Ik vraag me af voor wie dit schrijven waardevol is, voor de ander, voor mij, voor de lezer, voor de anonieme (h)erkenning? Schrijven maakt zichtbaar en deelt ook wat verborgen blijft. Ik kijk mezelf aan en zie daarin 2017. Een veranderend jaar.
Ik verlang naar schrijven over mijn moment. Tegelijkertijd blijft het stil in mij, ook omdat de tijd in mijn moment zich verder blijft ontvouwen.
Ik sta stil in het nu, in dit moment van schrijven. En daarmee is vandaag ook een nieuw mijn moment in 2017. In wat ik niet weet. In wat ik geen woorden kan geven, omdat het geen geheel verhaal kent. Omdat ik bevrijd en aanwezig ben in de beperking van taal. Ik besef me het effect in wat ik in woorden herberg. Wat is ontstaan in wat ik in eerdere mijn momenten schreef. Hoe ik betekenis en taal gaf aan momenten en daarin ook aan het leven van anderen. Hoe schrijven zichtbaar vooruit kan gaan in een andere realiteit die vanuit daar ontstaat.
En toch, niet schrijven over mijn moment voelt als niet antwoorden aan mezelf. Onbeantwoord laten zijn wat 2017 in het moment mij juist zo waardevol heeft gegeven.
En ook, ik twijfel in dit moment. Is het niet beter, eenvoudiger om dit jaar over te slaan. Om niet of zelfs over een ander moment te schrijven? Of te antwoorden, ik ben te druk of er is te veel. Teksten die herkenbaar zijn. Waar we andere teksten tegenover kunnen zetten. Taal die we samen goed kennen. De vertrouwde context van het weten.
Vandaag schrijf ik onzeker over wat ik niet weet. Intiem in mij en daarin zo nabij. Het weten is mij zo veilig, analyseren, concepten, sturen. In mijn weten ben ik daarin vertrouwd met intuïtie. Dat geeft zekerheid en richting. Ik ervaar hoe dit moment zich tot mijn visie verhoudt dat veranderen hetzelfde is als ademhalen, beide heb je nodig om te over-leven. Ik besef me dat het mogelijk is dat we veranderen in de ruimte die te zien én te verdragen is. Een vernieuwde levenskunst is leven en veranderen in de ruimte die je niet kunt zien en welke wellicht ook onverdraagbaar voelt. Dat vraagt overgave, vertrouwen in wat ik niet weet. Onderweg gaan, juist of wat slechts een waardevol doel is om te gaan.
Ik lees deze tekst, mijn moment 2017. Ik twijfel. Is het abstract, mystiek, ongrijpbaar? Is het? Het is wat het is, wie ik ben. Mijn moment van mijn leven ontvangen. In onuitgesproken taal weerspiegel ik vandaag.
Jose Geertsema schrijft. Geniet van onverwachte en werkelijke ontmoetingen. Krijgt energie van complexe vraagstukken om deze te vereenvoudigen. Gelooft in verandering door inzicht. @Josay Werkt als innovatiestrateeg binnen de gezondheidszorg. @Eleos
José,
Wat een krachtig verhaal een feest van kwetsbaarheid waar iets niet zeggen heel veel zeggend wordt.
Ik blijf geboeid met je meelezen, meeleven en er voor je zijn om (te) nuchtere feedback van de bescheiden zijkant in te fluisteren.
Leef en geniet! Shhhht denk na en droom weg…..
Hihi ja. Abstract is het. Maar dat mag ook. Zeker als het zo mooi geschreven is. En het moment ongrijpbaar of te voor jezelf. Ik wens je alle fijns voor 2018!
Dank Albert, en blijf maar fluisteren.. dat wordt altijd gehoord!
En ja Sanne, idd ongrijpbaar en te. Dan is dit wat het is. Ook voor jou alle goeds in 2018, ik wandel graag eens met je mee.