Karin Winters

Over parallelle werelden en geraniums

Ineens merk ik, dat de zoekvraag die ik aan Funda stel,  een extra zoekcriterium gekregen heeft: seniorenwoning.
Op 7 december was het “zijn moment” en daarmee ook “mijn moment”.  Mijn keukentafellief is vanaf nu AOW gerechtigd en hij is met pensioen gegaan.

Hij is ruim 9 jaar ouder en dat maakte nooit iets uit voor “het houden van”.
Toen we 15 jaar geleden een tweedehands setje werden, hebben we het er wel sporadisch over gehad, wat nou als jij eerder stopt met werken dan ik?

Toch bekroop me afgelopen periode soms wel een angstig gevoel. Hoe zal dat straks gaan?
Bij een beetje werkgever met hart voor de werknemer, werden de bijna pensionado’s vroeger op cursus gestuurd. Ik heb ze regelmatig gezien, de pre-geraniumzitters. Gezien het wat onplezierige afscheid dat hij bij zijn baas had, was er niet eens aan aanbod in die richting.
Ons samen bewust voorbereiden op een andere realiteit zou best handig geweest zijn.

Gaan we in parallelle werelden leven?
Voor een opdrachtgever stap ik nu op dinsdag en donderdagochtend, rillend van de slaap, om kwart voor zeven in de auto. Ik ben ook niet te beroerd om ’s avonds een training of presentatie te geven en afstanden (dus files) zijn geen showstopper.
Bij thuiskomst vind ik het lekker om even te niksen, mail te lezen en soms nog wat telefoontjes te plegen.
Gooi ik vanaf nu zijn dagritme door elkaar? Moeten we dan ook direct bij mijn thuiskomst praten met elkaar? Waarover gaan we dan praten?

Ik heb een thuiswerkplek op de eerste verdieping, zijn “mannengrot” is een verdieping hoger.
Dat betekent dat hij bij op- en neer lopen altijd mijn werkplek passeert en vaak even “wil je”, “kun je” of “je moet” naar binnen roept. Dat wordt vanaf nu dus vaker het geval.
Omdat we tot kort beiden fulltime werkten waren er ook ongeschreven wetten. Wie als eerste thuis was, zorgde voor het eten (inclusief boodschappen). De keuze was aan de kok. Moet ik nu vaker eten wat hij alleen lekker vindt?

Blij dat we samen zijn!
Dat klopt maar ik mag nog minstens 13 jaar werken. Mijn pensioengat is zo diep als een vulkaankrater en de staatsloterij heb ik nog niet gewonnen, dus eerder stoppen is (nog) geen optie.
Hoe gaan we dat doen met zijn – veel meer – vrije tijd en mijn spaarzame vrije tijd?
Natuurlijk gaat hij niet achter de geraniums zitten. Hij zit in de masterfase van zijn studie en heeft lopende opdrachten als ondernemer. Daardoor gaat het thuiszitters syndroom wel voorkomen worden, maar toch.

Gelukkig denken we ook in oplossingen.
We kochten afgelopen zomer een kampeerbus.
Ik heb al visioenen van een KarinVan en wil op die manier de actieradius van opdrachten vergroten. Twee dagen Groningen is dan een makkie. Met de KarinVan op een rustige plek en een fiets achterin. Ook denkwerk zonder afleiding kan natuurlijk prima in de KarinVan.

De tijd zal het leren, maar voor nu moet ik nog even aan het idee wennen.

Karin Winters. Onderwijshart met oog voor onderwijs. Onderwijsondernemer, edublogger en hoofdredacteur Vives Magazine. Onafhankelijk en eigenwijs. Ik stoot soms mijn neus als ik aan een boompje schud, maar daar geniet ik van.

Blogt op http://karinblogt.nl en op www.karinwinters.nl, @karinwinters

FOTO: Gemaakt tijdens WomenOnTheWeb Event 2016