Het is 19 februari, de wintersport gaat beginnen.
Ik heb nog nooit op de latten gestaan en ambitieus reis ik af naar Sölden: een enorm groot ski-gebied in het Oostenrijkse Tirol.
In het 90’s skipak van mijn schoonvader begin ik de volgende ochtend op Innerwald: de witte glijbaan voor groentjes en kleintjes.
Mijn eerste dag is zwaar, bij het minste of geringste val ik.
Vallen is niet leuk, vallen is de bevestiging dat iets niet lukt.
Ik probeer het vallen niet te zien als mislukking maar als iets wat ik nodig heb om naar de bergtoppen te kunnen. De bergtoppen waar ik van droom.
Toch schaam ik me als een jonge lange hinde op latten ziet hoe ik als ik een kneusje ten onder ga.
Ik kijk naar ski-leraren en doe constant na wat de kleine kinderen doen. Ik kijk, kopieer en voel wat goed is.
’s Nachts in bed luister ik naar Pink – Try, het is mijn krachtnummer:
“Where there is desire
There is gonna be a flame
Where there is a flame
Someone’s bound to get burned
But just because it burns
Doesn’t mean you’re gonna die
YOU GOTTA GET UP AND
TRY & TRY & TRY”.
Ik kijk ’s nachts naar ski-filmpjes op YouTube terwijl ik met Pink in slaap val.
Er is een verlangen, een vlam.
De tweede en derde dag worden steeds minder zwaar en een bevestiging dat de valpartijen vruchten worden die ik langzaam aan het plukken ben.
Get up and try.
Uren maken denk ik. The Beatles oefenden ook geen paar uurtjes samen. Als ik de bergtop wil halen moet ik meer dan een paar uren maken. 10000 is het geheim.
Na de derde dag voel ik dat ik naar boven kan, daar waar de jonge hindes hoogtij vieren en de skileraren uit hun dak gaan. Naar de bergtoppen waar mijn vriendin met glinstering in haar ogen over spreekt.
En ja daar zit ik de volgende ochtend, in een skilift kijk ik naar de diamanten in de sneeuw [nog zo’n Amerikaans nummer] die uitnodigend naar mij fonkelen: ik ben vrij. Zo vrij dat het spannend is.
Een half uur later glijd ik met 72 km/h van een brede gletsjer af naar beneden met een uitzicht waar de mooiste en geilste jonge hinde op ski’s niet tegenop kunnen.
Ik schreeuwde het uit: dit was de verdiende ultieme vrijheid die ik zonder het vallen nooit had bereikt.
Met de adrenaline in mijn bloed schiet ik naar beneden en voel ik dat ik mijn leven lang wil blijven knokken voor vrijheid.
Vrijheid om te doen en te werken waar ik wil.
Vrijheid om te reizen.
Vrijheid zonder contract, zonder hypotheek en zonder baan.
Vrijheid om te ondernemen.
Vrijheid om te leven.
Dit was #mijnmoment van 2013 op 22 februari om 11:46.
Ik ben Jelle Derckx, geboren in 1984 en wonend in Amsterdam. Ik hou van acteren, stemacteren, lezen & schrijven.
Mijn websites: lijstjes.info en jellederckx.nl
Gaaf! Laat dat knokken maar weg, je mag er gewoon elke dag, elk moment voor kiezen! Jezelf mee laten glijden met datgene wat goed voelt, dat is ultieme vrijheid. Geniet!
Dank Petra! 🙂
met veel plezier gelezen, mijn moment van 2013, dat zijn er toch wel vele waar jij onderdeel van bent geweest…
Ik lees dit nu mijnmoment 2014 net weer begonnen is. Try is m’n absolute 2014 nummer. Ik liep m’n eerste marathon dit jaar, in Berlijn en dook meteen dik onder de 4 uur (magische grens voor amateurs). Na iedere training zette ik Try op onder de douche. Keihard. En het hielp. Ik heb 42 kilometer door Berlijn gezweefd, genoten, intens genoten. Herboren kwam ik aan de finish, ik ben voor altijd een Marathoner.
In 2015 ga ik voor Rotterdam en Berlijn. Ik wens jou ook weer een topjaar!