18 april 2014. Half 9 s’ ochtends op goede vrijdag. Ik ben al een paar uur op mijn kantoor en kom net van de wc. Twee oproepen gemist van mijn overbuurman. Ik bel hem terug. In gesprek. Andere oproep Marcel, die verderop in de straat woont: “Jw, je huis staat in Brand. Geen geintje”.
Paniek slaat toe. Mariëlle! Zou zij nog thuis zijn? Is zij in de brand? Mariëlle belt. Ze is op haar werk en had de overbuurman aan de lijn gehad. Ons huis staat in brand!
Kut. Ons huis staat in Brand. Ik ben lopend en zeker een kwartier vanaf huis.
Hoe kom ik zo snel mogelijk thuis. Rennen lijkt de enige optie. Met mijn hart in mijn keel ren ik over straat. Op Strijp-s hou ik een auto aan. “Kun je mij naar huis brengen? Mijn huis staat in Brand!”
Binnen 2 minuten ben ik er. Straat afgesloten. Brandweerwagens, slangen, politie, veel publiek, pers. De vlammen slaan uit het dak, maar het is de hoek van ons huis. Onze voordeur is opengebeukt maar de brandweer is al bij de buurman binnen. Daar is de brand. Ik wil mijn huis in. De katten opzoeken. Politie staat voor het huis. “Sorry, is mijn huis ik ga nu naar binnen” Ik was niet tegen te houden en storm naar binnen, trap op, naar zolder. Een grote bende, alles van de muren en het plafond afgerukt maar geen brand. Geen katten te vinden die eventueel in de rook gestikt kunnen zijn. Lichtjes opgelucht maar de adrenaline spurt door mijn lijf.
Buiten aangekomen aanschouw ik het hele schouwspel. Mijn vrouw staat achter de hekken, ik spreek de politie aan en ze mag er door. Ze had naast de buurman gestaan bij wie de brand was en hij was voor haar ogen gearresteerd omdat er een hennepplantage op zijn zolder was gevonden. “Wat? Godverdomme! Had die klootzak een plantage naast ons huis? Wat als dit twee uur eerder was gebeurd? Wat nu als wij nog hadden geslapen?” De rook was namelijk via onze slaapkamer bij onze brandmelder gekomen in de gang. We hadden het nooit overleefd.
Het was een vreemde dag. Die zich regelmatig als een film weer voorbij speelt, ook in onze slaap. Je staat erbij en kijkt ernaar. Uren en uren hebben ze moeten blussen. Bij ons kwam zelfs het plafond in de woonkamer naar beneden van al het bluswater.
Ruim 14 weken heeft de renovatie van ons huis geduurd. De verzekering heeft alles netjes geregeld. Aannemers, schilders, vloer herstellers, etc… Het huis is weer als nieuw en langzaam begint het weer te voelen als ons thuis. We zijn zelf ook weer gaan klussen in de zomer om het nog meer ‘ons’ te maken. Maar toch is het anders. Elke brandlucht van een open haard of BBQ, elk vreemd geluid in het huis van de buurman. We zijn alert, we hebben geen rust. Heel af en toe, maar het komt elke keer terug.
En de buurman? Die is doodleuk zijn huis weer aan het opknappen. Hij is nog niet veroordeeld of vrijgesproken maar heeft blijkbaar geld genoeg om zijn huis te laten renoveren. En wij moeten zijn kop weer aanschouwen. Zijn klusherrie aanhoren. Je voelt je soms zo machteloos.
Jan Willem Alphenaar is internationaal spreker en schrijver over ondernemerschap, online trends en ontwikkeling, marketing en communicatie.
jwalphenaar.nl
Jemig Jan Willem, hoe ga je daar mee om? Hoe je die afstand pakt van de schrik, de angst hebben we hier zelf mogen ervaren, ook met een stevige fik. Maar die boosheid, die confrontatie… erg heftig!
Brrr. Je grootste angst. Bah 🙁
Toendertijd dagelijks gevolgd, maar het komt weer binnen. Heavy en bizar.
Heftig. Kan me de machteloosheid goed voorstellen. Sterkte!
Onlangs spraken wij nog hierover JW. Heel heftig allemaal hoor. Sterkte!
Wat een klotestreek was het. En dat-ie daar weer gewoon thuis bezig is. Schandalig. Erg dat jullie dit moesten meemaken en er nog zo aan herinned worden. Sterkte.
Ik kan me de brand en omstandigheden herinneren. Wat een vreselijke frustratie moet het zijn dat iemand die hiertoe in staat is, gewoon in het huis blijft wonen, je voelt je er waarschijnlijk niet veilig meer. Heb je ooit met de wijkagent besproken wat de eventuele mogelijkheden zijn?
Veel sterkte met de verwerking..
hoop dat jullie huis (vol liefde) weer gaat voelen als thuis.. en dat er op de valreep van 2014 een mooier moment bij komt…
Heftige gebeurtenis die nog lang nadreunt. Wens jou en Mariëlle een bevrijdend en gelukkig 2015 toe.
@Petra, wij hebben een ontwijk agent. Die zie je hier nooit.
@hermannus, Ik ben er nog steeds niet uit hoe ik met die boosheid om moet. Ik merk dat mijn bloed kookt als ik hem zie of hoor.
Heel confronterend. Ik kan mij de boosheid goed voorstellen. Dat door zo’n onverantwoorde actie mensen ook gevaar lopen, lijkt je buurman weinig te doen. Sterkte.
Brr krijg er kippenvel van. Wat een hel zeg… Hopelijk komt er snel licht op de zaak, dat je eindelijk de frustratie los kan laten en weer onbezorgd door kan…
Afschuwelijk om dit mee te moeten maken. Dat het niet afgesloten kan worden maakt het nog zwaarder. Kan me de woede goed voorstellen. Sterkte!
wat een mentale belasting en extra straf. Sterkte!
Jeetje JW, wat een heftige ervaring. Ik heb het als klein kind meegemaakt en het heeft nog steeds impact. Je verhaal raakt mijn moment; ik hoop dat jullie huis weer jullie fijne thuis wordt. En geef die buurman een dreun met z’n eigen klushamer, lucht vast op.
Blijft naar. Goed beschreven. Wereld zit soms raar in elkaar. Hopelijk wordt hij alsnog veroordeeld en ziet 2015 er mooier uit!
Wat ontzettend naar! Beangstigend.
Ik ken de verhalen alleen van de andere kant. Omdat mijn vriend Officier van Justitie is. Hij ergert zich aan het gemak en gebrek van besef van de mensen die een wietplantage hebben (of inbreken of een overval plegen of, of, of). De discussie gaat meestal vooral om hoe vaak ze hebben kunnen telen en verkopen. Wat de opbrengst was. Het afpakken vinden ze belangrijk. Mijn vriend hoopt ze nog enig besef bij te brengen door dit soort verhalen te vertellen. Door de verdachte gedwongen te laten luisteren naar wat een impact zijn daden hebben gehad.
Maar het komt niet bij ze aan. Het is een vreemd soort mens die dit doet. De politie is nu trouwens blij met de sneeuw. De huizen waar te veel gestookt wordt, waar de isolatie te slecht is, dat zijn heel vaak huizen waar gekweekt wordt. In de hoop dit soort rampen voor te kunnen zijn.
Bizar dat hij nog gewoon doodleuk naast je woont. Kan me je boosheid erg goed voorstellen…
Ik kan me je woede zo levendig voorstellen! Ik hoop van harte voor je dat karma zijn/haar werk doet in deze en dat jullie als gezin weer complete rust hervinden.