Kaj Rietberg

Werk

Sinds 10 jaar werk ik in het onderwijs en eindelijk is het hoge woord er uit. Ik stop er mee. Zo dat is er uit.
Sinds januari  2002 werk ik in het Speciaal Onderwijs met gedragsmoeilijke kinderen. Ik heb het met veel plezier gedaan. Maar het is op. De puf is er uit. In mijn werk cijfer ik mij vaak weg en stel de kinderen voorop. Nu merk ik dat deze houding niet door kan blijven gaan. Daarnaast heb ik altijd wel moeite gehad om een groep de kant op te sturen die ik wil. Individuele leerlingen is en was geen enkel probleem, dat kan ik goed. Maar een groep is en was altijd lastig.
Afgelopen jaren al bezig geweest met solliciteren en eigenlijk wat aangemodderd. Nu eindelijk echt de knoop doorgehakt. En wat een klote gevoel was dat. Alles wat ik geleerd heb de laatste jaren voelde als voor niks gedaan. En wat zou mijn toekomst mij brengen, welke kant moet ik hem opsturen? Het voelde als een groot zwart gat. Verschrikkelijk. Nu heb ik loopbaancoaching en beetje bij beetje wordt het zwarte gat kleiner en veranderd het in een gaatje. Gelukkig. Ik leer te genieten van mijn weg die ik neem, helaas weet ik nog niet waar die heen leidt en welke kant ik zelf op wil.

Persoonlijk

Op het moment van schrijven zit ik in Zweden op familie bezoek. We waren met opa en oma bij de skipiste. Ik ga graag skiën, helaas kost het veel geld en daarom doen we het nooit. Nu waren we zo dicht bij een leuke pist dat het moest gebeuren. Onze jongens ook aan de slag. 3 jaar geleden heeft 1 al eerder skiën geleerd. Helaas was hij alles weer vergeten. Na gestuntel op de beginners piste ging het steeds beter en kregen ze meer zelfvertrouwen en durfden ze alleen van de piste af. Op deze momenten vind ik het vaak jammer dat ik beperkt in mijn vrijheden word. Dat ik niet overal mag skiën. Wel even gedaan zonder mijn vrouw die bij de jongens bleef. Heerlijk, maar nog heerlijker was het skiën later op de korte helling waar mijn ene zoon heerlijk naar beneden ging en aan het stunten was, de ander aan het sleeën was. Samen iets doen, maar toch onafhankelijk zijn. Ik hoefde niet te blijven, maar ik wilde graag blijven omdat het genieten was. Ieder lekker bezig en toch ook dicht bij elkaar. Eindelijk leer ik hiervan te genieten, eindelijk komt de rust in mij om hiervan te genieten.