Het ene moment kon ik zielsgelukkig zijn en een uur later zitten huilen. Ik herkende mezelf niet meer. Alsof ik ineens heel veel last had van een chronische PMS. Toen ik huilend bij de huisarts zat omdat ik niet meer wist wat ik met mezelf aan moest werd het op mijn psyche gegooid.

Pas rond augustus werd de link gelegd met de injectie, toen ik van een chirurg de bijsluiter van de injectie mee kreeg omdat ze het ook “niet meer wisten”. Alles wat bij zeer zeldzaam stond kon ik afvinken. Mijn hand was verkleurd, weefsel was weggevreten en had ik pijn in mijn héle arm in plaats van alleen in mijn pols.

In de loop van september begon ik weer een beetje mezelf te worden. Ik werd weer rustiger, vrolijker en voelde me minder opgefokt. Langzaam maar zeker brak mijn lijf de shit af die er ingespoten was. Al met al waren er al 3 maanden verstreken.

Nu ik weer mijn eigen vrolijke zelf ben en ik terugkijk op de zomer besef ik me pas hoe erg ik níet mezelf was. Wat een ongelooflijke mindfuck was het. Jezelf zo kwijtraken door 10mg van een bepaald stofje, hoe dan?

Terugkijkend bracht het me ook dingen. Ik leerde 10 stappen terug te doen. Oefende eindeloos op mijn ukelele. Ontdekte restorative yoga. Leerde via die weg fijne nieuwe mensen kennen. Ik wandelde uren en uren in mijn geliefde Mastbos. In de zomer op blote voeten. In de herfst dik ingepakt. Ik zag herten. Magische mist. Vallende blaadjes. Paddenstoelen.

Ik maakte er duizenden foto’s en had eindelijk weer eens plezier in fotograferen “buiten mijn werk om”. Was dankbaar voor de dagen dat ik geen constante pijn had. Voor dagen dat de zon scheen en dat ik me wél goed voelde.

Ik kan nog meer genieten van de kleine dingen. Cliché maar waar. Het gelukkige gevoel dat ik momenteel ervaar was er misschien wel niet geweest als ik me niet zo ongelukkig had gevoeld. En ja, ik heb nog steeds regelmatig veel pijn aan mijn arm zowel van de oorspronkelijke klacht als door de injectie. Deze week komt er een second opinion en hoor ik of ik geopereerd moet worden, maar dat zien we dan wel weer. In het ergste geval kan ik een tijdje niet werken en kan ik nog meer tijd in het bos doorbrengen.

Ilse Wolf. Fotografe. Woonde op een eiland met 12 monniken en maakte daar een fotoboek. Weather Permitting. Had een reizende expositie: Mantel der Liefde. Dwaalt graag door het bos. ilsewolf.nl

1 gedachte over “Ilse Wolf”

  1. Meegevolgd op Twitter. Mooi om te lezen dat je juist ook heel erg hebt kunnen genieten wel. Hoop dat ’t allemaal mee gaat vallen alsnog of dat een operatie iig goed gaat helpen. Zet ‘m op!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven