Karin Winters

“Ik bruis op mijn 53e van de studiezin, ambitie en nieuwsgierigheid” zei ik vorig jaar aan het eind van mijn eerste #mijnmoment bijdrage.

Van bank naar sofa

Als je een opdracht bij een klant afrondt (of teruggeeft) en geen nieuwe opdracht hebt, kom je op ‘de bank’. Dat was begin dit jaar als werknemer bij een organisatie die volop in beweging was, geen leuk vooruitzicht. Het betekende dan ook het einde van mijn werk voor de ‘groene club’. Maar het betekende óók, in overleg met UWV, starten voor mezelf!

Daar zat ik ineens: op de logeerkamer eigen baasje te spelen met een bureautje, een printer en een internetverbinding. Starten als onderwijsondernemer, in de zomervakantie die in onderwijsland bijna drie maanden duurt. De gesloten bolwerken, de ons-kent-ons en de ons-gunt-ons mentaliteit. De afwijzingen onder het mom van “We hebben geen geld”, “We hebben geen tijd”, “We kunnen het zelf” en “Wij werken alleen met ‘betrouwbare’ partners, organisaties”, ze klinken me inmiddels heel bekend in de oren. En dan vergeet ik bijna de leraren die zeggen “geen behoefte te hebben aan pratende pakken in dikke auto’s die hen als extern adviseur komt vertellen hoe het allemaal anders moet.”

Krachten

Als minibaasje ervaar ik ineens ook ándere krachten:

– Mensen in je netwerk die je ineens als concullega zien.
– Uitnodigingen voor kopjes koffie om even wat bij je te halen; om er vervolgens zelf niets voor terug te krijgen.
– Mensen die je al jaren kent maar die jou ineens niet meer kennen of je helemaal vergeten zijn.
– Organisaties die met publieke gelden keiharde concurrenten blijken te zijn.
– De club van zowel leuker als makkelijker maken we het vooral niet voor je problemen.

Maar ook….

– “We willen dat jij dat doet, daar ben je goed in.”
– “We dachten meteen aan jou toen we die vraag kregen.”
– “Natuurlijk mag je me een rekening sturen, ik heb heel veel aan jouw advies gehad.”
– De onverwachte en mooie ontmoetingen met prachtige mensen die je duwtjes geven in de goede richting.

Ik wil het!!

Ik doe het!!

Ik kan het!!

Dilemma
Ga ik nu mijn grote bek houden en mijn mening voor me houden, on- en offline?
Ga ik mezelf als minibaasje geweld aandoen om ineens vóór- in plaats van tégen te zijn, enkel en alleen omdat de schoorsteen moet roken?
Ga ik als autokannibaal telkens het puntje van mijn tong afbijten en mijn woorden inslikken?
NEE, NEE en nog eens NEE!

Ik
Ik ben wie ik ben en geloof me: ik vind mezelf soms ook niet aardig. Maar wel eerlijk.
Daarnaast lijd ik aan een Calimerosyndroom: zij zijn groot en ik ben klein.
Ik geloof heilig in wat ik doe en waar ik voor sta. Ik verrijk dat met mijn eigen ervaring en versterk dat door de worstelingen in de Master Leren en Innoveren. Ja! Ik ga afstuderen in 2015!!

Dus eindig ik weer met de zin:

‘Dat jij dat op jouw leeftijd nog gaat doen’…

Ik lust ze rauw!

Karin Winters is zelfstandig onderwijsondernemer, lid van de tweekoppige hoofdredactie van Vives Magazine, netwerker, social media beest, EDUblogger op KarinBlogt.nl, zakelijk blogger op Karinwinters.nl en student Master Leren en Innoveren.

Privé: soms een schoondochter armer of rijker, wachtend op een leuke schoonzoon… houdt onvoorwaardelijk van haar twee zoons en dochter en is gewoon gelukkig met haar keukentafel-lief.