Jan Willem Alphenaar

2020, het jaar waar ik het aantal knuffels bijna op 1 hand zou kunnen tellen. Een jaar met een behoorlijk grauw laagje.

November 2019 werd ik 50. Om moverende redenen wilde ik het toen niet vieren maar hadden vrouwlief en ik bedacht in april/mei het groots op te pakken. We zouden een hele toffe locatie afhuren, inclusief hotelkamers en daar een groot diner te organiseren voor iedereen die ons lief is. Iedereen die iets betekent heeft in die 50 jaar en die iets gaat betekenen in de komende jaren.

Maar toen veranderde de wereld. In Maart werd wel duidelijk dat het mooi uitgedachte plan niet door zou gaan.

Ik had nog een tweede plan om de halve eeuw te vieren. Namelijk met mijn vrienden die ook 50 zouden zijn een weekend weg. Dat waren er acht, waarvan ik er vier al heel veel jaren tot mijn close friends kan rekenen.

Acht mensen die elkaar niet kennen, maar allemaal twee dingen gemeen hebben. Namelijk al een halve eeuw op de wereld en ze kennen mij.

Ik moest nog wel even wachten tot een paar van hen ook daadwerkelijk die leeftijd hadden bereikt.

Ze zouden alleen weten dat ik ze nodig had dat weekend. Niet wat het plan zou zijn. Dat zouden ze pas bij aankomst ontdekken.

Wat zou dat gaaf zijn. De club van 50.

Acht mannen die allemaal een andere achtergrond hebben, andere levensloop, andere keuzes, ander leven. En dan een weekend samen. Elkaar leren kennen en herkennen.

Want als je 50 bent dan heb je heel veel bagage. Waardevolle bagage waar je anderen misschien mee kan helpen. Maar ook vragen, vertwijfelingen, spijt.

En zo had ik al een half jaar voorpret. Onder de douche allerlei stellingen bedacht om de gesprekken op gang te brengen. Vragen die heel persoonlijk zouden zijn. Zoals grootste angst, grootste fout, grootste spijt, beste ex, naarste eigenschap etc… Allemaal dingen die je met 50 toch wel zou moeten kunnen beantwoorden.

Een diverse mix aan mensen die als een club en individueel sterker uit het weekend zou komen. Hopelijk nieuwe vriendschappen voor het leven. Doordat we elkaar echt zouden leren kennen.

Maar helaas. Twee vrienden die al lange tijd tot mijn vrienden behoren, hadden andere prioriteiten op de gewenste datum.

Twee anderen, die bovenaan mijn lijstje stonden, zeiden ja. Dus heb ik het plan omgegooid en verder niemand gevraagd.

En zo vertrok ik met Jan en Björn naar Luxemburg waar ik een huis in the middle of nowhere had gehuurd voor acht personen. Jan en Björn kenden elkaar al. Daar was al een klik. Maar we waren nog nooit met zijn drieën samen geweest. Zo voelde het echter niet. Het voelde voor iedereen vertrouwd. Broeders van andere moeders.

Samen koken, samen eten, wandelen, praten, huilen, adviseren, knuffelen. Elkaars pijn delen. Elkaars problemen bespreken. Elkaar helpen.

Het was mooier dan ik in het half jaar ervoor had kunnen bedenken.

Vrienden voor het leven. Vrienden waarvoor je ’s nachts de auto in stapt als het moet. Vrienden die je gevraagd en ongevraagd helpt.

Björn en Jan, bedankt om dit jaar het moment van het jaar te zijn geweest!