John van Rooijen

Al vanaf dat ik jong ben komt de term ‘La Courtine’ zo nu en dan langs. Mijn Pa vertelt zo af en toe verhalen uit zijn diensttijd eind jaren 50. Niet dat mijn pa met veel plezier over zijn diensttijd spreekt. In tegendeel; ik heb weinig goeds gehoord over zijn tijd in het Nederlandse leger. Zijn diensttijd voltrok zich midden in de koude oorlog en, net als ik, had mijn vader erg weinig op met het militaire leven en de hiërarchische organisatie. En ik weet nog dat hij stiekem best trots was toen ikzelf eind jaren 80, toen ik werd opgeroepen voor de militaire dienst, dienst weigerde. Je snapt, onze familie heeft niet heel veel op met het militaire leven.

Er is een uitzondering. Zo af en toe vertelde hij wel eens over die keer dat hij, net als heel veel dienstplichtigen in die jaren, werd uitgezonden naar Frankrijk. Volgens mij was het überhaupt de eerste keer dat hij in het buitenland kwam. In het midden van Frankrijk lag een grote legerbasis die door de Nederlanders gebruikt werd om met ‘ons’ leger te oefenen tegen een mogelijke aanval van het Rode gevaar: La Courtine. Een naam die mij altijd mysterieus in de oren geklonken heeft. Pa was tankbestuurder en heeft daar in Frankrijk naar hartelust kunnen rondtoeren met zijn Centurion tank. Ik begreep van hem dat dat best gaaf geweest was. Een paar jaar geleden heeft Andere Tijden van de NPO nog eens een aflevering besteed aan de Nederlandse soldaten die naar La Courtine uitgezonden zijn. Grappig om te zien, allemaal eenvoudige boerenzonen die in een Frans dorp gedumpt werden om daar een half jaar te oefenen. Er was verder niet veel te beleven geweest.

Ik was met Anne-Marij en de kinderen dit jaar op vakantie in Frankrijk, in de Corrèze. Een prachtig maar ook wat saai gebied ergens rechts naast De Dordogne. Na bijna twee weken vakantie hadden we de meeste bezienswaardigheden wel gezien. We waren voorzichtig al een  beetje aan het nadenken over de thuisreis. ‘Kijk hier in de buurt is een grote jaarlijkse braderie’, Anne-Marij liet me een flyer zien. ‘In een plaatsje hier niet heel ver vandaan, La Courtine heet het’.

De plaats met de voor mij magische naam lag op maar 3 kwartier rijden van onze camping.

Ik stuurde gelijk een berichtje aan mijn vader in Nederland, die zijn fotoalbum erbij pakte en mij een paar foto’s stuurde. Foto’s in zwart wit met geüniformeerde jongens poserend naast kazernegebouwen. Op een van de foto’s stonden twee soldaten en als je heel goed kijkt zie je dat mijn pa er een van was. Ze stonden naast een bord met daarop een plattegrond van de omgeving. ‘Laten we kijken of we die plek kunnen vinden’ bedacht ik en zo geschiedde.

La Courtine is een onbeduidend stadje en de braderie bleek ook niet heel veel soeps. De kazerne lag heuvelop aan het eind van de hoofdweg. En verdomd, het zag er bekend uit! Ik herkende de gebouwen van de foto’s. Na een kwartiertje zoeken stond daar ineens het bewuste bord.

We hebben van de hele zoektocht, een filmpje gemaakt en dit aan mijn vader gestuurd. Het voelde een beetje als het tv programma Spoorloos.

Nu ik zelf wat ouder word en mijn kinderen zijn gaan puberen, betrap ik mezelf erop dat ik wat meer terugkijk op mijn eigen verleden.

Wat heb ik allemaal uitgespookt vroeger en welke verhalen draag ik met me mee? Wat blijft er uiteindelijk over van dat alles?

En dan zie ik soms in gedachten mijn kinderen later met een foto van hun Pa in hun hand op de Mont Ventoux staan. Wat zal er dan door hun hoofden gaan?

Ik ben John van Rooijen (@_broerz) Samen met Richard (inderdaad mijn broer) en met behulp van film vertel ik andermans verhalen. Ik ben een 70’s fan en houd van wielrennen. Ik woon in Haarlem met Anne-Marij Merhottein, Rosa (2006) en Lucas (2007). BroerZ – echte mensen. Echte films – broerz.nl