oud in nieuw verdriet
Ik aarzel, mijn moment in 2013. Er zijn veel zichtbare momenten te noemen. Het behalen van mijn MBA, de prachtige doorontwikkeling van Ixta Noa. Deze week nog mijn openhartige interview in Management Team. Met deze gebeurtenissen kom ik niet tot mijn moment, omdat ik weet hoe klein mijn moment van 2013 was.
November 2013, mijn tweede studieblok aan de School voor Coaching is volop bezig. Ik zit er lekker in de groep. We spelen het kwaliteitenspel. Ik voel me als ik mijn vervormingen ontvang eerst opgelucht. Gelukkig, denk ik. Mijn afstandelijkheid ken ik en ben ik mezelf bewust. Al snel, daarna, tijdens het gesprek voel ik een harde koude eenzaamheid vanuit mijn buik, naar mijn maag, naar mijn keel kruipen. Het gevoel van een omgekeerde eenzaamheid van eerder. Vroeger gepest, voelde en werd ik buitengesloten. Nu sluit ik (on)bewust de ander buiten in een afstandelijkheid. In een schild van resultaatgericht zijn. Ik voel mijn oude verdriet, niet als slachtoffer. Dit maakt dat verdriet anders voelt. Het is meer van mezelf. Het mag. Ik voel mijn tranen, aarzelend laat ik ze toe. Een traan, langzaam laat ik mezelf toe. Op de vraag wat ik nu zou willen, fluister ik dat ik ruimte wil geven aan mijn verdriet. Ik voel in mijn verdriet nog een afweging waarin mijn denken mijn verdriet analyseert en bepaalt hoeveel ruimte ze krijgt en mag hebben. Ik voel de pijn en de last op mijn schouders. Het helpt om te visualiseren. Ik voel op mijn linkerschouder modder op mijn rechterschouder bakstenen. In mijn buik voel en zie ik mijn kleine meisje liggen. Ze ligt als een foetus op haar rug in mijn onderbuik. Ik voel hoe mijn handen de last van mijn schouders afpakken. In mijn linkerhand de modder, in mijn rechterhand de stenen. Mijn handen liggen op mijn knieën. Zwaar en vies zijn en voelen mijn handen. Ik open mijn vingers en laat de stenen en modder, in wat kan vallen, door mijn vingers glijden. Dan open ik mijn handen om weer te ontvangen. Wat is blijven liggen laat ik weer mijn handen instromen. Terug naar mijn buik voel ik dat het kleine meisje niet langer op haar rug ligt. Ze is gaan staan, met haar gezicht naar mij toe, ziet zij mij. Ik voel me doodmoe, betraand en verdrietig. En rustig. Ik heb mezelf gelaten en gezien samen met anderen.
Een klein, groots moment. Mijn moment, om veel redenen. In de keuze om andersom te ervaren. Verbinding versus eenzaamheid. Bewust versus onbewust. Nabijheid versus afstand. Maar klein als mijn moment is, zo weinig woorden heeft het nodig.
Ik huilde voor het eerst in mijn kleine meisje dat ooit werd gepest. Samen met anderen die ik op afstand hield, is zij gaan staan. Samen.
.. een moment van puur geluk .. ‘
.. José
José Geertsema (@JoseGeertsema) Zorgondernemer, directeur-bestuurder van landelijke zorgorganisatie Ixta Noa (www.ixtanoa.nl) Gedreven ben ik om te doen wat nodig is, zonder angst of belemmeringen in onszelf en voor elkaar. Mijn kracht ligt in het zichtbaar maken wat onmogelijk lijkt te zijn. Ik woon in Arnhem met Henk Geertsema en trotse moeder van twee prachtige dochters Sterre (2002) en Luna (2005).
Bijzonder José en helend. Dank je wel.
Een intens en bijzonder moment. Fijn dat je het met ons wilt delen. Bedankt
Biezonder mens ben jij! dank je wel
Mooi José. …
De kracht en helende werking van delen… keer op keer… ook nu weer. Dat er nog maar veel gedeeld mag worden, in verbinding en in alle open- en eerlijkheid!