Karin Bosveld, mindfulnesstrainer, docent, schrijver
Tegen alle plannen in schroefde ik mijn ondernemerschap een paar tandjes terug, in ruil voor een grotere aanstelling aan de Hogeschool Utrecht.
Mijn moment 2011
Ik ben niet zo’n terugblikker, maar een schrijver des te meer, dus vraag mij om een stukje en het ‘geen ontkomen aan’-gevoel slaat, meestal zonder mankeren, genadeloos toe. Met deze keer het bijkomende voordeel dat ik erachter kom dat 2011 het alleszins verdient overdacht en gememoreerd te worden.
Mijn tweede boek, Eenvoudig Mindful, verscheen. Ik ben er trots op, het is mooi geworden en opnieuw in de opzet geslaagd: eenvoudig, toegankelijk, zonder toestanden, uit mijn hart. Ik werkte samen met dezelfde uitgever en vormgever als voor Eenvoudig Gelukkig, twee fijne vrouwen die het helemaal begrijpen. Ik voltooide bovendien het manuscript van boek 3, Eenvoudig Spiritueel, dat in januari verschijnt. Toch waren dit, hoe bevredigend ook, niet de momenten.
Ik moest definitief aan de leesbril. Niet zozeer een moment als wel een sluipend proces dat liep via veel geknipper in de ochtendschemer, langs vrezen voor een ernstige oogaandoening (teveel googlen) naar me realiseren dat ik, hypochonder, gewoon net als elke veertiger te kampen had met een trager accommoderend oog, langs stiekem de brilletjes van mijn geliefde lenen, tot uiteindelijk toegeven dat mijn tijd gekomen was. Het markeert misschien mijn overgang naar het ooit zeer begeerde wijze oudevrouwen-dom. Ach, alles is relatief.
Tegen alle plannen in schroefde ik mijn ondernemerschap een paar tandjes terug, in ruil voor een grotere aanstelling aan de Hogeschool Utrecht. Ik begreep amper waarom en toch scheen het te moeten. Nu, terugkijkend, zie ik dat hier het grote cadeau van 2011 ligt. Ik opperde het idee om een minor Mindful Communiceren te ontwikkelen. Mijn opleidingsmanager zag er iets in en ging lobbyen. De credit die hij had en heeft leidde tot een voorlopige ‘go’; het aantal aanmeldingen van nieuwsgierige, dappere studenten tot definitief groen licht en in september konden we van start. In recordtempo stond er een boeiend curriculum met mindfulness- en communicatietraining, duurzaamheid en business spiritualiteit. Ik kreeg drie fantastische collega’s (dank je wel Paula Borsboom, Petra Hubbeling en Sascha Steinfeldt) die hun expertise op deze gebieden wilden delen en inzetten.
Zeventien studenten, gewone en toch heel bijzondere jongeren, aan het begin van hun zoektocht in het leven, begonnen eraan. Een open, gretige, enthousiaste en al snel hechte groep. Soms verward, soms ontmoedigd, maar ook vol humor, bereidwilligheid, creativiteit. Zaadjes van bewustwording werden geplant, al opkomende zaailingen ontsproten verder. Het was een genot om erbij te zijn, het te begeleiden en ervan te leren.
Mijn mooiste moment van 2011, dat waren er 17. De 17 eindgesprekken die ik voerde met de 17 studenten die de moed, het vertrouwen, de – misschien onbedoelde, onbewuste – vernieuwingsdrang hadden om de minor te volgen. In die ontmoetingen zag ik mezelf, ruim 20 jaar geleden. De verwarring, de nieuwsgierigheid, de onrust, de onzekerheid, de twijfel, en vooral het verlangen. Om hun hart te volgen en iets teweeg te brengen. Jongen mensen die zich willen verbinden vanuit hun hart en een groter bewustzijn in de wereld willen brengen. Het stemt mij diep dankbaar.
