‘Ik ga niet meer naar school, het wil niet meer.’
Het nieuwe schooljaar is net 1,5 week gestart. Haar kamer is geverfd, haar boeken zijn gekaft. Alles is klaar voor een goede start. Naast mij zit Sterre.
Het is niet de eerste keer dat ze dit zegt en in mijn hoofd denk ik, ze moet naar school, je hoort gewoon te doen. En terwijl ik naar haar kijk, vraag ik me af wat gewoon is.
Ze heeft het echt geprobeerd maar het past niet. Het gevoel dat ze halverwege de brugklas had is sterker geworden, haar vertrouwen is weg.
Een dag later maken we een mindmap met mijn handen. De rechterhand is voor de plussen, de linkerhand voor de minnen. Voor elke vinger een gevoel en gedachte. Verdrietig vertelt ze wat haar raakt, onrustig maakt. Waar ze zich voor schaamt, wat ze voelt en denkt. Ze vertelt me niets wat vreemd is. Ze zegt misschien wat ik zelf ook voel, maar vaak niet durf te zeggen. Ik luister alleen.
Mijn eigen overtuigingen worden stil, maar het echoot nog, ‘doe ik dit wel goed?’ En zoals ik haar voel is het goed, maar doe ik dit dan zo goed als moeder? Mijn hoofd is aan het hollen. Op haar bed zit een meisje, ze praat vanuit haar gevoel. De overtuigingen zijn nog ver weg.
1,5 week gaan voorbij. Een tijd zonder school. Van een hulpverlener krijg ik te horen dat er een no-escape beleid is. Ze moet. Ze moet naar school. Wij gaan verder op haar eigen, een andere weg.
Thuis voel ik haar verlies en verlangen. Een meisje van dertien die in het vrij zijn en het missen van school ontdekt dat ze graag naar school wil, maar naar de andere school.
Daar zit zij, ons meisje bij de schoolleider van de andere, misschien nieuwe school. In een klein kamertje met twee meneren, één mevrouw. Zij en ik. Ze praat. Ik hoor hoe ze zoekt om het goed te zeggen. Zeggen wat ze voelt, wat ze graag wil. En even gaat het gesprek over risico, maatwerk, over geld en van die dingen.
En dan de vraag van de schoolleider, ‘waarom zou het op deze school wel lukken, hoe weet je dat?’ Ze gaat rechtop zitten en kijkt hem aan. ‘Meneer, dat weet ik niet zeker, dat voel ik gewoon.’ Het gesprek valt stil.
We glimlachen samen. Verlegen. Haar moment.
En voor nu ook mijn moment. In mijn ratio ben ik verantwoordelijk, in mijn gevoel ben ik klein, liever dichter bij mezelf en bij haar.
De volgende dag begint ze op haar nieuwe school. Spannend om te starten. Nu vier maanden later sluit ze 2015 af met mooie rapportcijfers.
Eigen Sterre. Ze leert mij denken aan de kant te zetten voor de zuiverheid van gevoel. En als het in mij knaagt of ik de openheid mag hebben om dit verhaal op te schrijven, zegt zij heel eenvoudig ‘het is toch goed?’ Ik luister. Wat kan ik nog veel van haar leren.
José Geertsema (@JoseGeertsema) directeur-bestuurder van landelijke zorgorganisatie Ixta Noa www.ixtanoa.nl , executive coach JOSAY www.josay.nl
Ik ga voor het mogelijk en zichtbaar maken van wat onmogelijk lijkt te zijn. Veranderingen faciliteren, waarbij mens en samenleving tot recht en in een gezonde balans komen, is mijn missie. Ik woon in Arnhem met Henk en ben ’n lieve mam van twee prachtige meiden Sterre (2002) en Luna (2005).
Mooi, iedere keer als ik het lees voel ik het weer,
‘gemiste’ kleine update
Ik ben José Geertsema, 42 jaar. Moeder van twee prachtige meiden Sterre en Luna. In 2015 heb ik na 12 jaar mijn functie als directeur van Ixta Noa neergelegd. Ik verlang een nieuwe leegte te ervaren om vanuit daar opnieuw te creëren. Daarnaast word ik heel gelukkig van coachen in mijn praktijk JOSAY http://www.josay.nl
Geraakt door je mooie verhaal/moment. Leren van je kind, een bijzonder kind…
Prachtig opgeschreven, duidelijk wat geleerd van die schrijversvalschool in A’dam
Yep. Het is officieel. Sterre is stoer en luistert enorm goed naar haar innerlijke kompas. Dat vind ik inspirerend. En jij helpt haar bij het duiden van dat kompas met je mindmappende handen en je moederliefde. Dat vind ik ook inspirerend! En vooral: je respecteert haar keuze en steunt haar daarin. Mooi!!!
Prachtig dat je haar de ruimte geeft die zij zo goed weet te vullen
Na het lezen rest mij niets anders dan een hele dikke knuffel voor Sterre en jou! X
Je hebt jouw kind baas in haar eigen en leerloopbaan gemaakt, volgens mij het mooiste dat je haar kon geven. De tranen schieten me in de ogen. Wat zijn moeders toch mooi als ze naar hun kleine leermeesters luisteren. Ik ben trots op je en volgens mij maakte jij de juiste keuze door haar te steunen in het maken van haar keuzes. Ik deed dit ooit ook en het heeft me wakker geschud (http://www.ankewiersma.nl/nieuw-onderwijs/). Ik hoop dat het jou ook wakker houd, en ik zie dat je in Arnhem woont. Koffie drinken met zo’n inspirerende moeder lijkt me heel leuk om een keer te doen. Kan je me direct meer vertellen over JOSAY
Mooi José! Inspirerend ook. Dank voor het delen.
ik zou willen dat er, toen ik net naar de middelbare ging, zo naar mij geluisterd was. …
Prachtig José! Herkenbaar om je kind te zien worstelen, luisteren helpt! Ook wij hebben geluisterd naar get innerlijk kompas van ons kind en zien dat dat altijd de goede richting aan wijst.
Prachtig! Mooi mens!
Super! Zo herkenbaar mooi opgeschreven! You go girl(s)!
Goed dat ze zo haar eigen koers vaart, dat is een van de belangrijkste vaardigheden die je kunt hebben in het leven.
Wat een pracht van een dochter hebben jullie José, daar kunnen wij als grote mensen wat van leren. Als ik een pet op had deed ik het voor haar af. Geniet van je gezin.
Prachtig!
Heel herkenbaar en prachtig hoe jullie er samen een weg in hebben gevonden. Wat Sanne Roemen het heeft opgeschreven onderschrijf ik dan ook helemaal.
Respect voor Sterre die dit toch maar onder woorden heeft gebracht!
Ontroerend geschreven. Dit raakt je hart als je het leest!
Wow, dit raakt echt. Hoeveel vertrouwen je kan hebben in je kind en bij het kind laten om te beslissen wat goed is. Knap van allebei.
Ik denk heel veel ouders van kinderen die iets anders vragen dan het geijkte. Die twijfel over of je kind iets anders verdient of dat het gewoon in de pas moet lopen…pfff. Fijn om jouw verhaal te lezen!