Jeroen Mirck

We lopen door een stad die we niet kennen.

De mensen spreken een taal die we niet verstaan.

Facebook is geblokkeerd, dus weten we niet wat jij nu leuk vindt.

De tijd staat even stil en wij ook.

Vrij zijn. Wie wil dat nou niet? Wij voelden ons vrij op onze reis door Iran. Dat klinkt misschien wat paradoxaal, want het land heeft een streng religieus regime en voert een nucleaire wapenwedloop met Israël en de VS. Alle vrouwen (ook toeristes) moeten een hoofddoek dragen, in enkele heilige plaatsen zelfs een alles bedekkende chador. Alcohol en feesten zijn verboden, een zwembad is nergens te bekennen.

Toch voelden we ons er vrij. De weidsheid van het land, de rijke historie (Persepolis, Isfahan, Shiraz) en de hartelijke mensen, het was een warme deken. We wilden even helemaal weg zijn uit Nederland en waren dat ook.

In 2017 was ik voor het zevende jaar op rij zzp’er. Zelfstandige zonder personeel. Freelancer. Vrij als een vogel. Of toch eerder vogelvrij? Het beeld van de freelancer als vrije vogel is hardnekkig romantisch, maar is door hardvochtig overheidsbeleid flink onder vuur genomen. Alsof je in dit traditiegetrouw calvinistische land geen vrije vogel mag zijn.

Het voordeel van het freelance bestaan is dat je flexibel bent. Het nadeel is dat opdrachtgevers vaak een stuk minder flexibel zijn. Om nog maar te zwijgen over de weinig flexibele houding van verzekeraars en banken. Zo kan flexibiliteit nog best druk, verplichtend en belastend zijn. Alle vrijheid is relatief.

Daarom gingen we dit jaar – zoals het freelancers betaamt – eens lekker buiten het seizoen op vakantie. Een atypische vakantie naar een atypische bestemming, maar wat was het heerlijk. Iran gaf ons de rust die we zo hard nodig hadden.

De rust om bij te komen, maar ook de rust om eens goed na te denken. Over onze toekomt, zowel zakelijk als privé. Hoe willen we samen verder? Waar willen we wonen? Willen we nog altijd een kind? Maar ook: wat voor werk wil ik doen? Wil ik nog verder in de politiek? What else? What’s next?

Veel van deze vragen krijgen komend jaar pas een definitief antwoord, maar de kiem is gelegd in 2017. Iran was daarbij belangrijk, juist omdat het land zo anders en zo ver weg is. Even helemaal weg zijn betekent dat je anders tegen het leven aan kunt kijken.

Wat in ieder geval verandert: ik ben het nieuwe jaar geen zzp’er meer. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Vrij zijn betekent ook dat je soms afwijkt van het gebaande pad. Geen idee waar dat pad me brengt, maar het bepalen van mijn eigen weg voelt op zichzelf al als een bevrijding. Bovendien ken ik de stad en spreek ik de taal.

Jeroen Mirck (1971) schrijft als journalist voor web en print, voorheen voor Adformatie en nu vooral voor MarketingTribune. Daarnaast is bestuurlijk actief voor de Auteursbond en politiek actief voor D66 in Amsterdam.

http://www.jeroenmirck.nl