6 oktober.
Toen zat ik er helemaal doorheen.
Een jaar lang heb ik geprobeerd bezoekers naar mijn theatervoorstelling te krijgen. Met weinig resultaat. Ik twijfelde al lang aan mijn marketingvaardigheden, maar nu ging ik ook twijfelen aan mijn voorstelling zelf. Ik had mooie recensies. Was dat dan alleen maar omdat mensen me zo dapper vonden dat ze niet iets anders durfden zeggen? Die twee die dat wel durfden bleven branden in mijn hart.
Ik ging schrappen en schaven. Dat leverde wel iets op, maar zorgde ook voor nieuwe onzekerheden. Op het podium nog twijfelen aan de toevoeging die ik bedacht speelt natuurlijk niet zo lekker.
Ik probeerde open podia uit. Dat is geen plek voor de tender-harted. De enige zalf op de open wonde was dat ik kon bedenken dat mijn stuk niet geschikt is voor zomaar een argeloze bezoeker, want te veel diepgang. Ja, buiten mezelf zoeken. Soms is de pijn te groot om iets anders te kunnen.
Op 6 oktober had ik een afspraak met Bregje Bullens. Ze heeft theaterregie gestudeerd. Misschien kon zij me helpen om wat meer lucht er in te brengen, iets vrolijks. De lucht liet me ademen, en de adem bracht verdriet. Eindelijk durfde ik te voelen, de pijn toe te laten.
Toen pas voelde ik wat ik het hele jaar al wist. Bewust onbekwaam heet het, maar ze zeggen er nooit bij hoe dat voelt. Ik voelde alles wat ik nog moest leren. Ik voelde die paradox, waar ik al een heel jaar lang mee worstelde, tot in mijn tenen: dat ik meer stevigheid nodig had om losser te worden.
Ik trok de stekker er uit. Niet uit mijn droom, maar wel uit mijn plannen.
Tijd om terug te trekken. Ik lik nu mijn wonden. Ik doe energie op, in een prachtige omgeving, de Vallei, een democratische school. Onderwijs zoals onderwijs hoort te zijn. Ook voor mij. Want ik leer van de kinderen, die zo mooi primair zijn in wat ze nodig hebben. En bij die kinderen herontdek ik de speelse creativiteit in mezelf.
En ik vertel. Elke week vertel ik op die school, een raamvertelling waarin ik dingen verwerk die afgelopen week speelden. Zo slijp ik aan mijn vaardigheden.
Wat een prachtige plek om te zijn, die Vallei. Ik hoop vreselijk dat ik daar een salaris kan verdienen. Met dat salaris wil ik in alle stilte cursussen volgen. Om bewust bekwaam te worden. Om stevigheid te krijgen. En dan ben ik terug.
En die Vallei, die houd ik!
Ik sluit dit jaar met volle tevredenheid af. Ik heb meer gevonden dan ik verloren heb. En dat wat ik verloor was niet eens van mij.
Jacob Jan Voerman is leraar, luisteraar en verteller.
jacobjanvoerman.nl
Wat een prachtig geschreven verhaal. Indrukwekkend. Het is zo ‘fijn’
( je strubbelingen zijn niet fijn maar je eerlijkheid wel) om te lezen wat er echt achter de schermen gebeurt bij mensen i.p.v. de marketing versie.
Mooi Jacob Jan. Gaat gegarandeerd tot iets moois leiden. Niet alleen het resultaat, maar ook de reis.
Prachtig kwetsbaar verhaal. En twijfel niet aan je voorstelling. Zag het. Diep onder de indruk!
Die laatse zin zou een prachtig openingszin van een boek kunnen zijn.
Jouw kwetsbaarheid is je stevigheid. Hoe kwetsbaarder je durft te zijn, hoe steviger je wordt. Mooi verwoord.
Mooi Jacob!
De laatste 3 zinnen zijn werkelijk prachtig.
Ik heb genoten van je verhaal en ik hoop dat je nog lang en vaak dit soort openhartige verhalen blijft vertellen. Je openhartigheid is de kracht, je onzekerheid het fundament.
Zolang jij op je eigen intuïtie durft af te gaan hoef je nóóit meer aan jezelf te twijfelen!
Dat je nog maar veel creativiteit in jezelf mag ontdekken komende tijd en genieten van (al het mooie talent) wat je al in je hebt!
Ja Jacob Jan op een dag besef je dat jouw verhaal van jou is en dat wat anderen er van vinden er in wezen niet toe doet. Maar de plek waar je het verteld doet er wel toe. Als je Rotterdam nog eens op je netvlies hebt dan is dit een perfecte plek: http://theaterkapelletje.nl
Je raakt me zo… het is zo herkenbaar. De onzekerheid, het terugtrekken, de openheid, maar ook het besef sterker terug te zullen komen. Het komt goed Jacob Jan. Ik vecht in gedachten met je mee.
Prachtig, kwetsbaar, mooie school..
Het likken van je wonden na het eigen gevoel van falen is denk ik voor velen herkenbaar. Wat goed dat je dit zo onder woorden brengt, net als je zoektocht naar een nieuwe invulling. Creatie en doorontwikkeling zijn nooit easy. En vergen doorzettingsvermogen én de moed om soms los te laten. Zodat je jezelf kunt laten zien, vinden en blijven. X Well done.
Pfoe wat mooi sterk!
Je verhaal heeft me geraakt. Om dit te schrijven is al een kracht en zelfreflextie nodig waardoor ik geloof, nee, bijna zeker weet dat er nog iets moois gaat komen. Dat zou ik dan graag willen zien, gewoon omdat ik je verhaal erachter nu ken.
Dank allen. De scheppingskracht blijft, maar de afstand die ontstond doordat ik het gevoel zo dichtbij liet komen was/is erg goed.
“Ik trok de stekker er uit. Niet uit mijn droom, maar wel uit mijn plannen.”
Een heel wezenlijk verschil. Mooi gezegd.
Ik volg je op de voet, al een hele tijd, en ik ben dankbaar dat dat mag. 🙂
en 2015 wordt heel mooi:
http://jacobjanvoerman.nl/2015-wordt-mooi/
Zo af en toe tegen je grenzen aanlopen kan erg pijnlijk zijn, maar het dwingt je wel een nieuwe route te zoeken. Wellicht leidt die route (via een kleine omweg) naar hetzelfde eindpunt, maar misschien kom je ook heel ergens anders terecht, wat je als net zo waardevol ervaart. Het leven zit vol van dit soort kwinkslagen. Je beschrijft het krachtig!