Lief stralend meisje, stralende vrouw,
Vol overgave in het donker, in een schijnsel van licht, zong jij over liefde. Jij hoeft niet bang te zijn voor mij of voor een ander, voor ons. Je hoeft niet angstvallig je grenzen te bewaken.
Lief meisje, daar waar zien en gezien voelen, samenvallen in er zijn, straalt het licht dat ons verlicht in onszelf door een ander.
Lief, je hoeft niet meer bang te zijn om er te zijn.
Ik ben er al, en jij ook.
Het licht hoeft niet uit, nooit meer.
Het is drie uur, 14 december 2019.
Ik lees deze net zelfgeschreven brief voor. Wij zitten in een kring, samen 4 mannen en 7 vrouwen. In een ruimte waar kunst, eenvoud en imperfectie elkaar afwisselen. Regen tegen de ramen, de lucht grijs, buiten koud. De verwarming achter ons blaast de warme lucht voelbaar de ruimte in. Wij ontmoeten elkaar vandaag veelal voor het eerst, samen als (oud)studenten in de opleiding.
Vandaag, op deze studiedag ben ik dankbaar, er is alle reden om hier te zijn. Het is november 2018 als de oorsprong van deze brief begint. Tijdens mijn opleiding wordt gevraagd één herinnering mee te nemen naar het ‘hiernamaals’. Deze te verwoorden. Ik ga naar 1979.
November 1979, mijn moeder heeft mijn haren gekamd, mijn mooie jurk mag aan. Vanavond zing ik in de kerk. Eén vers solo. Er staat een klein houten krukje voor mij klaar, zodat mensen mij kunnen zien. De kerk is vol mensen. Mensen hebben hun jassen aan, vocht van warmte en natte jassen dampt de kerk in. De grote lamp in de kerk blijft aan, de rest van de kerk is donker. Als het mag, zing ik vol overgave: ‘Je bent van God mijn kind, je werd als pasgeboren, al in de kerk gebracht. God heeft aan jou gedacht.’ De juf glimlacht als ik klaar ben, haar ogen stralen. Even staat de tijd stil. Even, nog steeds. Ik straal.
Tussen 1979 en 2019 is 40 jaar leven. Ik praat er vaker niet meer over. De tijd dat het is geweest, raakt verder weg. Laatst realiseerde ik mij dat veel twee keer zolang geleden is, dan dat ik oud was toen veel gebeurde. En toch ook blijft het nabij mij.
Het hoeft niet bij naam genoemd te worden. Het raakt ook anderen aan. En daarmee is het niet alleen van mij wat in die jaren is gebeurd. Maar dit moment, 14 december is mijn moment. Mijn moment wat betekenis ontvangt in relatie tot de ander. In er samen zijn. De betekenis van leven. In zien en gezien voelen. In spreken en luisteren. In er zijn.
In nabijheid van mensen spreek ik, ben ik er. Vrij van angst, schuld en schaamte kijk ik, ook mijn verleden in de ogen. Kijk ik naar leven, in wat het is. Ik ben er. Het is wat het is zegt de liefde. Mijn moment 2019. Terwijl ik studeerde, hard aan het werk was, mijn opleiding dit jaar afrondde, ontving ik een groots cadeau, het leven zelf. Het licht hoeft niet uit. Nooit meer.
José Geertsema, strateeg zorginnovatie @JOSAY, levensbegeleider @IS LEVEN. In juni 2019 sloot ik mijn opleiding counseling in existentieel welzijn af bij KU Leuven. josay.nl isleven.nu
Jose, zo zacht maar ook zo krachtig zijn jouw woorden. Het gevoel van “er zijn” begint al te bloeien met het lezen van de zinnen die je schrijft. Herkenning en erkenning van gevoelens, van jou en die van een ander….Voor mij ben je een van de inspirerende mensen in mijn leven, fijn dat je er bent?
Prachtig Jose,
Warm word ik van jouw schrijven, warm van de herinnering die in jouw schoot werd geworpen op 14 december. Zo bijzonder om dit te mogen ontvangen, naast jou, zittend in de kring met lieve mensen. Opgaan in het ‘er zijn’ in jouw moment.
Hartelijke dank daarvoor.