Mijn moment gaat niet over mij. Het gaat over de plek waar ik geland ben. Basisschool de Vallei in Driel. Eindelijk thuis.
Ik heb het kinderkantoor afgehuurd.
Zo gaat dat op een democratische school. Leraar zijn geeft mij geen recht om eigenhandig een ruimte te bezetten. Dat gaat in overleg.
Daar zit ik. Met een aantal kinderen die ik in de wandelgangen aangesproken heb.
Helpen om de school een fijnere plek maken. Dat is wat ik als overkoepelend begrip gebruikt heb. En dat is voor deze kinderen genoeg. Enthousiast hebben ze allemaal ja gezegd. En ik weet dat deze negen kinderen lang niet de enige zijn. Maar ik wil niet te groot beginnen.
Ik begin met uit te leggen wat ik van plan ben. We gaan iets doen wat in nog geen enkele ‘samenleving’ gelukt is. We gaan elkaar aanspreken op gedrag, en we gaan dat doen zonder dat we een verstikkende sociale norm opleggen.
Het is nodig.
Er wordt te veel rotzooi gemaakt. Er gaan te veel dingen stuk. Er zijn te veel conflicten.
Het is allemaal nodig, het hoort er allemaal bij.
Maar te is te.
Veel kinderen gaan wel verantwoordelijk om met spullen. En die balen er van dat andere kinderen dat niet doen. Maar ze weten niet hoe ze daar iets aan kunnen doen.
Hoe spreek je iemand aan?
Dat is lastig.
En eng.
Als je het niet eng vindt weet ik niet of ik je vertrouw.
Daar gaan we elkaar dus nu bij helpen. Daar is deze groep voor. Dragers noem ik ze. Kinderen die de school helpen dragen.
Ze zijn niet alleen enthousiast. Ze willen meer.
We kunnen ook helpen bij conflicten.
We kunnen kinderen waarvan we zien dat ze het moeilijk hebben steunen.
En ja, ook dat gaan we doen.
En de groep gaat groeien. Als ik dat zeg komen er meteen namen van andere kinderen die er bij kunnen, omdat ze het ook kunnen.
En dan zeg ik dat ik misschien juist wel ‘drukke’ kinderen, die het nog niet kunnen, er bij wil. Want hier bij horen geeft ze misschien net wat nodig is om drager te worden.
Ik had enige weerstand verwacht. Maar nee, wéér komen er namen. Deze keer van kinderen waar ze soms last van hebben, maar waar ze dus nu zij-aan-zij mee willen staan.
Ik wil Pieter er bij. Juist omdát ik last van hem heb. Ik wil hem op een andere manier leren kennen.
We praten over wat er gebeurt in school. De kinderen bekijken nu opeens incidenten met de vraag wat kinderen nodig hebben.
Wat hebben deze kinderen het goed begrepen.
Ze zijn geen ploegje ordebewakers.
Ze zijn dragers
van de school
van elkaar
van kinderen die het moeilijk hebben.
Ik zei het al. Dit moment gaat niet over mij. Het enige dat ik deed was ze bij elkaar brengen. Wat ben ik vreselijk blij met ze.
Jacob Jan Voerman is leerkracht op basisschooldevallei.nl en schrijft prentenboeken www.verwonderfabels.nl
Fantastisch Jacob!
Wat een prachtig verhaal!
Ik had het al op je blog gelezen maar blijft mooi en zo fijn dat je je plek daar hebt gevonden!
Wat n gaaf moment!
Top!
*slik* hier krijg ik echt een brok van in mijn keel. Wat fantastisch.
Fantastisch!
Zo fijn om jou erbij te hebben. Auke zit niet bij de groep ‘dragers’, maar zegt de school ook te dragen… Weet hoe belangrijk is, maar ook hij weet niet hoe, bemoeit zich ermee en belandt daardoor regelmatig in conflicten, maar leert ook het systeem al te gebruiken. Mooi om dat leerproces van kinderen en begeleiders te zien. De school groeit. Groots wordt het
Er zijn meer dragers dan de kinderen die ik de twee ochtenden heb gezien. Het is ook geen ‘vaste club’, dat is één van de dingen die ik er zelf mooi aan vind. Auke is dus erg welkom om een keer mee te praten, en zijn ervaringen te delen.
Wat een mooi en positief moment!
En stiekem vertelt het moment heel veel over jou. Mooi dat je je plek gevonden hebt.
En stiekem vertelt het moment heel veel over jou. Mooi dat je je plek gevonden hebt.
Bedoelen ze dit nou met de participatiemaatschappij. MOOI
TOPper Jacob Jan. En prachtige foto door Rene Wouters 😉
Zo mooi kan democratisch onderwijs zijn waar ieder een stem heeft en volwaardig mag zijn. Super dat je je daar nu aan verbonden hebt.