Jaap Lueks

30 Jaar was ik in ‘98 toen ik om mijn motorrit een bestemming te geven, aankwam in het kleine dorpje in het noorden van Overijssel. Ik drukte op de bel van het huis van mijn oud Peletonscommandant.

We zwaaiden destijds in ‘92 tegelijk af, ik na een jaar dienstplicht en hij na een leven als militair. Aan de beurt bij het afscheid gaf ik hem een hand en bedankte hem voor zijn prettige stijl van leiding geven en dat hij er altijd voor ons was geweest, humorvol en recht door zee en “met” de jongens in plaats van erboven. “Jaap, een koe moet nooit vergeten dat hij ooit een kalfje is geweest”. Die boodschap kreeg ik mee.

Ik zette de Ducati op de stoep van de dorpsstraat. “Mooi ding” zei Huisman, die Ep bleek te heten. Op de vraag of ik een boterham mee wilde eten kon ik alleen maar ja zeggen. We aten brood en dronken melk, terwijl mevrouw Huisman een aantal fotoalbums tevoorschijn haalde. Zij verhaalde over de tijd van hem als “Unifil” militair in Libanon. Hij liet me zijn schuur zien en de resultaten van zijn kluswerkzaamheden in huis. In anderhalf uur tijd werd ik even zonder terughoudendheid toegelaten in hun leven en waren zij nieuwsgierig naar het mijne.

Twee weken geleden zaterdagmorgen aan een kop koffie gingen mijn gedachten naar hem. Zou hij nog leven en zo ja hoe oud zou hij zijn? E. Huisman woonde volgens Google nog steeds op dezelfde dorpsstraat!! Ik vond een mooi kaartje waarop ik kort een aantal warme herinneringen schreef en dat ik hoopte dat hij een fijn leven had gehad dat misschien nog wel steeds voortduurde.

Half december belde mijn moeder. “Jaap, we kregen een telefoontje van een mevrouw Huisman”. Dat ze zo blij was geweest met het kaartje maar dat het nog best lastig geweest was jou te bereiken. Ik had me na het versturen van het kaartje te laat gerealiseerd dat ik geen adresgegevens had achtergelaten. Gelukkig voor mevrouw Huisman zijn er niet veel met de naam “Lueks” in Lochem. Ep leefde helaas niet meer, maar zijn vrouw Jennie zou het fijn vinden als ik eens zou bellen.

Zo gastvrij als ik in 1998 was ontvangen na mijn motorritje, zo vrij begon mevrouw Huisman twee dagen later te vertellen over haar Ep. Hoe hij had geleefd en hoe hij was gestorven. En welke geluiden hij daarbij had gemaakt en hoe ze hun oudste zoon niet hadden kunnen bereiken die avond. We praatten over verlies en veerkracht. Het werd een intens uur.

Vanmorgen in de auto met mijn 15 jarige dochter deelde ik dit met haar. Dat ik nog een “mijn moment” wilde schrijven en dat het misschien wel hierover moest gaan. Omdat het zo mooi was in de eenvoud. Het mooie dat in het kleine zit. In een kaartje. In de verbindingen die ontstaan vanuit even stilstaan en om je heen kijken. Contact maken met de ander. “Verbinding”. Dit was mijn woord van het jaar.