Isabel Mosk

Kaesong, Noord-Korea, 6 juni 2013. Vanaf Keasong is het een uur rijden naar de Tomb of King Kongmin, de graven van Koning Kongmin en zijn vrouw. Deze graftombes dateren uit de 14^e eeuw en liggen op een rustige en bosrijke heuvel, met een prachtig uitzicht op het platteland. Het is één van de beste bewaarde koninklijke graven in Noord-Korea die nog steeds in originele staat is. Het zijn echter niet de tombes die ervoor zorgen dat dit mijn moment van 2013 is.

Het is vandaag de Dag van de Kinderen. In Noord-Korea betekent dit dat de kinderen iets leuks gaan doen met hun school. Kinderen uit de omgeving Keasong, zijn kinderen waarvan de ouders op het land werken. Deze kinderen zitten achtereenvolgens 10 dagen op school, gaan een dag naar huis en dan weer terug naar school. Beide ouders werken namelijk non-stop op het land. Een dag als vandaag is belangrijk voor deze kinderen.

We komen met onze twee gidsen aan bij de tombes en wat blijkt +/- 150 kinderen vieren hier vandaag deze bijzondere dag. Zodra de kinderen ons zien, rennen ze weg en verstoppen ze zich. Een aantal zwaait giechelend naar ons, waarop ze besluiten ons te volgen. We lopen via de trappen naar boven om de tombes te bezoeken en de kinderen blijven in groten getale ons volgen. Ze kijken ons aan alsof we van een andere planeet komen. Ik voel me op dat moment een beroemd persoon en ik realiseer me dat ze nog nooit twee buitenlandse blonde dames hebben gezien! Voor onze gids was het namelijk al bijzonder om twee dames te begeleiden. In zijn 8 jaren werkzaam als gids had hij dat nog nooit gedaan. Het voelt een beetje bizar, zoals de kinderen met ons omgaan, maar tegelijkertijd is het ook wel mooi. Na een tijdje worden ze door de leraren terug geroepen en bezoeken wij de tombes in stilte.

Hierna lopen we terug naar beneden en komen wij de kinderen weer tegen, meteen beginnen ze weer te zwaaien, verstoppen, lachen en volgen. Wat bijzonder is dit! Ik heb veel kinderen ontmoet tijdens mijn reizen, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. We spelen met de kinderen. Zij lachen, wij lachen. Wanneer de kinderen gaan dansen, besluiten we mee te dansen. Ze vinden het geweldig. Zij zijn blij, wij zijn blij. Je hoeft elkaars taal niet te spreken om geluk en plezier te hebben. Ik voel me weer even kind.

Terug in ons verblijf geniet ik na van alle blijdschap en positieve energie van deze dag. Tegelijkertijd realiseer ik me dat er waarschijnlijk een klas kindjes in Noord-Korea met hetzelfde gevoel thuis zit. Zij maken zoiets gewoonlijk ook niet mee. Wellicht herinneren zij ons als die “Westerse dames” die gek dansen op hun muziek. Als dat betekent dat ik hen een glimlach heb gegeven, dan ben ik hier blij om. Dit is namelijk één van de redenen waarom ik per se naar Noord-Korea wilde. Ik wilde de andere kant van een land belichten, de positieve kant. Deze kinderen hebben er niet voor gekozen om in dit land geboren te worden. Zij weten niet beter. Als ik op de Dag van de Kinderen een stukje positiviteit heb kunnen meegeven aan deze kinderen, dan hebben zij misschien een beter gevoel gekregen over Westerlingen. Wellicht inspireert het deze kinderen en kijken ze hierdoor anders naar het Westen.

Dit moment in 2013 heeft mij laten inzien waarom mijn passie voor reizen zo sterk is. Ik wil graag de andere kant van landen en culturen laten zien. Het zorgt ervoor dat ik een mooier mens word. Maar belangrijker, ik geef iets aan anderen wat zo waardevol is in het leven; een glimlach en een moment van geluk. Uiteindelijk zijn wij mensen allemaal op zoek naar geluk. En dan maakt het niet uit of je uit Nederland of Noord-Korea komt. Het is allemaal hetzelfde.

Ik ben Isabel Mosk (@isabelmosk) en ik woon in Amsterdam met Pim. Ik ben strateeg en directeur van Think! Amsterdam thinksocialmedia.com. Een boetiek digitaal marketingbureau dat zich richt op de reisindustrie. Mijn grootste passie is reizen en mijn ultieme droom is om Antarctica te bezoeken. Sinds kort laat ik de onontdekte plekjes van de wereld zien op vivelevoyage.nl