En daar gingen we weer. Op weg naar de plek waar het de vorige keer zo gruwelijk mis ging. Josine en ik stapten in de auto. Op weg naar de plek des onheils. Maar ik voelde dat het deze keer goed zat. Vanaf het begin. We werden ontvangen door dezelfde mevrouw als de vorige keer. Zij stond toen in juni symbool voor de immense treurigheid. Net als datdesolate gebouw met een inrichting uit de jaren 70. De echoscopist die dienst deed was ook exact dezelfde als degene die de vorige keer niet wist hoe hij het vreselijke nieuws moest brengen. De man die de vorige keer de indruk wekte dat hij het toch wel heel erg vervelend vond dat zijn laatste afspraak van de dag een miskraam betrof. Daar ging zijn Champions League avond.
Maar deze keer was alles anders. OK, we waren nog maar 7 weken gevorderd, en wie denkt echt iets te zien op een echo van 7 weken is gek. Maar er was een hartritme. Ik was blij en overtuigd. Josine ook. En toen begon het grote zwijgen. Ik heb het altijd raar gevonden dat we in een cultuur leven waar je de vreugde rondom een zwangerschap pas na 12 weken deelt. Maar het was beter zo. Vooral voor grootouders bleek het achteraf goed om het even stil te houden. Nu is het geen geheim meer. Ik word vader. We krijgen een zomerkind. In 2013 wordt alles anders. In een nieuw huis, gaan we een gezin vormen.
Retespannend, dat is het juiste woord voor 2013. Begin februari gaan we verhuizen. Als dat achter de rug is is het nog maar een paar maanden voordat ik allerlei dingen ga meemaken waarvan ik me niet meer dan een voorstelling kan maken. Ik denk zelf dat we een meisje krijgen. Dat zou wel passen. Een ventje zou makkelijk zijn. Voetballen, stoeien, allemaal dingen die natuurlijk gaan. Dat is bij een meisje anders. Vrouwen zijn mijn dagelijkse uitdagers.
Altijd al geweest. Of het nu een terminaal zieke moeder is, die mijn puberjeugd op mijn kop zette, of mijn eigen vriendin die me afgeleerd heeft alles maar in mijn eentje op te lossen. Nu zijn het vooral de vier vrouwen bij Coopr die me dagelijks goede spiegels voorhouden, die me het afgelopen jaar goed hebben laten inzien waar ik goed in ben en waar mijn blinde vlekken zitten. Ja, een meisje, dat wordt het. Dat is nu wel zeker. De naam lezen jullie wel rond 21 juni 2013!
Lieve neef ik wens je een prachtkind toe wat ook het geslacht is, je zal een geweldige vader zijn!
Een mooi moment om te koesteren Jos & Josine! Geniet van de komende tijd en wees een echte papa!
Met zulke lieve ouders,kan t alleen maar een prachtkind zijn!,die reuze welkom is!
Een spannende tijd gaan jullie tegemoet.
Mocht je met de verhuising iemand nodig hebben voor koffie etc,jullie weten me te vinden.
En Jos,deze tante is super trots op je!
xx Ida
Wat lief wat je hier schrijft. Een prachtig jaar toegewenst dat je altijd zal koesteren.
Ik wens jullie een prachtdochter… Of zoon, in ieder geval een pracht! 🙂
Dank voor jullie mooie woorden! En een ventje is net zo goed van harte welkom hoor! 🙂
X, o nee, twee…
Mooi…en lees ik nu tweeling?
Nee, geen tweeling…Maar wellicht bedoelt Cor beide ouders?
Jos ik had het goede nieuws gehoord van Jeroen en nu zie ik het bij toeval hier staan. Heel veel geluk samen!!!
Groetjes,
Jeanneke
En aldus geschiedde…ik krijg inderdaad een dochter!!! Dank Jeanneke! En jij ook gefeliciteerd met het naderende omaschap 🙂