José Geertsema

Haar bed wordt door de lange gang gereden. De gang is net niet breed genoeg dat ik ernaast kan lopen. Ik loop daarom vaak voor het bed. Zo naast de mensen in de blauwe kleding. Ik onthoud steeds niet wat ze doen, behalve dat ik weet dat zij straks de hele tijd bij haar zijn. Als we in de kamer met felle lichten komen, geef ik snel iedereen een stevige hand en ik glimlach.

De angst weerspiegelt in haar ogen. Haar pupillen groot, haar wangen rood, haar handen koud. Ik pak snel de hand die ze deze keer niet gebruiken. De andere hand is van hun. Zij kijkt even naar hen om snel weer weg te kijken. Ik praat met haar over dingen die er niet toe doen. Hoe lang dat duurt, hangt af wanneer het rustiger wordt. Dat wordt het wanneer het infuus geplaatst is, wanneer iedereen stil staat. Ze schokt.

Mijn gezicht raakt de hare. Ik streel haar, houd haar hand vast. En ik zing, doesjah doesjah kindje klein, doesjah doesjah dee.., Haar slaapliedje, 11 jaar oud. Ik zing door haar tranen heen. Als het stiller wordt om ons heen weet ik dat we samen nog iets moeten zeggen. De time-out voor ze mogen beginnen. 23 augustus, haar naam en wat ze gaan doen. We zeggen het zonder dat ze erom vragen. Dat gaat sneller.

Alles is aangesloten, de vloeistof loopt en de kap ligt klaar. Ik weet dat ik nu kijken moet. Naast de prik van het infuus is dit het andere moment wat te naar is. Voelen dat je wegzakt en er toch nog zijn. Alles draait, de koude vloeistof doet pijn in haar hand. Die angst in haar ogen, die blik als haar pupillen nog groter worden. Het duurt lang én maar even. Ze huilt, mama… nee.  Haar ogen draaien en dan is ze weg. De kap gaat op. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en slik.

Sinds een paar keer is dat slikken nog het enige. Doordat ik weet wat er komt, lijkt mijn emotie soms te veranderen, terwijl die voor haar elke keer even heftig is. Ik loop terug door de brede nu lege gang.

Mijn ritueel blijft gelijk. Ik pak thee. Pak een stoel. Mijn IPhone is in mijn hand, het duurt nog even voor ik zal appen: ze zijn bezig, ze was bang, infuus ging goed.  Ik drink een tweede, derde beker thee voor ze weer terugkomt op de uitslaapkamer.

Haar knuffel ligt naast haar kussen. Hond moet altijd mee. En zij ligt met open mond, zo zie ik haar alleen hier. Ik weet dat ik moet wachten totdat ze zelf wakker wordt.  Hoe langer ze slaapt, hoe beter het is voor haar pijn. Ik app: ze is er weer.

Ik zit naast haar bed en wacht. Breekbaar moment. Zij aan de andere kant van haar bewustzijn. Ze komt weer bij, dat weet ik, dat hoop ik. Altijd die onzekerheid.

Haar hand beweegt, gelukkig. Nee, toch nog niet. Tien minuten later. Ze is weer bij.

Mijn moment.  AMC 2016.

José Geertsema is gelukkig met: onze nooit saaie tienermeiden en hun lieve papa, hond Joep, complexe uitdagingen, schrijven aan mijn roman, innoveren @Eleos en coachen @JOSAY,