Kiki Bakker

Zoals ieder jaar roep ik bij aanvang van 2013 uit: “Dit wordt mijn jaar.” Net als ieder jaar meen ik, dat, na het geploeter van het jaar ervoor, ik nu al die wensen écht waar ga maken. Reizen, pianoles, een maand in Parijs wonen: ik teken een lijst met 17 doe-wensen op met een vriendin. Ik maak er maar eentje waar: minder werken.

Het jaar is zes weken onderweg als ik thuis kom te zitten met wat de dokter denkt dat een voorhoofdsholte-ontsteking is. Terugkijkend ben ik in februari eigenlijk al drie maanden ziek, maar ik vind deadlines belangrijker. Na vier weken antiobiotica is mijn laatste restje weerstand gebroken. Ik ga nog naar een cursusdag en vraag om hulp qua ophalen en wegbrengen. Voor mij al heel wat om hulp te vragen. Ik kan toch zeker alles zelf?

Ik kan niet alles zelf. Mijn lichaam neemt geen vitamine D op. Er is geen enkele aanwijsbare oorzaak maar maanden krijg ik toevoegingen en mijn ondergrens is zo laag dat ik de trap niet opkom. Ik kom niet in 1x naar de keuken voor een kop koffie, ik moet pauze houden op een stoel. Zelfs praten wordt een opgave.

Vanaf de bank blijken alle clichés waar. Ik kan niet loslaten en sta gedoucht en wel elke ochtend beneden. Om vervolgens te wachten tot de dag voorbij is. Ik leer mijn vrienden kennen en helaas ook wie het toch niet waren. Twitter blijkt een fijne troost. Ik kan mijn spieren in mijn gezicht niet meer in een lach plooien, 140 tekens produceren lukt me wel. Vrolijke aanmoedigingen zijn mijn beloning.

Na vijf maanden thuiszitten en drie maanden voorzichtig re-integreren is het tijd om een update aan mijn bedrijfsarts te sturen. Tot mijn eigen verbazing tel ik mijn wekelijkse uren en blijk ik al boven mijn contracturen te werken. Langzaam blijk ik gewoon weer te bestaan. En hoewel ik ontzien word, de avonduren kan ik in overleg compenseren, tel ik weer een beetje mee.

Op het eerste feestje dat ik weer bezoek, zegt E. dat ik weer terugkom en dit feestje het begin is. Dat ik niet mijn ambitie aan moet passen, maar alleen mijn levensstijl. Wat je wil bereiken, kan je. Volhouden, doorzetten en doorgaan.

Ik wandel, ik fiets, ik zwem en ik sport me een ongeluk. Ik stop na 17 jaar met roken. Ik pas mijn eetpatroon aan en hoor in december dat het niets uitmaakt, mijn waarden zakken weer onder de grens. Ik kan voor mezelf zorgen en toch werkt het lijf niet mee. Mijn basisconditie is gelukkig inmiddels wel zo goed dat dit nieuwe tekort me niet onderuit haalt. Mijn nieuwe levensstijl houdt mij en mijn ambities overeind.

Terugkijkend heeft 2013 uit twaalf weken bestaan, de eerste en de laatste zes. Ik wil komend jaar graag meer weken. Niet om lijstjes af te werken of om heel hard te werken. Maar gewoon, om er volledig te zijn. Dan wordt 2014 vanzelf mijn jaar, wedden?

3 gedachten over “Kiki Bakker”

  1. Blijf bij jezelf, je nieuwe levenstijl. Er zijn meerdere wegen die naar rome (je ambitie) leiden. Leef in het nu. jouw moment.

  2. Wauw, ik ben benieuwd wat 2014 voor je brengt na zo’n interventie.. Ik weet uit eigen ervaring dat het iets moois kan zijn. Lessons are repeated until learned..

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven