Vertrouwen is een naambordje met twee namen. Je bent nooit te oud om het spannend te vinden dat je met iemand samen in één huis gaat wonen. Spannend was het vooral voor Kinga (ze speelde al eerder de hoofdrol in mijn ‘Moment’) die het dit voorjaar aandurfde om naar een andere stad te verhuizen en in te trekken bij die rare snuiter die ik ben.
Het begint nu langzaamaan ook háár huis te worden, al is het hoog tijd dat ik eindelijk eens mijn halve inboedel durf weg te gooien. Ik ben echt knetterslecht in weggooien. Er moet dus nog heel veel gebeuren, maar we hebben lol samen, genieten van elkaars nabijheid. Iedere geliefde weet het: één plus één is zoveel meer dan twee. Geen drie, geen tien, maar tienduizendhonderdmiljoentriljard. Liefde is onmetelijk.
Dat vertrouwen in elkaar is Mijn Moment. Niet het naambordje. Niet de dag dat ‘blijven slapen’ veranderde in ‘blijven wonen’. Niet onze laatste nacht in Haarlem. Nee, dat vertrouwen uitte zich op een heel andere manier, op een heel ander moment, onderweg terug vanuit de andere kant van de wereld. Far away, so close.
We waren bij vrienden in Argentinië, hadden daar door het halve land gereisd. Zonder stress, zonder gedoe. Op de terugreis was er ineens wél gedoe. Ons vliegtuig uit Buenos Aires arriveerde te laat in Madrid, terwijl onze aansluiting naar Amsterdam zich tien Polderbanen verderop bevond, achter een veel te lange rij voor de paspoortcontrole. Die gegarandeerde overstap dreigden we te missen.
Nu ben ik geen ster in planning en organisatie (eerder het tegendeel), maar in een split second besloten we samen dat ik een lange sprint ging trekken naar die andere uithoek van het vliegveld, terwijl Kinga volgde met de handbagage. Ik rende, en rende, en rende. De gate was al dicht, maar als we nú aan boord zouden gaan, mochten we van de Spaanse stewardess nog mee. Oei, Kinga was nog in geen velden of wegen te bekennen met de koffers.
Op dat moment veranderde ik in een method actor. Ik sprak ineens een soort van Spaans. Ik bespeelde het sentiment van de stewardess. Ik rende naar de loopband, riep Kinga’s naam (ze was nog lang niet in beeld) en gebaarde driftig dat ze door moest lopen. De gebaren werden grootser en grootser. De stewardess herhaalde dat we bijna niet meer mee konden op de vlucht. Ik bleef zwaaien en riep dat Kinga er bijna was. Toen ineens kwam ze aanrennen, met de koffers. We hadden het samen geflikt, we haalden het vliegtuig.
In een relatie gaat het erom dat je samen een front vormt. Je gaat samen uitdagingen aan, lost samen problemen op. Je gaat voor elkaar door het vuur. Die actie op het vliegveld van Madrid was het ultieme teamwork, zonder voorbereiding, pure improvisatie. Hoe marginaal misschien ook, we flikten het samen. En zo hoop ik samen met Kinga nog heel veel meer te flikken. Hoezeer we allebei ook op onze eigen manier extreem chaotisch en onberekenbaar kunnen zijn. We vertrouwen elkaar blind. Daarom was dat moment in Madrid dit jaar Mijn Moment. Of beter gezegd: ons moment. Daar kan geen naambordje tegenop.
Jeroen Mirck (1971) is zelfstandig journalist en tekstschrijver. Voorheen was hij redacteur van onder meer Adformatie en Emerce, tegenwoordig is hij freelance webredacteur van MarketingTribune. Daarnaast schrijft en spreekt hij voor uiteenlopende opdrachtgevers en is hij namens D66 actief in de lokale politiek van Amsterdam. In 2014 rende hij zijn vierde marathon.
jeroenmirck.nl
Hihi wat een grappige situatie
Wat een leuk moment! En mooi gezegd dat je samen een front vormt, dat is de kern.
LIEF!
Leuk een mijn moment over de liefde. Liefde rules. Mooi hoe je omschrijft dat je in een relatie samen een front vormt. Dat kan namelijk als je 1 jaar samen bent maar ook nog, of juist, als je al 20 jaar samen bent…. ( hoop ik 😉 )
Heel beeldend beschreven Jeroen en geniet vooral ieder moment!
He wat heerlijk. Dat jullie elkaar inderdaad nog maar veel mogen flikken.
Jammer dat je gee foto had van dat moment (ipv een witbiertje op het zonnig sloterplasterras) maar zo te lezen was dat iets teveel gevraagd.. Mooi moment, bro!
Leuk verhaal Jeroen!
Geweldig verhaal, heb het met een glimlach op m’n gezicht zitten lezen 😉
Top, Jeroen! 😀
Het aantal goeie reacties hierop laat wel zien dat dit een snaar raakt 😉 leest als een jongensboek en ik moest er hard om lachen omdat ik van de zomer ook zoiets had op Schiphol. Ook gehaald gelukkig. Maar leuk, eens een positief en blij verhaal.
Had je haar niet kunnen rennen en zelf met de koffers sjouwen? Interessante rolverdeling.. Fijn dat het gelukt is 🙂
Goede vraag, Vincent. Het verhaal is eigenlijk niet helemaal compleet. Er had moeten staan: “Die overstap dreigden we te missen, zeker toen Kinga’s tas eruit werd gepikt voor een grondige inspectie door een overijverige douanier. (…) In een split second besloten we samen dat ik een lange sprint ging trekken naar die andere uithoek van het vliegveld, terwijl Kinga na de inspectie zou volgen met de opnieuw ingepakte handbagage.” Kinga moest dus wel bij haar tas blijven. Aangezien ik best goed ben in rennen, was de kans ook groter dat ik tijdig bij de gate zou zijn. En het lukte dus!
Dank allemaal voor de aardige reacties. Ik blijf het altijd spannend vinden om zoiets persoonlijks te schrijven, ook al weet ik dat dat juist de kracht is van Mijn Moment. Het blijft een geweldig initiatief, Henk-Jan. Dank wederom voor de uitnodiging.