Jezus, tiefuszooi, inwendig vloekend zit ik op een stoeprandje bij de plaatselijke supermarkt in Mazon, een plaatsje in de Provence. Ik stop er mee! besluit ik, ben er helemaal klaar mee.
Totaal uitgewoond en diep ellendig neem ik het besluit dat ik morgen niet omhoog ga fietsen. Ik voel me miserabel, hoe is het mogelijk dat ik precies nu ziek ben geworden?
Fietsen in deze toestand heeft geen zin, zo als ik me nu voel kom ik de Viaanse brug nog niet op.
Het is 11 september 2014 en ik heb net een ritje gemaakt in de omgeving van de Mont Ventoux. Het was de bedoeling om de benen even lekker los te fietsen na een autorit van ruim 1200 kilometer. Helaas, na 15 kilometer stond ik al tollend en zwalkend naast mijn fiets. Dat ik het uiteindelijk nog 70 kilometer heb volgehouden snap ik nu nog niet.
De onherroepelijke waarheid.. het gonst door mijn hoofd…Jezus, ik ga de Ventoux niet op fietsen, hoe is het mogelijk! Ik kan me niet heugen wanneer ik me voor het laatst zo ellendig gevoeld heb.
Het hele voorjaar en de zomer heb ik getraind, ben zelfs voor het eerst van mijn leven naar de sportschool gegaan om sterker te worden. Ik ben ik weet niet hoeveel keren het Kopje van Bloemendaal opgefietst. Ben kilo’s afgevallen, het lijkt voor niets geweest.
Na een zweterige nacht vol koortsdromen voel ik me de volgende ochtend nauwelijks beter. De fiets maten met wie ik hier ben, vertrekken rond 11:00 uur en gaan op pad naar de Ventoux. Ik blijf alleen achter…..
’s Middags voel ik me plots iets beter, ik krijg honger en verslind een soepje. Ik pak mijn fiets en besluit een test ritje te maken. Even kijken of ik dat bergje achter de camping op kan fietsen. Ik merk direct dat ik me beter voel dan de afgelopen uren. Het gaat eigenlijk best goed. En vrolijk neem ik besluit! Morgen ga ik alsnog proberen de Ventoux op te fietsen, alleen.
Foto: Yorick Dix
Zaterdag 13 september 2014; Wat een feest! Vanaf de start in Sault tot aan de top van de Ventoux heb ik genoten. De enige spieren die pijn deden waren mijn kaakspieren (van het lachen). Het eerste stuk heb ik een beetje op reserve gereden, en het lastige deel, je weet wel, het maanlandschap reed ik daardoor zonder moeite op.
En natuurlijk het is een mannendingetje om die Ventoux op te fietsen, en boven op de top is het een kermis met al die fietsers. Maar ik heb zelden in mijn leven gevoeld wat ik daar boven voelde. Op de top in de drukte, helemaal alleen uitkijkend over de wereld.
Met stip mijn moment van 2014!
Ik ben John van Rooijen (@_broerz) Samen met Richard (inderdaad mijn broer) en met behulp van film vertel ik andermans verhalen. Ik ben een 70’s fan en houd van wielrennen.
Ik woon in Haarlem met Anne-Marij Merhottein, Rosa (2006) en Lucas (2007).
BroerZ filmmakers met oog voor jouw passie – broerz.nl
Mooie prestatie!
Ha wat een k-gevoel als het niet lukt maar des te heerlijker moet het gevoel geweest zijn toen je alsnog ging! Ik ken het voldane fietsprestatie-gevoel, leuk om nog zo’n moment uit deze categorie te lezen.
Ik weet het nog goed! Je belde mij op om te vertellen dat je ziek was geworden. Ik had wel met je te doen, maar hoe mooi was het belletje een dag later, met de mededeling dat je het toch had volbracht. Super prestatie!
Prachtverhaal van een indrukwekkende episode!
Jouw moment was gewoon even een ander moment dan het moment van de groep. Mooi! Enne… het gevoel om kapot, maar stralend, boven op de top van de Ventoux aan te komen, is inderdaad geweldig!