Mijn moment 2013 is heel kort. Ik kan het tot op de seconde nauwkeurig aangeven, maar het heeft een hele lange aanloop.
Die nam ik in 1969, toen ik een poppenkast kreeg met daarop “Theater JJV”. En het ging door in 1974, toen mijn meester van de zesde klas ons allemaal toneel liet spelen. Ik genoot.
In 1978 kwam ik te laat binnen bij een voorlichting van de toneelschool. Ik kon niet ongemerkt naar binnen sluipen, want de man die het praatje hield, verwelkomde me uitvoerig, en wees me een plek vooraan. Ik voelde alle ogen branden, en ging door de grond. De defensie-reclame bestond nog niet, maar in gedachten zag ik hoe boven mijn hoofd het vakje ‘ongeschikt’ werd aangevinkt. Aandacht willen, en tegelijk door de grond gaan bij aandacht. Lastige combi. Geen toneelschool dus.
Ergens rond 2000 deed ik nog een heldhaftige poging, door mee te doen met de voorrondes van het Camarettenfestival. Maar ook een halfslachtige poging, want slecht voorbereid. Teleurstelling, vooral voor mezelf. Te veel spanning in mijn lijf, zodat ik, toen ik er eenmaal stond, zo snel mogelijk weer van dat podium af wilde.
Stukje bij beetje heb ik de kracht gevonden, de afgelopen jaren. Genoeg om dit jaar het besluit te nemen om te stoppen met mijn werk. Om alles op alles te zetten, om weer dat podium op te komen, en deze keer goed.
En dat is gelukt.
Op 22 september 2013 stond ik in een uitverkocht Kikker in Utrecht. Dat was mijn moment.
Ik kan mijn moment zelfs nóg preciezer aangeven. Want mijn succes hing niet eens zozeer van het applaus af. Mijn succes zou een overwinning op mijn eigen angst zijn.
De angst die ik voelde, als 12-jarige op die voorlichting, met alle ogen op mij gericht. De angst die ik voelde op het podium bij de voorrondes van de Camaretten. De angst die bij de allerlaatste doorloop nog in mijn lijf zat.
Die spanning, die er voor zou zorgen dat er een betonnen muur tussen mij en het publiek zou staan. Die spanning, die ik gedurende alle voorbereidingen dit jaar, lijfelijk voelde, zou ik die spanning kunnen breken?
Mijn moment was het moment waarop die spanning brak. Het gebeurde niet toen ik op kwam, niet toen ik mijn eerste scene begon, of zelfs de tweede.
Het gebeurde toen ik op het podium naar achteren liep, en daar een letter haalde. Die letters zijn mijn medespelers. (Wie wil weten hoe dat zit, moet komen kijken.) Ik pakte de letter op, en terwijl ik me omdraaide en weer naar voren liep, voelde ik het. Plezier. Rust. De kracht om een verhaal te vertellen, in plaats van een kunstje te doen.
Ik weet dat ik nog veel moet leren, dat ik nog maar aan het begin sta van theater maken. Dat maakt allemaal niets uit.
Want HET is er, en HET kan alleen nog maar mooier worden.
Dat is wat mijn moment 2013 mij geleerd heeft.
Ik ben Jacob Jan Voerman. Ik maak theater. In 2014 ga ik in heel Nederland optreden met mijn programma. Daarnaast maak ik verhalen voor bedrijven, zielsverhalen, voor intern gebruik. Ik begeleid ook vertelsessies, waarin mensen hun verhaal kunnen delen. Privé? zie categorie huis-tuin-en-keuken op mijn blog: jacobjanvoerman.nl
Schitterend.
Fantastisch!
Wat een prachtig moment!! Veel succes volgend jaar met de voorstellingen!
Wat mooi dat ik bij jouw moment mocht zijn: http://www.hendrik-jandewit.nl/2013/09/vertellen-van-het-leven/
“Plezier. Rust.” Ik heb het gezien. In Nijmegen. Toen je alweer veel verder gegroeid was na Utrecht. Bijzonder om erbij te mogen zijn.
Ik wens je veel uitverkochte zalen toe in 2014!
Mooi dat het je gelukt is toch op het podium te komen!
Moedige keuze en wat mooi dat het zo succesvol is verlopen!
Kiepefel!
Laat je worsteling zien en je laat zien wie je écht bent. Ik hou van echte mensen. Dankjewel, Jacob Jan 🙂
Wat een mooi moment, dat zelfs een hele tijd later in De Regentes nog duidelijk voelbaar was. Ik wens je een heel 2014 vol zulke momenten toe…
Heel mooi.
“De kracht om een verhaal te vertellen, in plaats van een kunstje te doen.” Jij maakt inderdaad ‘zielsverhalen’, Jacob Jan. Een prachtig woord. Voorbij de plastic marketing term ‘Corporate Story’.
Het leven dat jou op het lijf geschreven is, ben je nu daadwerkelijk aan het schrijven. For all to see. Voor iedereen te ervaren. En een uitnodiging om vooral ook zelf te (blijven) schrijven.
BAM. Zo ziet het er ook uit op de foto
Hier sta ik dan. Dus.
WOW!!! Wat een geweldig moment, Jacob Jan!! Genieten vanaf nu. Ik ben nieuwsgierig naar je show.
Ik zag de generale en de première en inderdaad bij die laatste was je daar ineens in plezier en rust, mooi om te zien toen, mooi beschreven nu.
Prachtig dat je nu zo kan genieten van de lang gekoesterde droom.
Geweldig! Het is erg inspirerend geweest om te kunnen volgen op weg naar je droom. Op naar meer!
Lieve mensen, bedankt voor jullie mooie reacties.
ja, ik ben een beetje laat met bedanken, ik had ze eerder gelezen en in mijn hart gesloten (of klinkt dat te klef?) , nou ja, ze deden me erg goed. heb ik ook nodig, af en toe, een steuntje in de rug.
dus erg dank!
Volg je hart! Mooi moment! Groningen wacht!