Jeroen Mirck
Het ene jaar is het andere niet. Gelukkig maar, want 2015 was een jaar van verdriet over datgene wat kwam en toch ook weer niet. 2016 was anders. Een raar jaar. Een jaar waarin de toon van het debat nog harder werd dan we inmiddels al normaal lijken te vinden. Een jaar ook waarin ik als zelfstandig journalist succesvol was, maar de overheid er tegelijk alles aan deed om ons als zzp’ers het werk onmogelijk te maken. In alles was 2016 een paradoxaal jaar.
Dat geldt ook voor mezelf persoonlijk. Ik heb veel werk verzet, maar ook oneindig getwijfeld over alles wat ik deed. Journalistiek is een vak dat nooit stopt. Datzelfde geldt voor mijn werk in de lokale politiek. En dan zit ik ook nog in het bestuur van een belangenorganisatie voor freelance journalisten, waar mijn passie voor politiek (ook al ging het hier om het krankzinnige zzp-beleid van Wiebes en Asscher) en media lekker stevig met elkaar konden botsen.
Dat werk en die passie gingen maar door, ik was er tot diep in de nacht mee bezig. En daarmee veronachtzaamde ik mijn relatie met Kinga. Soms was ik het zat, wilde ik alle stapels papier in een hoek smijten en ermee stoppen. Waarom concentreerde ik me niet gewoon op één prioriteit en liet ik die andere belangrijke kwesties over aan anderen? Wanneer ging ik eindelijk eens die balans vinden tussen werk en privé?
De stadsdeelpolitiek in Amsterdam dreigt begin volgend jaar te worden opgeheven, maar dat ontmoedigt me niet om elke week weer ’s avonds naar allerlei bijeenkomsten en vergaderingen te vertrekken. Misschien is het symbolisch voor al mijn werk: ik kan niet loslaten, ook al zou dat wellicht soms verstandig zijn. Omstandig kan ik twijfelen en mezelf verwijten dat ik er niet alles uithaal, maar als puntje bij paaltje komt weiger ik op te geven. Jazeker, ik ben een stijfkop. En misschien ook wel een idealist.
In al deze hectiek ben ik geneigd om lastige beslissingen uit te stellen. Persoonlijke beslissingen vooral. Die verhuizing kwam er nog even niet, maar het opknappen van ons huis evenmin. Ik boekte geen verre vakantie, al werd onze autorit naar Zuid-Frankrijk gelukkig toch onvergetelijk. Er kwam (nog) geen kind, maar wel een kat.
Maar wat is in dit rare jaar, dit paradoxale jaar, dit twijfeljaar dan voor mij het moment dat het verschil maakte? Dat was mijn verjaardagsfeest op 9 december, dat ik samen met mijn goede vriend Vincent vierde op een ongedwongen buurtbijeenkomst die toevallig samenviel met onze geboortedag: de Geluksdisco van Slotermeer.
De Geluksdisco is een fenomeen. Deze terugkerende avond brengt de meest uiteenlopende buurtbewoners bijeen voor een laagdrempelig feestje zonder gedoe en poeha. Een feest voor de buurt, georganiseerd door de buurt. Het klinkt ontzettend kneuterig, maar ik had me deze 9e december geen betere plek kunnen wensen om samen te zijn met vrienden. In dit rare, paradoxale en twijfelachtige jaar was deze ene avond even helemaal niet raar, niet paradoxaal en niet twijfelachtig. Deze avond was puur geluk. Ik was domweg gelukkig in mijn eigen buurt. Mijn twijfels waren niet weg, maar ik hoefde er even helemaal niet aan te denken. Heerlijk.
Komend jaar wil ik dat vaker gaan doen: mijn twijfels vergeten, mijn obsessies loslaten en gewoon genieten van het leven, met de mensen die ik liefheb. Net als op die ene dag in december.
Jeroen Mirck (1971) schrijft als zelfstandig journalist voor web én print, met als klanten onder meer MarketingTribune en Emerce. Daarnaast is hij al sinds 2010 volksvertegenwoordiger voor D66 in de stadsdeelpolitiek van Amsterdam. Als bestuurslid van de Freelancers Associatie (FLA) werd hij eind 2016 gekozen in de adviesraad van de overkoepelende Auteursbond.
Schitterend Jeroen! Dat het moge lukken in 2017!!
Mooi Jeroen