Normaal gesproken ben ik niet nerveus voor een lezing, integendeel, ik heb er zin in en ik sta al sinds mijn lagere schooltijd graag op het podium. Normaal gesproken zie ik er niet tegenop en sta juist te trappelen om te beginnen maar dit was anders. Terwijl wij op de voorste banken de kerk hoorden vollopen stroomden de tranen me over de wangen en moest mijn zus me moed inspreken. Ze zei dat ik het kon en dat ik het vast goed zou doen, het was tenslotte mijn werk lezingen geven en zalen toespreken.
Dat klopt, dat is een belangrijk deel van mijn werk en normaal gesproken draai ik er mijn hand niet voor om. Hoeveel lezingen, trainingen, presentaties ik al in mijn leven gegeven heb weet ik niet precies, het zijn er honderden, in binnen- en buitenland, in het Duits, Engels en Nederlands.
Maar dit was anders, dit keer ging het niet over klantropologie, marketing, innovatie, customer experience, klantgerichtheid, social media of social business. Dit keer bereidde ik hem niet aan mijn eigen werktafel voor maar ’s nachts in een stoel naast een ziekenhuisbed.
Dit ging over iemand die ik mijn hele leven gekend heb. Over iemand waar ik enorm veel van hield en waar ik ontzettend trots op was. Over iemand die andersom ook trots op mij was en me offline en online van nabij volgde. Iemand op wie ik hopelijk een beetje lijk: zo slim, snel van begrip, zo onderzoekend, zo modern en leergierig als zij wil ik ook graag zijn. Zo oud worden als zij dat werd, nog vol in het leven staand en zo helder tot op het laatste moment, zo wil ik later ook worden.
Maar terug naar het heden, naar die lezing die ik moest en zou geven en die ik natuurlijk ook gegeven heb. Zonder MacBook, zonder keynote of powerpoint en wifi maar gewoon met een microfoon vanaf een vel papier. Ik stond op, raakte even haar kist aan en daar ging ik: precies zoals zij dat zelf voor zich had gezien hield ik die lezing, ik keek af en toe de kerk rond, herkende hier en daar een gezicht, zag deze en gene huilen terwijl mijn zus bemoedigend knikte ‘Je doet het goed’.
Die paar minuten waar ik zo tegen op zag vlogen voorbij en voor ik het wist zat ik weer in de bank naast mijn zus. De moeilijkste lezing van mijn leven zat erop. Mijn moeder kon nog een laatste keer trots op me zijn.
Ik ben Jacqueline Fackeldey, klantropoloog (@fackeldeyfinds). Ik help organisaties efficiënt en klantgericht ondernemen. Dat doe ik als spreker-wakkerschudder, trainer, adviseur, verandermanager en auteur. Ik woon in Nijmegen en werk overal in den lande. www.fackeldeyfinds.com
Krachtig Jacqueline. Dank voor het delen.
Mooi en oprecht was dat spreken, als altijd. Nu extra mooi vanwege de connectie met de cloud en allen die daarin opgenomen zijn.
Tranen, Jacqueline, en ook ik ben trots. X
Lieve Jacqueline,
Trots zou ze zeker zijn geweest. Ik ook. Omdat je durft als altijd en daarmee anderen raakt. Ik wens je mooie herinneringen en veel liefde. Ik doe mee in de herkenning die ik in je moment vind. Liefs, Niels
Heel herkenbaar Jacqueline, dankjewel voor het delen.
Tsjonge, wat lijk JIJ op je moeder!
wow ontzettend knap dat je dat gedaan hebt. Mooi beschreven. Gecondoleerd ook.
Lieve lieve lieve Jacqueline, het moment van overlijden heb ik gemist maar ik wil je nu alsnog condoleren met je verlies. Ik vond je altijd al een kanjer en dat heb je nu alweer bewezen. Ik leef met je mee.
Dank voor alle lieve en bemoedigende woorden. Die waardeer ik zeer!
Mooi en herkenbaar…
Al de hele dag zoek ik woorden om op jouw moment te reageren, maar steeds krijg ik zo’n brok in mijn keel dat ik niets meer zeggen kan. Liefs, Ellemijn
Wat ben je geweldig om dit zo te beschrijven. Dit kleine moment beschrijft jou band met je moeder en zus zo voelbaar, zo intens. Zo mooi en verdrietig, dit afscheid. Ik heb haar nog.
Lieve Jacqueline,
Goed gedaan. En inderdaad. Er is niets zo moeilijk als voor je ouder spreken als je niet meer zeker weet of hij of zij je kan horen.
Zonder flauw te willen doen: ik herken het volledig. Op 9 december sprak ik – na ook honderden speeches over mijn vakgebied te hebben gegeven – van één kantje A6 mijn woorden aan mijn pleegvader uit. In de kerk. Ik heb nog nooit zo’n korte speech gegeven. En had nog nooit een speech opgeschreven. Het was de moeilijkste ooit. Na iedere zin herpakken.
Bij de uitvaarten van mijn beide ‘eerste ouders’ had ik de gelegenheid niet om te spreken. En het lef niet (familiedrama’s en onmin). Nu wel. En ben dankbaar, blij dat ik het nu wel deed. Maar allemachies. Dit was écht zwaar.
Dus ik voel 100% met je mee. En te gek dat je het gedaan hebt. Dat is eerste klas liefde!!!
Xx Jojanneke
Dank voor het delen. Mooi! Vooral de wederzijdse trots raakt me. Uit ervaring weet ik hoe waardevol dat is.
PS Bijzonder om je hier vandaag ’toevallig’ tegen te komen. Leuk dat we elkaar morgen in ‘het echt’ zien.
Lieve Jacqueline,
Een bijzonder moment heb je gedeeld. Niet dit ene moment, maar het hele proces, het gemis, het afscheid alles lees ik terug in dit moment. Sterkte en gecondoleerd met jullie verlies.
Nogmaals dank voor al jullie hartverwarmende reacties! Die doen een mens goed.