John van Rooijen

1000 mg paracetamol; 500 mg ibuprofen; 40 milligram diclofenac; 2 hijsen uit de waterpijp (medicinale wiet mensen!) en een morfinepil, dat was mijn ontbijt die ochtend. Een half uurtje later lag ik zwetend en rillend op de bank, het lijkt wel een ‘cold turkey’ dacht ik nog.

Een week daarvoor nog maar was ik door de huisarts van de grond opgeraapt nadat ik genadeloos door mijn rug was gegaan. Ik had al twee uur roerloos gelegen en ik kon helemaal niets meer, als ik alleen mijn hoofd draaide kon ik al janken van de pijn.

Ik had een drukke week achter de rug, met een aantal filmopnames, waaronder de FinanceRun een hardloopevenement voor mensen uit de financiële sector, met veel blije deelnemers die staan te popelen om 5 of 10 kilometer voor het goede doel hard te lopen. En in de finish zone rende ik met mijn gestabiliseerde en schokvrije camera enthousiast mee met de aankomende lopers. Na het zesde sprintje en een beetje rugpijn, bedacht ik me ineens dat ik rustig aan moest doen. Even oppassen dat ik geen blessure oploop. Ik hoor het mezelf nog denken.

De volgende dag werd er op de wielerclub van Rosa en Lucas de jaarlijkse club kampioenschappen georganiseerd. Met als ludiek hoogtepunt een tijdrit voor de ouders. Eén rondje op het parcours voluit fietsen terwijl je tijd gemeten wordt. Ik werd die dag 14e met maar een paar seconden achterstand op de nummer 10.

En toen begon het,

eerst een beetje spierpijn, niets bijzonders.

Na een paar dagen was die spierpijn nog steeds niet over. En toen werd het erger en erger. De verschijnselen leken nog het meest op de klachten die je krijgt als je een hernia hebt. “Goh John, je moet er toch eens naar laten kijken”

Enfin de fysiotherapeut had na één sessie door dat ze niets voor me kon doen en verwees me direct door naar de manuele therapeut.

Je moet weten ik heb nog nooit van mijn leven een blessure gehad. Er ging een wereld voor me open.

Week na week, behandeling na behandeling, en er trad geen enkele verbetering op. En zo kwam ik er achter dat ik een langdurige blessure had. Een spier in mijn rechterbil knelde een zenuw af waardoor de spieren in mijn rechterbeen op tilt gingen. “Hoe lang gaat dit duren meneer de Manuele therapeut?” Geen idee John.

De pijn ging niet weg……

En tot overmaat van ramp kwam het reisje Parijs (waar we lekker makkelijk met de auto heen zouden gaan) steeds dichterbij. Ik kon niet zitten, laat staan autorijden.

’s Maandags hakten we de knoop door, of eigenlijk was het Anne-Marij die hardop uitsprak wat al langer in de lucht hing “We moeten Parijs afzeggen”.

Ik weet niet hoe het kwam maar de volgende ochtend had ik minder pijn, en uiteindelijk zijn we toch naar Parijs gegaan. Ok, ik liep wat langzaam (of hinkelen was een beter woord voor de manier waarop ik me voortbewoog) maar uiteindelijk hebben we het erg leuk gehad.

Ik ben sinds een week pijnvrij. Ik kan weer sporten en mijn autostoel staat ook weer in zijn normale stand. Wat ik vooral heb geleerd de afgelopen periode is dat het niet vanzelfsprekend is dat ik gezond en probleemloos rondhuppel. Ik vond het erg confronterend om geremd te worden door mijn eigen lijf. Die paar maanden pijn leken uitzichtloos, maar vorige week donderdag realiseerde ik me toen ik ’s avonds uit de auto stapte ‘Hee ik voel geen pijn’.

Wat een waanzinnig gevoel. Misschien is dit mijn moment van 2016.

Ik ben John van Rooijen (@_broerz) Samen met Richard (inderdaad mijn broer) en met behulp van film vertel ik andermans verhalen. Ik ben een 70’s fan en houd van wielrennen.

Ik woon in Haarlem met Anne-Marij Merhottein, Rosa (2006) en Lucas (2007).

BroerZ filmmakers met oog voor jouw passie – broerz.nl